
میگریم بی تو همچو بیمار به تب
میخندم با یاد تو چه روز و چه شب
باران و گل است و من بهاری دارم
با فکر تو در این همه طوفان تعب
بیم است مرا ز روز و هم بیم ز شب
می سوزدم استخوان، از این است تعب
نه روز مرا همدم و نه شب محرم
نه دوست مرا هم نفس، این است عجب!
افکند به روز من شب و روز به شب
با راه دراز من و بسیار تعب
خامی بنگر پس هر اتلاف که کرد
تحلیل ز من خواهد و توضیح سبب
در گیسوی وی راهم افتاد به شب
وز سیل سرشک پا نهادم به تعب
گر جان نبرم در این میان، عیب مگیر،
جان دادن اندر این میان نیست عجب
میمیرم اگر نام تو دارم بر لب
بی نام تو روز من نماید چو شب
با نام تو بی نام تو عمری دارم
چون تب زده ای فتاده در حال تعب
باد آمد و گل آمد و وقت آمد خوب
خیز ای پسر وخیمه ز خاشاک بروب
پرسید چه کس آید؟ گفتم آن شوخ
گفتا که نمیاد، کم کن آشوب
گه سوی فراز و گاه بر سوی نشیب
آنقدر فریب است و فریب است و فریب!
در آخر کاردانی این، لیک افسوس!
جز لحظه ی کوتهی نماده است نصیب
صد بار زیان دیدی و صد بار نهیب
برده بر و پهلوی تو از لطمه نصیب
برجایت ذاشت باز تمکین و ثبات
در گوشه ی اصطبلی ای اسب نجیب
آن کس نه که با علی (ع) دل خویش بباخت
چیزی نشناخت، گرچه بس چیز شناخت
در ساخت دلم به هر بدی لیک دلم
با آنکه بد علی به لب داشت نساخت
با دانش هرکس ار رهی کار بساخت
در دائره سرگشته چو پرگار بتاخت
رانی اگرم وگرم که خواهی بنواخت
نشناخته رفت آنکه علی(ع) را نشناخت