ما مُرده‌ایم اما هراسی نیست
-
اندازه متن
+
آبی که دست بر سنگ‌ها می‌کشد
به دنبالِ چه چیز می‌گردد؟
دست بر تنت می‌کشم
و حرکتِ زمان را در رگ‌هایم احساس می‌کنم
عبور ثانیه‌هایم را کشف می‌کنم
و خطوط روی پوستت عمیق‌تر می‌شوند
در عمقِ هر چینی که روی پوست داری
چقدر خنده نهفته است؟
چقدر اندوه؟ چقدر بوسه؟
چقدر خشم؟
چشم‌های بسته‌ی من
و لب‌هایی که بر لبت کشیده می‌شدند
و لب هایی که بر لبت کشیده می‌شوند
ما مُرده‌ایم اما هراسی نیست
وقتی مرگ نمی‌تواند پایانی بر بوسه‌هایمان باشد
باور کن زخم را
باور کن زخم را وقتی بر تن درخت شکوفه می‌دهد و دهان باز می‌کند به بلعیدنِ برف‌ها
تپانچه‌ی پنهان
دیروز پرنده‌ای را دیدم که در بال‌هایش اسیر شده بود بال‌هایش او را از این پشت بام به آن پشت…