می‌خواهم تا انتهای زندگی چهارچرخ برانم
می‌خواهم تا انتهای زندگی
چهارچرخ برانم
تا جایی که زندگان محو شوند و
از مردگان جز نسیمی باقی نماند
می‌خواهم چهار چرخ برانم
تا جایی که من باقی بمانم و
سینه‌ام
سینه‌ام
که دختران
صورتشان را در بیشه‌زارهایش پنهان کرده‌اند
سینه‌ام
با دو میدان‌گاهِ کوچک
و دزدها و چاقوهایی که ایستاده‌اند
سینه‌ام
با قناتی که پدربزرگ
در آن وضو می‌گیرد
سینه‌ام
که تشنگان زیادی در آن جان سپرده‌اند
سینه‌ام
گورستانی در انتهای دنیاست
دراز می‌کشم
و اندیشیدنم را
از ذرات خاکی سرریز کنم
که آرام آرام تنم را می‌پوشاند
آنجا که دیگران تمام می‌شوند
من آغاز می‌شوم
صدای رفتنت صدای استخوان است
صدای رفتنت صدای خرده شیشه است صدای استخوان است صدای دستی‌ست که باز می‌شود به سوی آفتاب اما خون‌آلود بسته…
اسب‌های سفید زن‌های مهربانی هستند
اسب‌های سفید زن‌های مهربانی هستند که می‌توانند بدون لباس کنار دریا بدوند. اسب‌های سیاه مَردهایی که می‌توانند شیهه بکشند مشت…