من و صلاح و سلامت؟ کَس این گمان نَبَرَد
که کَس به رِندِ خرابات، ظَنِّ آن نَبَرَد

من این مُرَقَّعِ دیرینه، بَهرِ آن دارم
که زیرِ خِرقه کِشَم مِی، کسی گمان نَبَرَد

مَباش غَرّه به عِلم و عمل، فقیه! مُدام
که هیچ‌کَس زِ قضای خدای، جان نَبَرَد

اگرچه دیده بُوَد پاس‌بانِ تو، ای دل
به‌هوش باش، که نقدِ تو، پاس‌بان نَبَرَد

سخن به نزدِ سخن‌دان، اَدا مَکُن حافظ
که تحفه، کَس، دُروگوهر، به بَحر و کان نَبَرَد

به جد و جهد چو کاری نمی‌رود از پیش
به کردگار رها کرده بر مصالح خویش

به پادشاهی عالم فرو نیارد سر
اگر ز سِرِّ قناعت خبر شود درویش

بنوش باده که قَسّام صُنع قسمت کرد
در آفرینش از انواعِ نوشدارو نیش

ز سنگ تفرقه خواهی که منحنی نشوی
مشو بسان ترازو تو در پی کم و بیش

ریا حلال شمارند و جام باده حرام
زهی طریقت و ملت زهی شریعت و کیش

ریای زاهد سالوس جان من فرسود
قدح بیار و بنه مرهمی بر این دل ریش

به دلربائی اگر خود سرآمدی چه عجب
که نور حُسن تو بود از اساس عالم پیش

دهان نیک تو دلخواه جان حافظ شد
به جان بُوَد خطرم زین دل محال‌اندیش

ببین هلالِ محرّم بخواه ساغر راح
که ماه اَمن و اَمان است و سال صلح و صلاح

نزاع بر سر دنیای دون گدا نکند
به پادشه بِنه ای نور دیده کوی فلاح

عزیز دار زمانِ وصال را، کـ‌آن دَم
مقابلِ شبِ‌قدر است و روزِ اِستِفتاح

بیار باده که روزش به خیر خواهد بود
هر آن که جام صبوحی نهد چراغ صباح

کدام طاعتِ شایسته آید از من مست
که بانگِ شام ندانم ز فالق الاصباح

دلا تو غافلی از کار خویش و می‌ترسم
که کس درت نگشاید چو گم کنی مفتاح

به بوی وصل چو حافظ شبی به روز آور
که بشکفد گل بختت ز جانبِ فتّاح

زمان شاه شجاع است و دور حکمت و شرع
به راحت دل و جان کوش در صباح و رواح

به فر دولت گیتی فروز شاه شجاع
که با کسم نبود بهر مال و جاه نزاع

بیار می که چه خورشید مشغل افروزد
رسد به کلبه درویش نیز فیض شعاع

صراحتی و حریفی خوشم زدنیا بس
که غیر از این همه اسباب تفرقست و صداع

برو ادیب به جامی بدل کن این شفقت
که من غلام مطیعم نه پادشاه مطاع

ز مسجدم به خرابات می‌فرستد عشق
حریف باده رسید ای رفیق توبه وداع

هنر نمی خرد ایام غیر از اینم نیست
کجا روم به تجارت بدین کساد متاع

ز زهد حافظ و طامات او ملول شدم
بساز رود و غزل خوان که می روم به سماع

مباد کس چو من خسته مبتلای فراق
که عمر من همه بگذشت در بلای فراق

غریب و عاشق و بیدل غریب و سرگردان
کشیده محنت ایام و داغهای فراق

اگر به دست من افتد فراق را بکشم
به آب دیده دهم باز خونبهای فراق

کجا روم؟ چه کنم؟ حال دل که را گویم؟
که داد من بستاند دهد جزای فراق

ز درد هجر فراقم دمی خلاصی نیست
خدای را بستان داد و ده سزای فراق

فراق را به فراق تو مبتلا سازم
چنان که خون بچکانم ز دیده‌های فراق

من از کجا و فراق از کجا و غم ز کجا
مگر که زاد مرا مادر از برای فراق

به داغ عشق تو حافظ چو بلبل سحری
زند به روز و شبان خون فشان نوای فراق

بیار باده و بازم رهان ز مخموری
که هم به باده توان کرد دفع رنجوری

به هیچ وجه نیابد چراغ مجلس انس
مگر به روی نگار و شراب انگوری

به سحر غمزه فتان هیچ غره مباش
که آزمودم و سودی نداشت مغروری

ادیب چند نصیحت کنی که عشق مباز
که هیچ نیست ادیب این سخن به دستوری

به عشق زنده بود جان مرد صاحبدل
اگر تو عشق نداری برو که معذوری

به یک فریب نهادم صلاح خویش از دست
دریغ آن همه زهد و صلاح مستوری

رسید دولت وصل و گذشت محنت هجر
نهاد کشور دل باز رو به معموری

به هر کسی نتوان گفت درد او حافظ
بدان بگو که کشیده‌ست محنت دوری