شادم که در شرار تو می‌سوزم
شادم که در خیال تو می‌گریم

شادم که بعد وصل تو باز اینسان
در عشق بی زوال تو می‌گریم

پنداشتی که چون ز تو بگسستم
دیگر مرا خیال تو در سر نیست

اما چه گویمت که جز این آتش
بر جان من شرارهٔ دیگر نیست

شبها چو در کنارهٔ نخلستان
کارون ز رنج خود به خروش آید

فریادهای حسرت من گویی
از موجهای خسته به گوش آید

شب لحظه ای به ساحل او بنشین
تا رنج آشکار مرا بینی

شب لحظه ای به سایهٔ خود بنگر
تا روح بی قرار مرا بینی

من با لبان سرد نسیم صبح
سر می کنم ترانه برای تو

من آن ستاره ام که درخشانم
هر شب در آسمان ِسرای تو

غم نیست گر کشیده حصاری سخت
بین من و تو پیکر صحراها

من آن کبوترم که به تنهایی
پر می کشم به پهنهٔ دریاها

شادم که همچو شاخهٔ خشکی باز
در شعله های قهر تو می سوزم

گویی هنوز آن تن تبدارم
کز آفتاب شهر تو می سوزم

در دل چگونه یاد تو می میرد
یاد تو یاد عشق نخستین است

یاد تو آن خزان دل انگیزی است
کو را هزار جلوه رنگین است

بگذار زاهدان سیه دامن
رسوای کوی و انجمنم خوانند

نام مرا به ننگ بیالایند
اینان که آفریدهٔ شیطانند

اما من آن شکوفهٔ اندوهم
کز شاخه های یاد تو می رویم

شبها تو را بگوشهٔ تنهایی
در یاد آشنای تو می جویم

نگه دگر به سوی من چه می‌کنی ؟
چو در بر رقیب من نشسته ای

به حیرتم که بعد از آن فربیها
تو هم پی فریب من نشسته‌ای

به چشم خویش دیدم آن شب ای خدا
که جام خود به جام دیگری زدی

چو فال حافظ آن میانه باز شد
تو فال خود به نام دیگری زدی

برو … برو … به سوی او ، مرا چه غم
تو آفتابی … او زمین … من آسمان

بر او بتاب ز آنکه من نشسته ام
به ناز روی شانهٔ ستارگان

بر او بتاب زآنکه گریه می کند
در این میانه قلب من به حال او

کمال عشق باشد این گذشتها
دل تو مال من ، تن تو مال او

تو که مرا به پرده ها کشیده ای
چگونه ره نبرده ای به راز من ؟

گذشتم از تن تو زآنکه در جهان
تنی نبود مقصد نیاز من

اگر بسویت این چنین دویده ام
به عشق عاشقم نه بر وصال تو

به ظلمت شبان بی فروغ من
خیال عشق خوشتر از خیال تو

کنون که در کنار او نشسته ای
تو و شراب و دولتِ وصال او !

گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد
تن تو ماند و عشق ِبی زوال او !

شب تیره و ره دراز و من حیران
فانوس گرفته او به راه من

بر شعلهٔ بی شکیب فانوسش
وحشت زده می دود نگاه من

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
در بستر سبزه های تر دامان

گویی که لبش به گردنم آویخت
الماس هزار بوسهٔ سوزان

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
من او شدم … او خروش دریاها

من بوتهٔ وحشی نیازی گرم
او زمزمهٔ نسیم صحراها

من تشنه میان بازوان او
همچون علفی ز شوق روییدم

تا عطر شکوفه های لرزان را
در جام شب شکفته نوشیدم

باران ستاره ریخت بر مویم
از شاخهٔ تک درخت خاموشی

در بستر سبزه های تر دامان
من ماندم و شعله های آغوشی

می ترسم از این نسیم بی پروا
گر با تنم این چنین در آویزد

ترسم که ز پیکرم میان جمع
عطر علف فشرده برخیزد

دیدگان تو در قاب اندوه
سرد و خاموش
خفته بودند
زودتر از تو ناگفته ها را
با زبان ِ نگه گفته بودند

از من و هرچه در من نهان بود
می رمیدی
می رهیدی
یادم آمد که روزی در این راه
ناشکیبا مرا در پی خویش
می کشیدی
می کشیدی

آخرین بار
آخرین بار
آخرین لحظهٔ تلخ دیدار
سر به سر پوچ دیدم جهان را
باد نالید و من گوش کردم
خش خش برگهای خزان را

باز خواندی
باز راندی
باز بر تخت عاجم نشاندی
باز در کام موجم کشاندی
گر چه در پرنیان غمی شوم

سالها در دلم زیستی تو
آه ، هرگز ندانستم از عشق
چیستی تو
کیستی تو

در آنجا بر فراز قله‌ی کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن

به خود گفتم که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن

به سوی ابرهای تیره پر زد
نگاه روشن امّیدوارم

ز دل فریاد کردم کای خداوند
من او را دوست دارم ، دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت
به هم زد خواب شوم اختران را

غبار آلوده و بی تاب کوبید
در زرین قصر آسمان را

ملائک با هزاران دست کوچک
کلون سختِ سنگین را کشیدند

ز طوفان صدای بی شکیبم
به خود لرزیده ، در ابری خزیدند

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ
درختان در مه سبزی شناور

صدایم پیکرش را شستشو داد
ز خاک ره ، درون ِ حوض کوثر

خدا در خواب رویابار خود بود
به زیر پلکها پنهان نگاهش

صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغا تا سحر گه بسته بودند

سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نومیدانه برخاست
که عاصی گردد و بر وی بتازد

صدا می خواست تا با پنجهٔ خشم
حریر خواب او را پاره سازد

صدا فریاد می زد از سر درد
به هم کی ریزد این خواب طلایی ؟

من اینجا تشنهٔ یک جرعهٔ مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی

مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمند و محنت آلود ؟

چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از (صدا) دیگر تهی بود

ولی اینجا به سوی آسمانهاست
هنوز این دیدهٔ امّیدوارم

خدایا این صدا را می شناسی ؟
من او را دوست دارم ، دوست دارم

ما تکیه داده نرم به بازوی یکدگر
در روحمان طراوت مهتاب عشق بود

سرهایمان چو شاخهٔ سنگین ز بار و برگ
خامُش ، بر آستانهٔ محراب عشق بود

من همچو موج ابر سپیدی کنار تو
بر گیسویم نشسته گل مریم سپید

هر لحظه می چکید ز مژگان نازکم
بر برگ دستهای تو آن شبنم سپید

گویی فرشتگان خدا در کنار ما
با دستهای کوچکشان چنگ می زدند

درعطر عود و نالهٔ اسپند و ابر دود
محراب را زپاکی خود رنگ می زدند

پیشانی بلند تو در نور شمع ها
آرام و رام بود چو دریای روشنی

با ساقهای نقره نشانش نشسته بود
در زیر پلکهای تو رویای روشنی

من تشنهٔ صدای تو بودم که می سرود
در گوشم آن کلام خوش ِ دلنواز را

چون کودکان که رفته ز خود گوش می کنند
افسانه های کهنهٔ لبریز راز را

آنگه در آسمان نگاهت گشوده گشت
بال بلور قوس و قزح های رنگ رنگ

در سینه قلب روشن محراب می تپید
من شعله ور در آتش آن لحظهٔ درنگ

گفتم خموش (آری) و همچون نسیم صبح
لرزان و بی قرار وزیدم بسوی تو

اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز
در سینه هیچ نیست به جز آرزوی تو

فردا اگر ز راه نمی آمد
من تا ابد کنار تو می ماندم

من تا ابد ترانهٔ عشقم را
در آفتاب عشق تو می خواندم

در پشت شیشه های اتاق تو
آن شب نگاه سرد سیاهی داشت

دالان دیدگان تو در ظلمت
گویی به عمق روح تو راهی داشت

لغزیده بود در مِه آیینه
تصویر ما شکسته و بی آهنگ

موی تو رنگ ساقهٔ گندم بود
موهای من ، خمیده و قیری رنگ

رازی درون سینهٔ من می سوخت
می خواستم که با تو سخن گوید

اما صدایم از گره کوته بود
در سایه ، بوته هیچ نمی روید

ز آنجا نگاه خستهٔ من پر زد
آشفته گرد پیکر من چرخید

در چارچوب قاب طلایی رنگ
چشم مسیح بر غم من خندید

دیدم اتاق درهم و مغشوش است
در پای من کتاب تو افتاده

سنجاقهای گیسوی من آنجا
بر روی تختخواب تو افتاده

از خانهٔ بلوری ماهی ها
دیگر صدای آب نمی آمد

فکر چه بود گربهٔ پیر تو
کاو را به دیده خواب نمی آمد

بار دگر نگاه پریشانم
برگشت لال و خسته به سوی تو

می خواستم که با تو سخن گوید
اما خموش ماند به روی تو

آنگاه ستارگان سپید اشک
سو سو زدند در شب مژگانم

دیدم که دستهای تو چون ابری
آمد به سوی صورت حیرانم

دیدم که بال گرم نفسهایت
ساییده شد به گردن سرد من

گویی نسیم گمشده ای پیچید
در بوته های وحشی ِ درد من

دستی درون سینهٔ من می ریخت
سرب سکوت و دانهٔ خاموشی

من خسته زین کشاکش درد آلود
رفتم به سوی شهر فراموشی

بردم ز یاد اندُه فردا را
گفتم سفر فسانهٔ تلخی بود

نا گه به روی زندگیم گسترد
آن لحظهٔ طلایی عطر آلود

آن شب من از لبان تو نوشیدم
آوازهای شاد طبیعت را

آن شب به کام عشق من افشاندی
ز آن بوسه قطرهٔ ابدیت را

دیده‌ام سوی دیار تو و در کف تو
از تو دیگر نه پیامی نه نشانی

نه به ره پرتو مهتاب امیدی
نه به دل سایه ای از راز نهانی

دشت تف کرده و بر خویش ندیده
نم نم بوسهٔ باران بهاران

جاده ای گم شده در دامن ظلمت
خالی از ضربهٔ پاهای سواران

تو به کس مهر نبندی ، مگر آن دم
که ز خود رفته ، در آغوش تو باشد

لیک چون حلقهٔ بازو بگشایی
نیک دانم که فراموش تو باشد

کیست آن کس که تو را برق نگاهش
می کشد سوخته لب در خم راهی ؟

یا در آن خلوت جادویی ِ خاموش
دستش افروخته فانوس گناهی

تو به من دل نسپردی که چو آتش
پیکرت را زعطش سوخته بودم

من که در مکتب رویایی زهره
رسم افسونگری آموخته بودم

بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دلدار تو باشم

( وای بر من که ندانستم از اول
روزی آید که دل آزار تو باشم )

بعد از این از تو دگر هیچ نخواهم
نه درودی ، نه پیامی ، نه نشانی

ره خود گیرم و ره بر تو گشایم
ز آنکه دیگر تو نه آنی ، تو نه آنی

یکی مهمان ناخوانده ،
ز هر درگاه رانده ، سخت وامانده ،
رسیده نیمه شب از راه ، تن خسته ، غبار آلود
نهاده سر به روی سینهٔ رنگین کوسَن هایی
که من در سالهای پیش
همه شب تا سحر می دوختم با تارهای نرم ابریشم
هزاران نقش رویایی بر آنها در خیال خویش
و چون خاموش می افتاد بر هم پلکهای داغ و سنگینم
گیاهی سبز می رویید در مرداب رویاهای شیرینم
ز دشت آسمان گویی غبار نور بر می خاست
گل خورشید می آویخت بر گیسوی مشکینم
نسیم گرم دستی ، حلقه ای را نرم می لغزاند
در انگشت سیمینم

لبی سوزنده لبهای مرا با شوق می بوسید
و مردی می نهاد آرام ، با من سر به روی سینهٔ خاموش ِ
کوسنهای رنگینم

کنون مهمان ناخوانده ،
ز هر درگاه رانده ، سخت وامانده
بر آنها می فشارد دیدگان گرم خوابش را
آه ، من باید به خود هموار سازم تلخی زهر عتابش را
و مست از جامهای باده می خواند : که آیا هیچ
باز در میخانهٔ لبهای شیرینت شرابی هست
یا برای رهروی خسته
در دل این کلبهٔ خاموش عطر آگین ِ زیبا
جای خوابی هست ؟

شانه‌های تو
همچو صخره های سخت و پر غرور
موج گیسوان من در این نشیب
سینه میکشد چو آبشار نور

شانه‌های تو
چون حصار های قلعه ای عظیم
رقص رشته های گیسوان من بر آن
همچو رقص شاخه های بید در کف نسیم

شانه‌های تو
برجهای آهنین
جلوهٔ شگرف خون و زندگی
رنگ آن به رنگ مجمری مسین

در سکوت معبد هوس
خفته ام کنار پیکر تو بی قرار
جای بوسه های من به روی شانه هات
همچو جای نیش آتشین مار

شانه‌های تو
در خروش آفتاب داغ پر شکوه
زیر دانه های گرم و روشن عرق
برق می زند چو قله های کوه

شانه‌های تو
قبله‌گاه دیدگان پر نیاز من
شانه‌های تو
مُهر سنگی ِ نماز من