طیب‌الله عیشکم، لا اوحش‌الله من ابی
لست انسی احبتی، والجفا لیس مذهبی

سایه بر بندگان فکن، که تو مهتاب هر شبی
سخنی گو، خمش مکن، که به غایت شکر لبی

ما تسلیت عنکم، ما نسینا حقوقکم
نصب عینی خیالکم لیس حسناه یختبی

جان سوارست و فارسی، خر تن زیر ران او
زشت باشد که زیر خر، کند این روح مرکبی

فتح الله عیننا، جمع‌الله بیننا
خفرات اتیننا، بجمال و غبغب

هله زین نیر درگذر، بده آن جام معتبر
که دل و جان ز جام او، برهد زین مذبذبی

املاالکأس لا تقل لنداماک اصبروا
نفدالصبرالتقی یا حبیبی و صاحبی

زمن از تو دونده شد، فلکت نیز بنده شد
دو جهان از تو زنده شد چه دلاویز مشربی!

حیث ما حاول‌الثری، فمه جانب‌السما
حبث ما حل خاطری، انت قصدی و مطلبی

دل به اسباب این جهان به امید تو می‌رود
که تو اسباب را همه بید خود مسببی

ز تو مشغول می‌شود به سبب‌ها ضمیرها
خبرش نی ز قرب تو، که تو از قرب اقربی

املا لکأس صاحبی، من دنان ابن راهب
یا کریما مکرما تتجمل و تطرب

هله خامش مگو صلا، تو که داری بخور هلا
چو درین ظل دولتی ز چه رو در تقلبی؟!

سکرالقوم فاسکتوا طرب‌الروح فانصتوا
وصلوا لا تعربدوا طلبا للتغلب

یا ملک المبعث والمحشر
لیس سوی صدرک من مصدر

سر نبری ای سر، اگر سر بری
آن ز خری دان که تو سر واخری

مقلة عینی لک یا ناظری
نظرة قلبی لک یا منظری

همچو پری، باش ز خلقان نهان
بر نپری تا نشنوی چون پری

غاب فؤادی لم غیبته
بعد حضوری لک، یا محضری

بر سر خشکی چو ثقیلان مران
برتر از آنی که روی برتری

منزلناالعرش و ما فوقه
عمرک یا نفس قمی، سافری

جمله چو دردند به پایان خم
سرور از آنی تو، که تو سروری

قلت الا بدلنا سلما
اسلمک الصبر قفی واصبری

چند پس پرده و از در برون
بر در این پرده، اگر بر دری

قالت هل صبری الا به
هل عقدالبیع بلا مشتری

می مفروش از جهت حرص زر
جوهر می خود بنماید زری

اذ حضرالراح فما فاتنا
افتح عینیک به وابصری

می بفروشی، چه خری؟! جز که غم
دین بفروشی چه بری؟! کافری

قر به‌العین کلی واشربی
قد قرب‌امنزل فاستبشری

وصلت فانی ننماید بقا
زن نشود حامله از سعتری

روزن دل! آه چه خوش روزنی
یا تو مگر روزن یار منی

عمرک یا نخلة هل تأذنی
نحو جنی غصنک کی نجتنی

روزن آن خانه اگر نیستی
پس تو ز چه روی چنین روشنی

کل سراج حدث ینطفی
غیرک یا اصلی یا معدنی

هرچه کند چرخ مطوق بود
جز تو که بنیاد بقا می‌کنی

اتخذ الحرص هنا مسکنا
دونک یا نفس فلا تسکنی

دانهٔ دامست، چرا می‌خوری؟!
آهن سردست، چرا می‌زنی؟!

شربة اهوائک مسمومة
حیلة اعدائک فی‌المکمن

سخته کمانیست، پس این کمین
بر پر! چون تیر، چرا ایمنی؟!

قد نفد العمر وضاق‌المدی
خذ بیدالهالک یا محسنی

گر دو جهان ملک شود مرمرا
بی‌تو گدایم، نشوم من غنی

غیر سنا وجهک لا نشتهی
ای وسوی عشقک لا نقتنی

اضحکنی بنظرة، قلت له فهکذی
شرفنی بحضرة، قلت له فهکذی

جاء امیر عشقه ازعجنی جنوده
امددنی بنصرة، قلت له فهکذی

جملنی جماله، نورنی هلاله
اطربنی بسکرة، قلت له فهکذی

یسکن فی جوارنا، تسکن منه نارنا
یدهشنا بعشرة، قلت له فهکذی

نور وجهه الدجی، صدق لطفه‌الرجا
اکرمنی بزورة، قلت له فهکذی

نال فؤادی کأسه عظمه و بأسه
فاز به بخمرة، قلت له فهکذی

من تبریز شمس دین یسمع منی الانین
یکرمنی بسفرة، قلت له فهکذی

قد اسکرنی ربی من قهوة مد راری
واستغرقنی الساقی من نائله‌الجاری

یا قهوة اجلالی، یا دافع بلبالی
ما جئت هنا الا کی تکشف اسراری

قد کلفنی عشقی، الصبوة لا تشفی
اصعدت به عمری، ادرکت به ثاری

سقیا لک یا ساقی، من نائلک الباقی
لا تسر الی صدری، انی لک یا ساری

فزنا بمطایاکم جدنا بعطایاکم
من اسعد یلقاکم لا یلدغه ضاری

ذاالحال حوالینا و انشق به عینا
لا زال لنا زینا من حلة انواری

یا سمعی و یا شمعی یا سکری و یا شکری
یا راحی و یا روحی من غیرک اغیاری

الا فی‌الغشق تشریفی و عیدی
تعالوا نحو عشق منستزید

دعانا من تعالی عن حدود
نجی‌المحدود بالعین الحدید

دعانا بحر ذی ماء فرات
فانکرنا التیمم بالصعید

دعانا خالق کل دعاء
تخاسر عندنا کل بعید

نسینا کل شی مذ ذکرنا
مقامات تعالت عن ندید

بدایات نهایات لدیها
مجال‌الروح فی جد جدید

نسیت الیوم من عشقی صلاتی
فلا ادری عشائی من غداتی

فوجهک سیدی! شمسی و بدری
و نثری منک یاقوت الزکاة

نداک سکرة الارواح طرا
و فی لقیاک طاعء کل ناتی

لقد نهج الهوی منهاج کبد
فضاعت فی مناهجه ثباتی

و ادنی ما لقینا فی هواه
حیوة فی حیوة فی حیات

تشبثنا باذیال کرام
باید تایبات آیبات

فما اغنی التشبث للسکاری
و ما النتفعوا بیات النجاة

و انی الاستقامة والتوقی
لقلب بعد شرب المنکرات؟!

اتاک الصوم فی حلل السعود
فدم واسلم علی رغم الحسود

وصم وافطر و عید فی نعیم
لک العمر المؤبد بالخلود

فلا زالت تزف لک التهانی
مهناة من‌الملک الودود

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا
لاوراد العطا خیرالورود

و سقیا ثم سقیا ثم سقیا
لجود بعد جود بعد جود

و کأسا قد سقیناه دهاثا
یری رقراقها تحت‌الجلود

ینابیع جرت شرقا و غربا
کانهارالجنان بلا رکود

و نیران الشباب موقدات
بسعد لا یخاف من‌الخمود

براح الروح روحی! قرعینا
و یا نفسی دعاک الجد عودی

و ارض‌الله واسعة فسیح
الی رب رؤف بالوفود

ینادی ربنا، عودوا الینا
اجبیونا و اوفوا بالعقود

ازهدا فی ملاقاتی و عندی
وجود، فی وجود فی وجود

ولم یخسر طلوب فی فنائی
ولم یمکن خلاف فی وعودی

خمش کردم که هر ناگفتهٔ را
بدیدم من که دیدی و شنودی

نسیم‌الصبح جد بابتشار
و بشر حین یأتی بانتشار

واتحفنی لباس‌الجد منه
فانی من لباس الجد عاری

فقد احرقت فی صد و بعد
بنار لا تسلنی ای نار

اما تصغی الی قلب حریق
ینادی، یا حذاری، یا حذاری

و مما خان بی‌دهر قتول
و ما قدحان لی ادراک ثاری

اذا ما فیک افنی فیک احیی
اذا ما انت جاری، انت جاری

ظللت کیونس فی بطن حوت
فمذ صح‌الهوی کسروا فقاری

الا یا صاح انظر فی خدودی
تری او صافه ان کنت قاری

الا یا مالکا رق‌الزمان
الا یا ناسخا، حسن الغوانی

الا من لطفه ماء زلال
و مافی‌الکون ظرف کالاوانی

سجود کل اوج او حضیض
بشمس‌الدین سلطان المعانی

الا تبریز بشراک دواما
و صار ساجدیک‌المشرقان

ظل‌الله تبریزا بظل
تضعضع من تصوره جنانی

تعالی عن مدیحی، قد تعالی
ولکن لیس صبر فی لسانی