ای بمرده هر چه جان در پای او
هر چه گوهر غرقه در دریای او

آتش عشقش خدایی می‌کند
ای خدا هیهای او هیهای او

جبرئیل و صد چو او گر سر کشد
از سجود درگهش ای وای او

چون مثالی برنویسد در فراق
خون ببارد از خم طغرای او

هر کی ماند زین قیامت بی‌خبر
تا قیامت وای او ای وای او

هر کی ناگه از چنان مه دور ماند
ای خدایا چون بود شب‌های او

در نظاره عاشقان بودیم دوش
بر شمار ریگ در صحرای او

خیمه در خیمه طناب اندر طناب
پیش شاه عشق و لشکرهای او

خیمه جان را ستون از نور پاک
نور پاک از تابش سیمای او

آب و آتش یک شده ز امروز او
روز و شب محو است در فردای او

عشق شیر و عاشقان اطفال شیر
در میان پنجه صدتای او

طفل شیر از زخم شیر ایمن بود
بر سر پستان شیرافزای او

در کدامین پرده پنهان بود عشق
کس نداند کس نبیند جای او

عشق چون خورشید ناگه سر کند
برشود تا آسمان غوغای او

شکر ایزد را که دیدم روی تو
یافتم ناگه رهی من سوی تو

چشم گریانم ز گریه کند بود
یافت نور از نرگس جادوی تو

بس بگفتم: «کو وصال و کو نجاح؟»
برد این کو کو مرا در کوی تو

از لب اقبال و دولت بوسه یافت
این لبان خشک مدحت گوی تو

تیر غم را اسپری مانع نبود
جز زره‌هایی که دارد موی تو

آسمان جاهی که او شد فرش تو
شیرمردی کو شود آهوی تو

شاد بختی که غم تو قوت اوست
پهلوانی کو فتد پهلوی تو

جست و جویی در دلم انداختی
تا ز جست و جو روم در جوی تو

خاک را هایی و هویی کی بدی
گر نبودی جذب‌ های و هوی تو؟!

آب دریا تا به کعب آید ورا
کو بیابد بوسه بر زانوی تو

بس! که تا هر کس رود بر طبع خویش
جمله خلقان را نباشد خوی تو

ای بکرده رخت عشاقان گرو
خون مریز این عاشقان را و مرو

بر سر ره تو ز خون آثار بین
هر طرف تو نعره خونین شنو

گفتم این دل را که چوگانش ببین
گر یکی گویی در آن چوگان بدو

گفت دل کاندر خم چوگان او
کهنه گشتم صد هزاران بار و نو

کی نهان گردد ز چوگان گوی دل
کاندر آن صحرا نه چاه است و نه گو

گربه جان عطسه شیر ازل
شیر لرزد چون کند آن گربه مو

زر کان شمس تبریزی است این
صاف باشد گر بجویی جو به جو

مطربا اسرار ما را بازگو
قصه‌های جان فزا را بازگو

ما دهان بربسته‌ایم امروز از او
تو حدیث دلگشا را بازگو

من گران گوشم بنه رخ بر رخم
وعده آن خوش لقا را بازگو

ماجرایی رفت جان را در الست
بازگو آن ماجرا را بازگو

مخزن انا فتحنا برگشا
سر جان مصطفی را بازگو

مستجاب آمد دعای عاشقان
ای دعاگو آن دعا را بازگو

چون صلاح الدین صلاح جان ماست
آن صلاح جان‌ها را بازگو

جان ما را هر نفس بستان نو
گوش ما را هر نفس دستان نو

ماهیانیم اندر آن دریا که هست
روز روزش گوهر و مرجان نو

تا فسون هیچ کس را نشنوی
این جهان کهنه را برهان نو

عیش ما نقد است وآنگه نقد نو
ذات ما کان است وآنگه کان نو

این شکر خور این شکر کز ذوق او
می‌دهد اندر دهان دندان نو

جمله جان شو ار کسی پرسد تو را
تو کیی گو هر زمانی جان نو

من زمین را لقمه‌ام لیکن زمین
رویدش زین لقمه صد لقمان نو

زرد گشتی از خزان غمگین مشو
در خزان بین تاب تابستان نو

ای غذای جان مستم نام تو
چشم و عقلم روشن از ایام تو

شش جهت از روی من شد همچو زر
تا بدیدم سیم هفت اندام تو

گفته بودی کز توام بگرفت دل
من نخواهم در جهان جز کام تو

منتظر بنشسته‌ام تا دررسد
از پی جان خواستن پیغام تو

صوفیانیم آمده در کوی تو
شیء لله از جمال روی تو

از عطش ابریق‌ها آورده‌ایم
کاب خوبی نیست جز در جوی تو

هابده چیزی به درویشان خویش
ای همیشه لطف و رحمت خوی تو

حسن یوسف قوت جان شد سال قحط
آمدیم از قحط ما هم سوی تو

صوفیان را باز حلوا آرزو است
از لب حلوایی دلجوی تو

ولوله در خانقاه افتاد دوش
مشک پر شد خانقاه از بوی تو

دست بگشا جانب زنبیل ما
آفرین بر دست و بر بازوی تو

شمس تبریزی توی خوان کرم
سیر شد کون و مکان از طوی تو

می‌دوید از هر طرف در جست و جو
چشم پرخون تیغ در کف عشق او

دوش خفته خلق اندر خواب خوش
او به قصد جان عاشق سو به سو

گاه چون مه تافته بر بام‌ها
گاه چون باد صبا او کو به کو

ناگهان افکند طشت ما ز بام
پاسبانان درشده در گفت و گو

در میان کوی بانگ دزد خاست
او بزد زخمی و پنهان کرد رو

گرد او را پاسبانی درنیافت
کش زبون گشته‌ست چرخ تندخو

بر سر زخم آمد افلاطون عقل
کو نشان‌ها را بداند مو به مو

گفت دانستم که زخم دست کیست
کو است اصل فتنه‌های تو به تو

چونک زخم او است نبود چاره‌ای
آنچ او بشکافت نپذیرد رفو

از پی این زخم جان نو رسید
جان کهنه دست‌ها از خود بشو

عشق شمس الدین تبریزی است این
کو برون است از جهان رنگ و بو

پیش جوش عفو بی‌حد تو شاه
توبه کردن از گناه آمد گناه

بس که گمره را کنی بس جست و جو
گمرهی گشته‌ست فاضلتر ز راه

منطقم را کرد ویران وصف تو
راه گفتن بسته شد مانده‌ست آه

آه دردت را ندارم محرمی
چون علی اه می‌کنم در قعر چاه

چه بجوشد نی بروید از لبش
نی بنالد راز من گردد تباه

بس کن ای نی ز آنک ما نامحرمیم
زان شکر ما را و نی را عذر خواه

عشق بین با عاشقان آمیخته
روح بین با خاکدان آمیخته

چند بینی این و آن و نیک و بد
بنگر آخر این و آن آمیخته

چند گویی بی‌نشان و بانشان
بی‌نشان بین با نشان آمیخته

چند گویی این جهان و آن جهان
آن جهان بین وین جهان آمیخته

دل چو شاه آمد زبان چون ترجمان
شاه بین با ترجمان آمیخته

اندرآمیزید زیرا بهر ماست
این زمین با آسمان آمیخته

آب و آتش بین و خاک و باد را
دشمنان چون دوستان آمیخته

گرگ و میش و شیر و آهو چار ضد
از نهیب قهرمان آمیخته

آن چنان شاهی نگر کز لطف او
خار و گل در گلستان آمیخته

آن چنان ابری نگر کز فیض او
آب چندین ناودان آمیخته

اتحاد اندر اثر بین و بدان
نوبهار و مهرگان آمیخته

گرچه کژبازند و ضدانند لیک
همچو تیرند و کمان آمیخته

قند خا خاموش باش و حیف دان
قند و پند اندر دهان آمیخته

شمس تبریزی همی‌روید ز دل
کس نباشد آن چنان آمیخته