مادرم بخت بده است و پدرم جود و کرم
فرح ابن الفرح ابن الفرح ابن الفرحم

هین که بکلربک شادی به سعادت برسید
پر شد این شهر و بیابان سپه و طبل و علم

گر به گرگی برسم یوسف مه روی شود
در چهی گر بروم گردد چه باغ ارم

آنک باشد ز بخیلی دل او آهن و سنگ
خاتم وقت شود پیش من از جود و کرم

خاک چون در کف من زر شود و نقره خام
چون مرا راه زند فتنه گر زر و درم

صنمی دارم گر بوی خوشش فاش شود
جان پذیرد ز خوشی گر بود از سنگ صنم

مرد غم در فرحش که جبر الله عزاک
آن چنان تیغ چگونه نزند گردن غم

بستاند به ستم او دل هر کی خواهد
عدل‌ها جمله غلامان چنین ظلم و ستم

آن چه خال است بر آن رخ که اگر جلوه کند
زود بیگانه شود در هوسش خال ز عم

گفتم ار بس کنم و قصه فروداشت کنم
تو تمامش کنی و شرح کنی گفت نعم

ای خوشا روز که پیش چو تو سلطان میرم
پیش کان شکر تو شکرافشان میرم

صد هزاران گل صدبرگ ز خاکم روید
چونک در سایه آن سرو گلستان میرم

ای بسا دست که خایند حریصان حیات
چونک در پای تو من دست فشانان میرم

شربت مرگ چو اندر قدح من ریزی
بر قدح بوسه دهم مست و خرامان میرم

چون به بوی خوش یک سیب تو موسی جان داد
پس عجب نیست کز آسیب تو چون جان میرم

چون خزان از خبر مرگ اگر زرد شوم
چون بهار از لب خندان تو خندان میرم

بارها مردم من وز دم تو زنده شدم
گر بمیرم ز تو صد بار بدان سان میرم

من پراکنده بدم خاک بدم جمع شدم
پیش جمع تو نشاید که پریشان میرم

همچو فرزند که اندر بر مادر میرد
در بر رحمت و بخشایش رحمان میرم

چه حدیث است کجا مرگ بود عاشق را
این محالست که در چشمه حیوان میرم

شمس تبریز کسانی که به تو زنده نیند
سوی تو زنده شوم از سوی ایشان میرم

گر تو خواهی که تو را بی‌کس و تنها نکنم
وامقت باشم هر لحظه و عذرا نکنم

این تعلق به تو دارد سر رشته مگذار
کژ مباز ای کژ کژباز مکن تا نکنم

گفته‌ای جان دهمت نان جوین می ندهی
بی‌خبر دانیم ار هیچ مکافا نکنم

گوش تو تا بنمالم نگشاید چشمت
دهمت بیم مبارات تو اما نکنم

متفرق شود اجزای تو هنگام اجل
تو گمان برده که جمعیت اجزا نکنم

منشی روز و شبم نیست شود هست کنم
پس چرا روز تو را عاقبت انشا نکنم

هر دمی حشر نوستت ز ترح تا به فرح
پس چرا صبر تو را شکر شکرخا نکنم

هر کسی عاشق کاری ز تقاضای من است
پس چه شد کار جزا را که تقاضا نکنم

تا ز زهدان جهان همچو جنینت نبرم
در جهان خرد و عقل تو را جا نکنم

گلشن عقل و خرد پرگل و ریحان طری است
چشم بستی به ستیزه که تماشا نکنم

طبل باز شهم ای باز بر این بانگ بیا
پیش از آن که بروم نظم غزل‌ها نکنم

من چو در گور درون خفته همی‌فرسایم
چو بیایی به زیارت سره بیرون آیم

نفخ صور منی و محشر من پس چه کنم
مرده و زنده بدان جا که توی آن جایم

مثل نای جمادیم و خمش بی‌لب تو
چه نواها زنم آن دم که دمی در نایم

نی مسکین تو با شکرلب خو کرده‌ست
یاد کن از من مسکین که تو را می پایم

چون نیابم مه رویت سر خود می بندم
چون نیابم لب نوشت کف خود می خایم

ساقیا ما ز ثریا به زمین افتادیم
گوش خود بر دم شش تای طرب بنهادیم

دل رنجور به طنبور نوایی دارد
دل صدپاره خود را به نوایش دادیم

به خرابات بدستیم از آن رو مستیم
کوی دیگر نشناسیم در این کو زادیم

ساقیا زین همه بگذر بده آن جام شراب
همه را جمله یکی کن که در این افرادیم

همه را غرق کن و بازرهان زین اعداد
مزه‌ای بخش که ما بی‌مزه اعدادیم

دل ما یافت از این باده عجایب بویی
لاجرم از دم این باده لطیف اورادیم

از برون خسته یاریم و درون رسته یار
لاجرم مست و طربناک و قوی بنیادیم

همه مستیم و خرابیم و فنای ره دوست
در خرابات فنا عاقله ایجادیم

هله خاموش بیارام عروسی داریم
هله گردک بنشینیم که ما دامادیم

چند خسپیم صبوح است صلا برخیزیم
آب رحمت بستانیم و بر آتش ریزیم

آن کمیت عربی را که فلک پیمای است
وقت زین است و لگام است چرا ننگیزیم

خوش برانیم سوی بیشه شیران سیاه
شیرگیرانه ز شیران سیه نگریزیم

در زندان جهان را به شجاعت بکنیم
شحنه عشق چو با ماست ز کی پرهیزیم

زنگیان شب غم را همه سر برداریم
زنگ و رومی چه بود چون به وغا بستیزیم

قدح باده نسازیم جز از کاسه سر
گرد هر دیگ نگردیم نه ما کفلیزیم

ز آخور ثور برانیم سوی برج اسد
چو اسد هست چه با گله گاو آمیزیم

اندر این منزل هر دم حشری گاو آرد
چاره نبود ز سر خر چو در این پالیزیم

موج دریای حقایق که زند بر که قاف
زان ز ما جوش برآورد که ما کاریزیم

بدر ما راست اگر چه چو هلالیم نزار
صدر ما راست اگر چه که در این دهلیزیم

گلرخان روی نمایند چو رو بنماییم
که بهاریم در آن باغ نه ما پاییزیم

وز سر ناز بگوییم چه چیزید شما
سجده آرند که ما پیش شما ناچیزیم

گلعذاریم ولی پیش رخ خوب شما
روی ناشسته و آلوده و بی‌تمییزیم

آهوان تبتی بهر چرا آمده‌اند
زانک امروز همه مشک و عبر می بیزیم

چون دهد جام صفا بر همه ایثار کنیم
ور زند سیخ بلا همچو خران نسکیزیم

تاب خورشید ازل بر سر ما می تابد
می زند بر سر ما تیز از آن سرتیزیم

طالع شمس چو ما راست چه باشد اختر
روز و شب در نظر شمس حق تبریزیم

جز ز فتان دو چشمت ز کی مفتون باشیم
جز ز زنجیر دو زلفت ز کی مجنون باشیم

جز از آن روی چو ماهت که مهش جویان است
دگر از بهر که سرگشته چو گردون باشیم

نار خندان تو ما را صنما گریان کرد
تا چو نار از غم تو با دل پرخون باشیم

چشم مست تو قدح بر سر ما می ریزد
ما چه موقوف شراب و می و افیون باشیم

گلفشان رخ تو خرمن گل می بخشد
ما چه موقوف بهار و گل گلگون باشیم

همچو موسی ز درخت تو حریف نوریم
ما چرا عاشق برگ و زر قارون باشیم

هر زمان عشق درآید که حریفان چونید
ما ز چون گفتن او واله و بی‌چون باشیم

ما چو زاییده و پرورده آن دریاییم
صاف و تابنده و خوش چون در مکنون باشیم

ما ز نور رخ خورشید چو اجرا داریم
همچو مه تیزرو و چابک و موزون باشیم

به دعا نوح خیالت یم و جیحون خواهد
بهر این سابح و با چشم چو جیحون باشیم

همچو عشقیم درون دل هر سودایی
لیک چون عشق ز وهم همه بیرون باشیم

چونک در مطبخ دل لوت طبق بر طبق است
ما چرا کاسه کش مطبخ هر دون باشیم

وقف کردیم بر این باده جان کاسه سر
تا حریف سری و شبلی و ذاالنون باشیم

شمس تبریز پی نور تو زان ذره شدیم
تا ز ذرات جهان در عدد افزون باشیم

گر تو مستی بر ما آی که ما مستانیم
ور نه ما عشوه و ناموس کسی نستانیم

یوسفانند که درمان دل پردردند
که ز مستی بندانند که ما درمانیم

ور بدانند حق و قیمت خود درشکنند
چونک درمان سر خود گیرد ما درمانیم

ما خرابیم و خرابات ز ما شوریده‌ست
گنج عیشیم اگر چند در این ویرانیم

کدخدامان به خرابات همان ساقی و بس
کدخدا اوست و خدا اوست همو را دانیم

مست را با غم و اندیشه و تدبیر چه کار
که سزای سر صدریم و یا دربانیم

هر کی از صدر خبر دارد او دربان است
ما ز جان بی‌خبریم و بر آن جانانیم

من نخواهم که سخن گویم الا ساقی
می دمد در دل ما زانک چو نای انبانیم

خوش بود سیمتنی کو بنداند که کییم
بار ما می کشد و ماش همی‌رنجانیم

یار ما داند کو کیست ولی برشکند
خویش کاسد کند و گوید ما ارزانیم

سر فرود آرد چون شاخ تر از لطف و کرم
ما چو برگ از حذر فرقت او لرزانیم

یک زمانم بهل ای جان که خموشانه خوش است
ما سخن گوی خموشیم که چون میزانیم

بس کن ار چند بیان طرق از ارکان است
ما به ارکان به چه مشغول شویم ار کانیم

روز آن است که ما خویش بر آن یار زنیم
نظری سیر بر آن روی چو گلنار زنیم

مشتری وار سر زلف مه خود گیریم
فتنه و غلغله اندر همه بازار زنیم

اندرافتیم در آن گلشن چون باد صبا
همه بر جیب گل و جعد سمن زار زنیم

نفسی کوزه زنیم و نفسی کاسه خوریم
تا سبووار همه بر خم خمار زنیم

تا به کی نامه بخوانیم گه جام رسید
نامه را یک نفسی در سر دستار زنیم

چنگ اقبال ز فر رخ تو ساخته شد
واجب آید که دو سه زخمه بر آن تار زنیم

وقت شور آمد و هنگام نگه داشت نماند
ما که مستیم چه دانیم چه مقدار زنیم

خاک زر می شود اندر کف اخوان صفا
خاک در دیده این عالم غدار زنیم

می کشانند سوی میمنه ما را به طناب
خیمه عشرت از این بار در اسرار زنیم

شد جهان روشن و خوش از رخ آتشرویی
خیز تا آتش در مکسبه و کار زنیم

پاره پاره شود و زنده شود چون که طور
گر ز برق دل خود بر که و کهسار زنیم

هله باقیش تو گو که به وجود چو توی
سرد و حیف است که ما حلقه گفتار زنیم

روز شادی است بیا تا همگان یار شویم
دست با هم بدهیم و بر دلدار شویم

چون در او دنگ شویم و همه یک رنگ شویم
همچنین رقص کنان جانب بازار شویم

روز آن است که خوبان همه در رقص آیند
ما ببندیم دکان‌ها همه بی‌کار شویم

روز آن است که تشریف بپوشد جان‌ها
ما به مهمان خدا بر سر اسرار شویم

روز آن است که در باغ بتان خیمه زنند
ما به نظاره ایشان سوی گلزار شویم