دل من که باشد که تو را نباشد
تن من کی باشد که فنا نباشد

فلکش گرفتم چو مهش گرفتم
چه زنند هر دو چو ضیا نباشد

به درون جنت به میان نعمت
چه شکنجه باشد چو لقا نباشد

چو تو عذر خواهی گنه و جفا را
چه کند جفاها که وفا نباشد

چو خطا تو گیری به عتاب کردن
چه کند دل و جان که خطا نباشد

دو هزار دفتر چو به درس گویم
نه فسرده باشم چو صفا نباشد

سمنی نخندد شجری نرقصد
چمنی نبوید چو صبا نباشد

تو به فقر اگر چه که برهنه گردی
چه غمست مه را که قبا نباشد

چه عجب که جاهل ز دلست غافل
ملکی و شاهی همه را نباشد

همه مجرمان را کرمش بخواند
چو به توبه آیند و دغا نباشد

بگداز جان را مه آسمان را
به خدا که چیزی چو خدا نباشد

چه کنی سری را که فنا بکوبد
چه کنی زری را که تو را نباشد

همه روز گویی چو گلست یارم
چه کنی گلی را که بقا نباشد

مگریز ای جان ز بلای جانان
که تو خام مانی چو بلا نباشد

چه خوشست شب‌ها ز مهی که آن مه
همه روی باشد که قفا نباشد

چه خوشست شاهی که غلام او شد
چه خوشست یاری که جدا نباشد

تو خمش کن ای تن که دلم بگوید
که حدیث دل را من و ما نباشد

تو خدای خویی تو صفات هویی
تو یکی نباشی تو هزارتویی

به یکی عنایت به یکی کفایت
ز غم و جنایت همه را بشویی

همه یاوه گشته همه قبله هشته
چه غمست کآخر همه را بجویی

همه چاره جویان ز تو پای کوبان
همه حمدگویان که خجسته رویی

تو مرا نگویی ز کدام باغی
تو مرا نگویی ز کدام کویی

همه شاه دوزی همه ماه سوزی
همه وای وایی همه‌های و هویی

تو اگر حبیبی چه عجب حبیبی
تو اگر عدویی چه عجب عدویی

ز حیات بشنو که حیات بخشی
ز نبات بشنو که نبات خویی

تو اگر ز مستی دل ما بخستی
دو سبو شکستی نه دو صد سبویی

تو سماع گوشی تو نشاط هوشی
نظر دو چشمی شکر گلویی

نه دلت گشادم که دگر نگویی
نه چو موت کردم که دگر نه مویی

کدوییست سرکه کدوییست باده
ترشی رها کن اگر آن کدویی

تو خموش آخر که رباب گشتی
که به تن چو چوبی که به دل چو مویی

تو چرا بکوشی جهت خموشی
که جهان نماند تو اگر نگویی