نگشتم از تو هرگز ای صنم سیر
ولیک از هجر گشتم دم به دم سیر

همی‌بینم رضایت در غم ماست
چگونه گردد این بی‌دل ز غم سیر

چه خون آشام و مستسقیست این دل
که چشمم می‌نگردد ز اشک و نم سیر

اگر سیری از این عالم بیا که
نگردد هیچ کس زان عالمم سیر

چو دیدم اتفاق عاشقانت
شدستم از خلاف و لا و لم سیر

ولی دردم تو اسرافیل جان‌ها
نیم از نفخ روح و زیر و بم سیر

چو بوی جام جان بر مغز من زد
شدم ای جان جان از جام جم سیر

چو بیشست آن جنون لحظه به لحظه
خسیس آن کو نگشت از بیش و کم سیر

چو دیدم کاس و طاس او شدستم
از این طشت نگون خم به خم سیر

خیال شمس تبریزی بیامد
ز عشق خال او گشتم ز غم سیر

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری
لطیف و خوب و چست و تازه و تر

در این سرما به کوی او گریزیم
که مانندش نزاید کس ز مادر

در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر

مرا طاقت نماند از دست رفتم
مرا بردند و آوردند دیگر

خیال او چو ناگه در دل آید
دل از جا می‌رود الله اکبر

خداوند خداوندان اسرار
زهی خورشید در خورشید انوار

ز عشق حسن تو خوبان مه رو
به رقص اندر مثال چرخ دوار

چو بنمایی ز خوبی دست بردی
بماند دست و پای عقل از کار

گشاده ز آتش او آب حیوان
که آبش خوشترست ای دوست یا نار

از آن آتش بروییدست گلزار
و زان گلزار عالم‌های دل زار

از آن گل‌ها که هر دم تازه‌تر شد
نه زان گل‌ها که پژمردست پیرار

نتاند کرد عشقش را نهان کس
اگر چه عشق او دارد ز ما عار

یکی غاریست هجرانش پرآتش
عجب روزی برآرم سر از این غار

ز انکارت بروید پرده‌هایی
مکن در کار آن دلبر تو انکار

چو گرگی می‌نمودی روی یوسف
چون آن پرده غرض می‌گشت اظهار

ز جان آدمی زاید حسدها
ملک باش و به آدم ملک بسپار

غذای نفس تخم آن غرض‌هاست
چو کاریدی بروید آن به ناچار

نداند گاو کردن بانگ بلبل
نداند ذوق مستی عقل هشیار

نزاید گرگ لطف روی یوسف
و نی طاووس زاید بیضه مار

به طراری ربود این عمرها را
به پس فردا و فردا نفس طرار

همه عمرت هم امروزست لاغیر
تو مشنو وعده این طبع عیار

کمر بگشا ز هستی و کمر بند
به خدمت تا رهی زین نفس اغیار

نمازت کی روا باشد که رویت
به هنگام نمازست سوی بلغار

در آن صحرا بچر گر مشک خواهی
که می‌چرد در آن آهوی تاتار

نمی‌بینی تغیرها و تحویل
در افلاک و زمین و اندر آثار

کی داند جوهر خوبت بگردد
به خاکی کش ندارد سود غمخوار

چو تو خربنده باشی نفس خود را
به حلقه نازنینان باشی بس خوار

اگر خواهی عطای رایگانی
ز عالم‌های باقی ملک بسیار

چنان جامی که ویرانی هوش است
ز شمس حق و دین بستان و هش دار

خداوند خداوندان باقی
که نبودشان به مخدومیش انکار

ز لطف جان او رفته بکارت
چو دیدندنش ز جنت حور ابکار

اگر نه پرده رشک الهی
بپوشیدیش از دار و ز دیار

که سنگ و خاک و آب و باد و آتش
همه روحی شدندی مست و سیار

به بازار بتان و عاشقان در
ز نقش او بسوزد جمله بازار

دو ده دان هر دو کون دو جهان را
چه باشد ده که باشد اوش سالار

که روح القدس پایش می ببوسید
ندا آمد که پایش را میازار

چه کم عقلی بود آن کس که این را
برای جاه او گوید که مکثار

به حق آنک آن شیر حقیقی
چنین صید دلم کردست اشکار

که از تبریز پیغامی فرستی
که اینست لابه ما اندر اسحار

مرا می‌گفت دوش آن یار عیار
سگ عاشق به از شیران هشیار

جهان پر شد مگر گوشت گرفتست
سگ اصحاب کهف و صاحب غار

قرین شاه باشد آن سگی کو
برای شاه جوید کبک و کفتار

خصوصا آن سگی کو را به همت
نباشد صید او جز شاه مختار

ببوسد خاک پایش شیر گردون
بدان لب که نیالاید به مردار

دمی می‌خور دمی می‌گو به نوبت
مده خود را به گفت و گو به یک بار

نه آن مطرب که در مجلس نشیند
گهی نوشد گهی کوشد به مزمار

ملولان باز جنبیدن گرفتند
همی‌جنگند و می‌لنگند ناچار

بجنبان گوشه زنجیر خود را
رگ دیوانگیشان را بیفشار

ملول جمله عالم تازه گردد
چو خندان اندرآید یار بی‌یار

الفت السکر ادرکنی باسکار
ایا جاری ایا جاری ایا جار

و لا تسق بکاسات صغار
فهذا یوم احسان و ایثار

و قاتل فی سبیل الجود بخلا
لیبقی منک منهاج و آثار

فقل انا صببنا الماء صبا
و نحن الماء لا ماء و لا نار

و سیمائی شهید لی بانی
قضیت عندهم فی العشق اوطار

و طیبوا و اسکروا قومی فانی
کریم فی کروم العصر عصار

جنون فی جنون فی جنون
تخفف عنک اثقالا و اوزار

به سوی ما نگر چشمی برانداز
وگر فرصت بود بوسی درانداز

چو کردی نیت نیکو مگردان
از آن گلشن گلی بر چاکر انداز

اگر خواهی که روزافزون بود کار
نظر بر کار ما افزونتر انداز

وگر تو فتنه انگیزی و خودکام
رها کن داد و رسمی دیگر انداز

نگون کن سرو را همچون بنفشه
گناه غنچه بر نیلوفر انداز

ز باد و بوی توست امروز در باغ
درختان جمله رقاص و سرانداز

چو شاخ لاغری افزون کند رقص
تو میوه سوی شاخ لاغر انداز

چو آمد خار گل را اسپری بخش
چو خصم آمد به سوسن خنجر انداز

بر عاشق بری چون سیم بگشا
سوی مفلس یکی مشتی زر انداز

برآ ای شاه شمس الدین تبریز
یکی نوری عجب بر اختر انداز

تو چشم شیخ را دیدن میاموز
فلک را راست گردیدن میاموز

تو کل را جمع این اجزا مپندار
تو گل را لطف و خندیدن میاموز

تو بگشا چشم تا مهتاب بینی
تو مه را نور بخشیدن میاموز

تو عقل خویش را از می نگهدار
تو می را عقل دزدیدن میاموز

تو باز عقل را صیادی آموز
چنین بیهوده پریدن میاموز

یتیمان فراقش را بخندان
یتیمان را تو نالیدن میاموز

دل مظلوم را ایمن کن از ترس
دل او را تو لرزیدن میاموز

تو ظالم را مده رخصت به تأویل
ستیزا را ستیزیدن میاموز

زبان را پردگی می‌دار چون دل
زبان را پرده بدریدن میاموز

تو در معنی گشا این چشم سر را
چو گوشش حرف برچیدن میاموز

اگر یئی دیر قارینداش  یوخسا یاوز
اوزون یولدا سنه بو در قلاوز

چوبانی برک دوت قوردلار اوکوش‌دور
اشیت بندن قراگوزیم قراگوز

اگر ططسن اگر رومین وگر ترک
زبان بی‌زبانان را بیاموز

سر چوب تری آن گاه گرید
که یابد آن سوی دیگر تف و سوز

چو اسماعیل قربان شو در این عشق
که شب قربان شود پیوسته در روز

خمش آن شیر شیران نور معنیست
پنیری شد به حرف از حاجت یوز

بیا با تو مرا کارست امروز
مرا سودای گلزارست امروز

بیا دلدار من دلداریی کن
که روز لطف و ایثارست امروز

دل من جامه‌ها را می‌دراند
که روز وصل دلدارست امروز

بخندان جان ما را از جمالی
که بر گلبرگ و گلنارست امروز

چرا جان‌ها بر آن لب مست گشتند
که آن جا نقل بسیارست امروز

نوای طوطیان آفاق پر شد
که شکرها به خروارست امروز

چنان مستم چنان مستم من امروز
که از چنبر برون جستم من امروز

چنان چیزی که در خاطر نیابد
چنانستم چنانستم من امروز

به جان با آسمان عشق رفتم
به صورت گر در این پستم من امروز

گرفتم گوش عقل و گفتم ای عقل
برون رو کز تو وارستم من امروز

بشوی ای عقل دست خویش از من
که در مجنون بپیوستم من امروز

به دستم داد آن یوسف ترنجی
که هر دو دست خود خستم من امروز

چنانم کرد آن ابریق پر می
که چندین خنب بشکستم من امروز

نمی‌دانم کجایم لیک فرخ
مقامی کاندر او هستم من امروز

بیامد بر درم اقبال نازان
ز مستی در بر او بستم من امروز

چو واگشت او پی او می‌دویدم
دمی از پای ننشستم من امروز

چو نحن اقربم معلوم آمد
دگر خود را بنپرستم من امروز

مبند آن زلف شمس الدین تبریز
که چون ماهی در این شستم من امروز

چنان مستم چنان مستم من امروز
که پیروزه نمی‌دانم ز پیروز

به هر ره راهبر هشیار باید
در این ره نیست جز مجنون قلاوز

اگر زنده‌ست آن مجنون بیا گو
ز من مجنونی نادر بیاموز

اگر خواهی که تو دیوانه گردی
مثال نقش من بر جامه بردوز

خلیل آن روز با آتش همی‌گفت
اگر مویی ز من باقیست درسوز

بدو می‌گفت آن آتش که ای شه
به پیشت من بمیرم تو برافروز

بهشت و دوزخ آمد دو غلامت
تو از غیر خدا محفوظ و محروز

پیاپی می‌ستان از حق شرابی
ندارد غیر عاشق اندر آن پوز

بده صحت به بیماران عالم
که در صحت نه معلومی نه مهموز

چو ناگفته به پیش روح پیداست
چو پوشیده شود بر روح مرموز

خمش کن از خصال شمس تبریز
همان بهتر که باشد گنج مکنوز