مگر تو یوسفان را دلستانی
مگر تو رشک ماه آسمانی

مها از بس عزیزی و لطیفی
غریب این جهان و آن جهانی

روان‌هایی که روز تو شنیدند
به طمع تو گرفته شب گرانی

ز شب رفتن ز چالاکی چه آید
چو ذوالعرشت کند می پاسبانی

منم آن کز دم عیسی بمردم
مرا کشته‌ست آب زندگانی

چنین مرگی که مردم زنده گردم
گرت بینم ایا فخر الزمانی

دلم از هجر تو خون گشت لیکن
از آن خون رست صورت‌های جانی

ز درد تو رواق صاف جوشید
ز درد خم‌های خسروانی

خداوندی است شمس الدین تبریز
که او را نیست در آفاق ثانی

برید آفرینش در دو عالم
نیاورده‌ست چون او ارمغانی

هزاران جان نثار جان او باد
که تا گردند جان‌ها جاودانی

دریغا لفظ‌ها بودی نوآیین
کز این الفاظ ناقص شد معانی

تو تا بنشسته‌ای بر دار فانی
نشسته می‌روی و می نبینی

نشسته می‌روی این نیز نیکو است
اگر رویت در این گفتن سوی او است

بسی گشتی در این گرداب گردان
به سوی جوی رحمت رو بگردان

بزن پایی بر این پابند عالم
که تا دست از تبرک بر تو مالم

تو را زلفی است به از مشک و عنبر
تو ده کل را کلاهی ای برادر

کله کم جو چو داری جعد فاخر
کله بر آسمان انداز آخر

چرا دنیا به نکته مستحیله
فریبد چون تو زیرک را به حیله

به سردی نکته گوید سرد سیلی
نداری پای آن خر را شکالی

اگر دوران دلیل آرد در آن قال
تخلف دیده‌ای در روی او مال

تو را عمری کشید این غول در تیه
بکن با غول خود بحثی به توجیه

چرا الزام اویی چیست سکته
جوابش گو که مقلوب است نکته

نه آتش‌های ما را ترجمانی
نه اسرار دل ما را زبانی

نه محرم درد ما را هیچ آهی
نه همدم آه ما را هیچ جانی

نه آن گوهر که از دریا برآمد
نه آن دریا که آرامد زمانی

نه آن معنی که زاید هیچ حرفی
نه آن حرفی که آید در بیانی

معانی را زبان چون ناودان است
کجا دریا رود در ناودانی

جهان جان که هر جزوش جهان است
نگنجد در دهان هرگز جهانی

به کوی دل فرورفتم زمانی
همی‌جستم ز حال دل نشانی

که تا چون است احوال دل من
که از وی در فغان دیدم جهانی

ز گفتار حکیمان بازجستم
به هر وادی و شهری داستانی

همه از دست دل فریاد کردند
فتادم زین حدیث اندر گمانی

ز عقل خود سفر کردم سوی دل
ندیدم هیچ خالی زو مکانی

میان عارف و معروف این دل
همی‌گردد به سان ترجمانی

خداوندان دل دانند دل چیست
چه داند قدر دل هر بی‌روانی

ز درگاه خدا یابی دل و بس
نیابی از فلانی و فلانی

نیابی دل جز از جبار عالم
شهید هر نشان و بی‌نشانی

کسی کو را بود خلق خدایی
ازو یابند جانهای بقایی

به روزی پنج نوبت بر در او
همی کوبند کوس کبریایی

اگر افتد بدین سو بانگ آن کوس
بیابند جملگان از خود رهایی

زمین خود کی تواند بند کردن
هر آنکس را که روحش شد سمایی؟!

عنایت چون ز یزدان برتو باشد
چه غم گر تو به طاعت کمتر آیی؟!

در آن منزل چه طاعت پای دارد؟!
که جان بخشت کند از دلربایی

به جای راستی و صدق گیرند
خیانتها که کردی یا دغایی

اگر تو از دل و جان دوستداری
کسی کو گوهرش نبود بهایی

خداوند خداوندان اسرار
همایان را همی بخشد همایی

ترا گردید رویش رزق باشد
به صد لابه بهشت اندر نیایی

قرار جان شمس‌الدین تبریز
که جانم را مباد از وی جدایی

جدایی تن مرا خود بند کردست
هم از وی چشم می‌دارم رهایی

که دست جان او چندان درازست
که عقل کل کند یاوه کیایی

هزاران شکر ایزد را که جانم
به عشق چشم او دارد روایی

فحمدا ثم حمدا ثم حمدا
بما اروانی خلاق السماء

من‌النور الممدد کل نور
من‌الکنز المکنز فی الخفاء

وآتاهم من‌الاسرار فضلا
و نجاهم بها کل البلاء

و احیاهم بروح عاشقی
طلیق من هجومات الوباء

طلب منی بشیرالوصل یوما
قباء الروح انزعت قبایی

لقیت من فضایلهم مرادا
و اوصافا تجلت بالبهاء

وجاد الصدر شمس‌الدین یوما
حیوتیا دوامیا جزایی

رایت البخت یسجدنی اذاما
تکرم سیدی بالالبهاء

وآتانی علامته بعشق
دوام سرمدی فی بقایی

علمت بابتداء حال عشقی
تمامة دولة فی الانتهاء

فلا اخلالة ظلا علینا
فذاک جمیع طمعی وارنجایی

فحاشا بل عنایته بحور
غریق منه بغیی وابتغائی

معانی روحنا ماء زلال
و بالا لفاظ ما زج بالدماء

عزیزی و کریم و لطف داری
ولیکن دور شو، چون هوشیاری

نشاید عاشقان را یار هشیار
ز هشیاران نیاید هیچ یاری

مرا یکدم چو ساقی کم دهد می
بگیرم دامن او را به زاری

صراحی‌وار خون گریم به پیشش
بجوشم همچو می در بی‌قراری

که از اندیشه بیزارم، بده می
مرا تا کی به اندیشه سپاری؟!

چه حیله سازم ای ساقی؟! چه حیله؟!
که حیله آفرین و حیله‌کاری

به حجت هر دمم بیرون فرستی
که بس باغیرتی و تنگ باری

برون و اندرون و جام و می نیست
ولیکن در سخن اینست جاری

قفی یا ناقتی هذا مناخ
ولا تسرین من هذاالدیار

فدیت‌العشق ما احلی هواه
تقطع فی هواه اختیاری

فلا تشغلنی یا ساقی بلهو
واسکرنی بکاسات کبار

ایا بدرالتمام اطلع علینا
بحق العشق اسمع، لاتمار

وخلصنی من‌الدنیا واسکر
فلا ادری یمینی من یساری

بگو ای تازه رو، کم کن ملولی
که تو رو تازه از اصل اصولی

خیالی گول گیری گر بیاید
چنین داند که تو مغرور و گولی

به زخم سیلیش از دل برون کن
که تا عبرت بگیرد هر فضولی

خیال بد رسول دیو باشد
تو او را توبه‌ای ده از رسولی

خیالی در تو آویزد، بیفتی
ترا وهمی پژولاند، پژولی

خیالی هست چون خورشید روشن
خیالی چون شب تاریک لولی

اگر مردانه گوش او بمالی
ترا کافر کند وهم حلولی

برای تو مهان در انتظارند
سبکتر رو، چرا در مول مولی؟

خیالات اتتکم کالخیول
فدسوها ثقاتی! فی‌السقول

خیالات مضلات کذاب
لحاها الله ربی بالافول

فطوبی للذی یعلو علاه
و یقطع عرقها قبل‌الحصول

الهی قدیمی علی
صفی‌القلب من غش‌الغلول

علی‌الله بیان ما نظمنا
مفاعیلن مفاعیلن فعولی

اتی‌النیروز مسرورالجنان
یحاکی لطفه لطف‌الجنان

بهار از پردهٔ غم جست بیرون
به کف بر، جام‌های شادمانی

سقوا من نهره روض‌الامالی
خذوا من خمره کاس‌الامانی

هوا شد معتدل، هنگام آنست
که می سوری خوری و کام رانی

فللاشجار اصناف المعالی
وللانوار انواع‌المعانی

درین دفتر بسی رمزست موزون
چه باشد گر تو زین رمزی بدانی؟

لئن ضیعت عمرا قبل هذا
تدارک ما مضی فی‌ذاالزمان

مران از گوش صوت ارغنون
مده از دست جام ارغوانی

لتغدوا روحک فی کل یوم
باصوات المثالث والمسانی

ازین خوش‌تر بهاری، دیر یابی
فرو مگذار این را تا توانی

الا فی‌الغشق تشریفی و عیدی
تعالوا نحو عشق منستزید

دعانا من تعالی عن حدود
نجی‌المحدود بالعین الحدید

دعانا بحر ذی ماء فرات
فانکرنا التیمم بالصعید

دعانا خالق کل دعاء
تخاسر عندنا کل بعید

نسینا کل شی مذ ذکرنا
مقامات تعالت عن ندید

بدایات نهایات لدیها
مجال‌الروح فی جد جدید

نسیت الیوم من عشقی صلاتی
فلا ادری عشائی من غداتی

فوجهک سیدی! شمسی و بدری
و نثری منک یاقوت الزکاة

نداک سکرة الارواح طرا
و فی لقیاک طاعء کل ناتی

لقد نهج الهوی منهاج کبد
فضاعت فی مناهجه ثباتی

و ادنی ما لقینا فی هواه
حیوة فی حیوة فی حیات

تشبثنا باذیال کرام
باید تایبات آیبات

فما اغنی التشبث للسکاری
و ما النتفعوا بیات النجاة

و انی الاستقامة والتوقی
لقلب بعد شرب المنکرات؟!