از ما مرو ای چراغ روشن
تا زنده شود هزار چون من

تا بشکفد از درون هر خار
صد نرگس و یاسمین و سوسن

بر هر شاخی هزار میوه
در هر گل تر هزار گلشن

جان شب را تو چون چراغی
یا جان چراغ را چو روغن

ای روزن خانه را چو خورشید
یا خانه بسته را چو روزن

ای جوشن را چو دست داوود
یا رستم جنگ را چو جوشن

خورشید پی تو غرق آتش
وز بهر تو ساخت ماه خرمن

نستاند هیچ کس به جز تو
تاوان بهار را ز بهمن

از شوق تو باغ و راغ در جوش
وز عشق تو گل دریده دامن

ای دوست مرا چو سر تو باشی
من غم نخورم ز وام کردن

روزی که گذر کنی به بازار
هم مرد رود ز خویش و هم زن

وان شب که صبوح او تو باشی
هم روح بود خراب و هم تن

ترکی کند آن صبوح و گوید
با هندوی شب به خشم سن سن

ترکیت به از خراج بلغار
هر سن سن تو هزار رهزن

گفتی که خموش من خموشم
گر زانک نیاریم به گفتن

ور گوش رباب دل بپیچی
در گفت آیم که تن تنن تن

خاکی بودم خموش و ساکن
مستم کردی به هست کردن

هستی بگذارم و شوم خاک
تا هست کنی مرا دگر فن

خاموش که گفت نیز هستی است
باش از پی انصتواش الکن

العشق یقول لی تزین
الزینه عندنا تیقن

لا تنظر غیرنا فتعمی
لا تله عن الیقین بالظن

لا عیش لخایف کئیب
لا تبرح عندنا فتامن

من کنت هواه کیف یهلک
من کنت مناه کیف یحزن

العقل رسولنا الیکم
ذاک حسن و نحن احسن

اخشوشن بالبلا و ارضی
فالهجر من البلاء اخشن

من رام الی العلی عروجا
هذا سبب الیه یرکن

یا مضطربا تعال و افلح
فی مسکننا و نعم مسکن

بازم صنما چه می‌فریبی تو
بازم به دغا چه می‌فریبی تو

هر لحظه بخوانیم کریمانه
ای دوست مرا چه می‌فریبی تو

عمری تو و عمر بی‌وفا باشد
ما را به وفا چه می‌فریبی تو

دل سیر نمی‌شود به جیحون‌ها
ما را به سقا چه می‌فریبی تو

تاریک شده‌ست چشم بی‌ماهت
ما را به عصا چه می‌فریبی تو

ای دوست دعا وظیفه بنده‌ست
ما را به دعا چه می‌فریبی تو

آن را که مثال امن دادی دی
با خوف و رجا چه می‌فریبی تو

گفتی به قضای حق رضا باید
ما را به قضا چه می‌فریبی تو

چون نیست دواپذیر این دردم
ما را به دوا چه می‌فریبی تو

تنها خوردن چو پیشه کردی خوش
ما را به صلا چه می‌فریبی تو

چون چنگ نشاط ما شکستی خرد
ما را به سه تا چه می‌فریبی تو

ما را بی ما چه می‌نوازی تو
ما را با ما چه می‌فریبی تو

ای بسته کمر به پیش تو جانم
ما را به قبا چه می‌فریبی تو

خاموش که غیر تو نمی‌خواهیم
ما را به عطا چه می‌فریبی تو

دیدی که چه کرد آن پری رو
آن ماه لقای مشتری رو

گشتند بتان همه نگونسار
در حسن خلیل آزری رو

شد کفر چو شمع‌های ایمان
کورد به سوی کافری رو

شد جمله جهان بهشت خندان
زان سرو روان عبهری رو

دارد دو هزار سحر مطلق
وای ار آرد به ساحری رو

افروخت بهار چون گل سرخ
بر رغم دل مزعفری رو

کافور نثار کرد خورشید
بر چهره شام عنبری رو

شد شیشه زرد همچو لاله
زان باده لعل احمری رو

فربه شد عشق و زفت و لمتر
بنهاد خرد به لاغری رو

بر باده لعل زد رخ من
تا چند نهد به زرگری رو

بس کن هله فتنه را مشوران
یا برگردان ز شاعری رو

ای رونق نوبهار برگو
وی شادی لاله زار برگو

بی‌غصه می فروش می‌نوش
بی‌زحمت شاخ خار برگو

ای بلبل و ای هزاردستان
برگو صفت بهار برگو

ای حلقه به گوش و عاشق گل
گوش و پس سر مخار برگو

شرح قد سرو و چهره گل
بر عرعر و بر چنار برگو

چون رفت خزان و رو نهان کرد
بر سرو رو آشکار برگو

گر پرسندت که جان رز چیست
بر برگ نظر مدار برگو

صد شیر و هزار گونه خرگوش
خواهی که کنی شکار برگو

خواهی که شود قبول عذرت
ز اشکوفه خوش عذار برگو

خواهی که بری قرار مستان
زان نرگس پرخمار برگو

امروز سر شراب داریم
ساقی شو و بر نهار برگو

مستی آمد ملولیت رفت
صد بار و هزار بار برگو

ای جام شرابدار برگرد
وی چنگ لطیف تار برگو

از بهر ثواب و رحمت حق
ای عارف حق گزار برگو

ما منتظر توایم بشتاب
بی‌زحمت انتظار برگو

تشنیع مزن که صله‌ای نیست
نک آوردم نثار برگو

ای عارف خوش کلام برگو
ای فخر همه کرام برگو

هر ممتحنی ز دست رفته
بر دست گرفت جام برگو

قایم شو و مات کن خرد را
وز باده باقوام برگو

تا روح شویم جمله می ده
تا خواجه شود غلام برگو

قانع نشوم به نور روزن
بشکاف حجاب بام برگو

بپذیر مدام خوش ز ساقی
چون مست شدی مدام برگو

آن جام چو زر پخته بستان
زان سوختگان خام برگو

مبدل شد و خوش حطام دنیا
چون رستی از این حطام برگو

لب بستم ای بت شکرلب
بی‌واسطه و پیام برگو

ای صید رخ تو شیر و آهو
پنهان ز کجا شود چنان رو

چندانک توانیش تو می‌پوش
می‌بند نقاب توی بر تو

در روزن سینه‌ها بتابید
خورشید ز مطلع ترازو

اندر عدم و وجود افکند
صد غلغله عشق که تعالوا

ای قند دو لعل تو خردسوز
وی تیر دو چشم تو جگرجو

سی بیت دگر بخواست گفتن
مستیش کشید گوش از آن سو

سی بیت فروختم به یک بیت
بیتی که گشاده شد در آن کو

آن وعده که کرده‌ای مرا کو
این جا منم و تو وانما کو

با جمله پلاس خوش نباشد
آن عهد پلاس را وفا کو

لب بسته چو بوبک ربابی
آن داد و گشاد و آن عطا کو

ای وعده تو چو صبح صادق
آن شمع و چراغ و آن ضیا کو

تا چند ز ناسزا و دشنام
آن دلداری و آن سزا کو

خیزید به سوی من کشیدش
ای طایفه یاری شما کو

ای سنگ دلان جواب گویید
کان کان عقیق و کیمیا کو

یا سحر نمود و چشم ما بست
آن ساحر و آن گره گشا کو

یا پر بگشاد و در هوا رفت
ای مرغ ضمیر آن هوا کو

والله که نرفت و رفتنی نیست
ماییم ز خویش رفته ما کو

ماکو به همان طرف که انداخت
ای در کف صنع ما چو ماکو

هین مشک سخن بنه به جو رو
می‌خواندت آب کان سقا کو

ابناء ربیعنا تعالوا
فالورد یقول لا تبالوا

و العشق یصیحکم جهارا
الخلد لکم فلا تزالوا

و الحسن علی البها تجلی
و السکر حواه و الکمال

من کان مخرسا جمادا
الیوم تکلموا و قالوا

من کان مبلسا قنوطا
ذابوا و تضاحکوا و نالوا

من بعد فان تروا غضوبا
ماذا غضب فذا دلال

فریاد ز یار خشم کرده
سوگند به خشم و کینه خورده

برهم زده خانه را و ما را
حمال گرفته رخت برده

بر دل قفلی گران نهاده
او رفته کلید را سپرده

ای بی‌تو حیات تلخ گشته
ای بی‌تو چراغ عیش مرده

ای بی‌تو شراب درد گشته
ای بی‌تو سماع‌ها فسرده

ای سرخ و سپید بی‌تو ماندم
من زرد و شبم سیاه چرده

ای عشق تو پرده‌ها دریده
سر بیرون کن دمی ز پرده