دل با دل دوست در حنین باشد
گویای خموش همچنین باشد

گویم سخن و زبان نجنبانم
چون گوش حسود در کمین باشد

دانم که زبان و گوش غمازند
با دل گویم که دل امین باشد

صد شعلهٔ آتش است در دیده
از نکته دل که آتشین باشد

خود طرفه‌تر این که در دل آتش
چندین گل و سرو و یاسمین باشد

زان آتش باغ سبزتر گردد
تا آتش و آب همنشین باشد

ای روح مقیم مرغزاری تو
کان جا دل و عقل دانه چین باشد

آن سوی که کفر و دین نمی‌گنجد
کی ما و من فلان دین باشد

ای مطرب جان چو دف به دست آمد
این پرده بزن که یار مست آمد

چون چهره نمود آن بت زیبا
ماه از سوی چرخ بت پرست آمد

ذرات جهان به عشق آن خورشید
رقصان ز عدم به سوی هست آمد

غمگین ز چیی مگر تو را غولی
از راه ببرد و همنشست آمد

زان غول ببر بگیر سغراقی
کان بر کف عشق از الست آمد

این پرده بزن که مشتری از چرخ
از بهر شکستگان به پست آمد

در حلقه این شکستگان گردید
کان دولت و بخت در شکست آمد

این عشرت و عیش چون نماز آمد
وین دردی درد آبدست آمد

خامش کن و در خمش تماشا کن
بلبل از گفت پای بست آمد

کی باشد کاین قفس چمن گردد
و اندرخور گام و کام من گردد

این زهر کشنده انگبین بخشد
وین خار خلنده یاسمن گردد

آن ماه دو هفته در کنار آید
وز غصه حسود ممتحن گردد

آن یوسف مصر الصلا گوید
یعقوب قرین پیرهن گردد

بر ما خورشید سایه اندازد
وان شمع مقیم این لگن گردد

آن چنگِ نشاط سازِ نو یابد
وین گوش حریف تن تنن گردد

در خرمن ماه سنبله کوبیم
چون نور سهیل در یمن گردد

خم‌های شراب عشق برجوشد
هنگام کباب و بابزن گردد

سیمرغ هوای ما ز قاف آید
دام شبلی و بوالحسن گردد

هر ذره مثال آفتاب آید
هر قطره به موهبت عدن گردد

هر بره ز گرگ شیر آشامد
هر پیل انیس کرگدن گردد

ز انبوهی دلبران و مه رویان
هر گوشه شهر ما ختن گردد

هر عاشق بی‌مراد سرگشته
مستغرق عشق باختن گردد

چون قالب مرده جان نو یابد
فارغ ز لفافه و کفن گردد

آن عقل فضول در جنون آید
هوش از بن گوش مرتهن گردد

جان و دل صد هزار دیوانه
از بوسه یار خوش دهن گردد

آن روز که جان جمله مخموران
ساقی هزار انجمن گردد

وان کس که سبال می‌زدی بر عشق
در عشق شهیر مرد و زن گردد

در چاه فراق هر کی افتاده‌ست
ره یابد و همره رسن گردد

باقیش مگو درون دل می‌دار
آن به که سخن در آن وطن گردد

روی تو به رنگریز کان ماند
زلف تو به نقش بند جان ماند

گر سایه برگ گل فتد بر تو
بر عارض نازکت نشان ماند

روزی گذرد ز هجر تو سالی
مسکین عاشق چنان جوان ماند

دلتنگ نیم اگر چه دل تنگم
کآخر دل من بدان دهان ماند

در چشم من آی تا تو هم بینی
یک تن که به صد هزار جان ماند

رفتم تصدیع از جهان بردم
بیرون شدم از زحیر و جان بردم

کردم بدرود همنشینان را
جان را به جهان بی‌نشان بردم

زین خانه شش دری برون رفتم
خوش رخت به سوی لامکان بردم

چون میر شکار غیب را دیدم
چون تیر پریدم و کمان بردم

چوگان اجل چو سوی من آمد
من گوی سعادت از میان بردم

از روزن من مهی عجب درتافت
رفتم سوی بام و نردبان بردم

این بام فلک که مجمع جان‌هاست
ز آن خوشتر بد که من گمان بردم

شاخ گل من چو گشت پژمرده
بازش سوی باغ و گلستان بردم

چون مشتریی نبود نقدم را
زودش سوی اصل اصل کان بردم

زین قلب زنان قراضه جان را
هم جانب زرگر ارمغان بردم

در غیب جهان بی‌کران دیدم
آلاجق خود بدان کران بردم

بر من مگری که زین سفر شادم
چون راه به خطه جنان بردم

این نکته نویس بر سر گورم
که سر ز بلا و امتحان بردم

خوش خسپ تنا در این زمین که من
پیغام تو سوی آسمان بردم

بربند زنخ که من فغان‌ها را
سرجمله به خالق فغان بردم

زین بیش مگو غم دل ایرا من
دل را به جناب غیب دان بردم

من با تو حدیث بی‌زبان گویم
وز جمله حاضران نهان گویم

جز گوش تو نشنود حدیث من
هر چند میان مردمان گویم

در خواب سخن نه بی‌زبان گویند
در بیداری من آن چنان گویم

جز در بن چاه می ننالم من
اسرار غم تو بی‌مکان گویم

بر روی زمین نشسته باشم خوش
احوال زمین بر آسمان گویم

معشوق همی‌شود نهان از من
هر چند علامت نشان گویم

جان‌های لطیف در فغان آیند
آن دم که من از غمت فغان گویم

دیدی که چه کرد یار ما‌؟ دیدی‌؟
منصوبهٔ یار باوفا دیدی‌‌!

زین نوع که مات کرد دل‌ها را
آن چشمه زندگی‌، کجا دیدی‌؟

در صورت مات برد می‌بخشد
مقلوب‌گری چو او‌، که را دیدی‌؟

ای بسته بند عشق حقستت
کز عشق هزار دلگشا دیدی

بستان باغی اگر گلی دادی
برخور ز وفا اگر جفا دیدی

از بستانش سر خر است این تن
زان بحر گهر تو کهربا دیدی

از فرعونی چو احولی دادت
آن بود عصا و اژدها دیدی

امروز چو موسی‌ت مداوا کرد
صد برگ فشان از آن عصا دیدی

صیاد جهان فشاند شهدانه
آن را تو ز سادگی عطا دیدی

چون مرغ سلیم سوی او رفتی
دام و دغل و فن و دغا دیدی

بازت بخرید لطف نجینا
تا لطف و عنایت خدا دیدی

در طالع مه چو مشتری گشتی
ز الله عطای اشتری دیدی

چندان کرّت که در عدد ناید
این بستگی و گشاد را دیدی

تا آخر کار آن ولی نعمت
چشمت بگشاد توتیا دیدی

از چشمه سلسبیل مِی خوردی
عشرت‌گه خاص اولیا دیدی

چون دعوت اشربوا پری دادت
جولان‌گه عرصه هوا دیدی

وآنگه ز هوا به سوی هو رفتی
بر قاف پریدن هما دیدی

پرواز همای کبریایی را
از کیف و چگونگی جدا دیدی

باقیش مجیب هر دعا گوید
کز وی تو اجابت دعا دیدی

روز ار دو هزار بار می‌آیی
هر بار چو جان به کار می‌آیی

از بهر حیات و زنده کردن تو
در عالم چون بهار می‌آیی

عشاق همه شدند حلوایی
چون شکر قندوار می‌آیی

می درده و اختیار ما بستان
کز مجلس اختیار می‌آیی

از خلق جهان کناره می‌گیرد
آن را که تو در کنار می‌آیی

خاموش به حضرت تو اولیتر
کز حضرت کردگار می‌آیی

دیدیم تو را ز دست ما رفتیم
کز عالم پایدار می‌آیی

ای مرغ ز طاق عرش می‌پری
وی شیر ز مرغزار می‌آیی

ای بحر محیط سخت می‌جوشی
وی موج چه بی‌قرار می‌آیی

مندیش از آن بت مسیحایی
تا دل نشود سقیم و سودایی

لاحول کن و ره سلامت گیر
مندیش از آن جمال و زیبایی

فرصت ز کجا که تا کنی لاحول
چون نیست از او دمی شکیبایی

ماهی ز کجا شکیبد از دریا
یا طوطی روح از شکرخایی

چون دین نشود مشوش و ایمان
زان زلف مشوش چلیپایی

اخگر شده دل در آتش رویش
بگرفته عقول بادپیمایی

دل با دو جهان چراست بیگانه
کز جا برمد صفات بی‌جایی

ای تن تو و تره زار این عالم
چون خو کردی که ژاژ می‌خایی

ای عقل برو مشاطگی می‌کن
می‌ناز بدین که عالم آرایی

بگرفته معلمی در این مکتب
با حفصی اگر چه کارافزایی

ای بر لب بحر همچو بوتیمار
دستور نه تا لبی بیالایی

این‌ها همه رفت ساقیا برخیز
با تشنه دلان نمای سقایی

مشرق چه کند چراغ افروزی
سلطان چه کند شهی و مولایی

مصقول شود چو چهره گردون
چون دود سیاه را تو بزدایی

درده تو شراب جان فزایی را
کز وی آموخت باده صهبایی

یکتا عیشی است و عشرتی کز وی
جان عارف گرفت یکتایی

از دست تو هر که را دهد این دست
بی عقبه لا شده است الایی

ای شاد دمی که آن صراحی را
از دور به مست خویش بنمایی

چون گوهر می‌بتافت بر خاکم
خاک تن من نمود مینایی

دریای صفات عشق می‌جوشد
رمزی دو بگویم ار بفرمایی

ور نی بهلم ستیر و بربسته
من دانم و یار من به تنهایی

زین بگذشتم بیار حمرا را
صفراشکن هزار صفرایی

تا روز رهد ز غصه روزی
وین هندوی شب رهد ز لالایی

در حال مگر درت فروبسته‌ست
کاندر پیکار قال می‌آیی