امشب هردل که همچو مه در طلب است
مانندهٔ زهره او حریف طرب است

از آرزوی لبش مرا جان بلب است
ایزد داند خموش کاین شب چه شب است

اندر دل من درون و بیرون همه او است
اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست

اینجای چگونه کفر و ایمان گنجد
بی‌چون باشد وجود من چون همه اوست

اندر سر ما همت کاری دگر است
معشوقهٔ خوب ما نگاری دگر است

والله که بعشق نیز قانع نشویم
ما را پس از این خزان بهاری دگر است

انصاف بده که عشق نیکوکار است
زانست خلل که طبع بدکردار است

تو شهوت خویش را لقب عشق نهی
از شهوت تا به عشق ره بسیار است

او پاک شده است و خام ار در حرم است
در کیسه بدان رود که نقد درم است

قلاب نشاید که شود با او یار
از ضد بجهد یکی اگر محترم است

ای آب حیات قطره از آب رخت
وی ماه فلک یک اثر از تاب رخت

گفتم که شب دراز خواهم مهتاب
آن شب شب زلف تست و مهتاب رخت

ای آمده بامداد شوریده و مست
پیداست که باده دوش گیرا بوده است

امروز خرابی و نه روز گشتست
مستک مستک بخانه اولیست نشست

ای آنکه درینجهان چو تو پاکی نیست
زیبا و لطیف و چست و چالاکی نیست

زین طعنه در اینراه بسی خواهد بود
با ما تو چگونه‌ای دگر باکی نیست

ای بنده بدان که خواجهٔ شرق اینست
از ابر گهربار ازل برق اینست

تو هرچه بگویی از قیاسی گویی
او قصه ز دیده می‌کند فرق اینست

ای بی‌خبر از مغز شده غره بپوست
هشدار که در میان جان داری دوست

حس مغز تنست و مغز حست جانست
چون از تن و حس و جان گذشتی همه اوست