مرا تو گوش گرفتی همی‌کشی به کجا
بگو که در دل تو چیست چیست عزم تو را

چه دیگ پخته‌ای از بهر من عزیزا دوش
خدای داند تا چیست عشق را سودا

چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست
کجا روند همان جا که گفته‌ای که بیا

مرا دو گوش گرفتی و جمله را یک گوش
که می‌زنم ز بن هر دو گوش طال بقا

غلام پیر شود خواجه‌اش کند آزاد
چو پیر گشتم از آغاز بنده کرد مرا

نه کودکان به قیامت سپیدمو خیزند
قیامت تو سیه موی کرد پیران را

چو مرده زنده کنی پیر را جوان سازی
خموش کردم و مشغول می‌شوم به دعا

رویم و خانه بگیریم پهلوی دریا
که داد اوست جواهر که خوی اوست سخا

بدان که صحبت جان را همی‌کند همرنگ
ز صحبت فلک آمد ستاره خوش سیما

نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعل‌ست
چه می‌شود تن مسکین چو شد ز جان عذرا

چو دست متصل توست بس هنر دارد
چو شد ز جسم جدا اوفتاد اندر پا

کجاست آن هنر تو نه که همان دستی
نه این زمان فراق‌ست و آن زمان لقا

پس الله الله زنهار ناز یار بکش
که ناز یار بود صد هزار من حلوا

فراق را بندیدی خدات منما یاد
که این دعاگو به زین نداشت هیچ دعا

ز نفس کلی چون نفس جزو ما ببرید
به اهبطوا و فرود آمد از چنان بالا

مثال دست بریده ز کار خویش بماند
که گشت طعمه گربه زهی ذلیل و بلا

ز دست او همه شیران شکسته پنجه بدند
که گربه می‌کشدش سو به سو ز دست قضا

امید وصل بود تا رگیش می‌جنبد
که یافت دولت وصلت هزار دست جدا

مدار این عجب از شهریار خوش پیوند
که پاره پاره دود از کفش شده‌ست سما

شه جهانی و هم پاره دوز استادی
بکن نظر سوی اجزای پاره پاره ما

چو چنگ ما بشکستی بساز و کش سوی خود
ز الست زخمه همی‌زن همی‌پذیر بلا

بلا کنیم ولیکن بلی اول کو
که آن چو نعره روحست وین ز کوه صدا

چو نای ما بشکستی شکسته را بربند
نیاز این نی ما را ببین بدان دم‌ها

که نای پاره ما پاره می‌دهد صد جان
که کی دمم دهد او تا شوم لطیف ادا

کجاست مطرب جان تا ز نعره‌های صلا
درافکند دم او در هزار سر سودا

بگفته‌ام که نگویم ولیک خواهم گفت
من از کجا و وفاهای عهدها ز کجا

اگر زمین به سراسر بروید از توبه
به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا

از آنک توبه چو بندست بند نپذیرد
علو موج چو کهسار و غره دریا

میان ابروت ای عشق این زمان گرهی‌ست
که نیست لایق آن روی خوب‌، از آن باز‌آ

مرا به‌جمله جهان کار‌ِ کس نیاید خوش
که کارهای تو دیدم مناسب و همتا

چو آفتاب جمالت برآمد از مشرق
ز ذره ذره شنیدم که نعم مولانا

حلاوتی‌ست در آن آب بحر زَخّارت
که شد از او جگر‌ِ آب را هم استسقا

خدای پهلوی هر درد دارویی بنهاد
چو درد عشق قدیم است‌، ماند بی ز دوا

وگر دوا بود‌ این را‌، تو خود روا داری
به کاه‌گل که بیندوده است بام سما‌؟

کسی که نوبت الفقر فخر زد جانش
چه التفات نماید به تاج و تخت و لوا‌؟

چو باغ و راغ حقایق جهان گرفت همه
میان زهر‌گیاهی چرا چرند چرا‌؟

دهان پرست سخن لیک گفت امکان نیست
به جان جمله مردان بگو تو باقی را

چه خیره می‌نگری در رخ من ای برنا
مگر که در رخمست آیتی از آن سودا

مگر که بر رخ من داغ عشق می‌بینی
میان داغ نبشته که نحن نزلنا

هزار مَشک همی‌خواهم و هزار شکم
که آب خضر لذیذست و من در استسقا

وفا چه می‌طلبی از کسی که بی‌دل شد
چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا

به حق این دل ویران و حسن معمورت
خوش است گنج خیالت در این خرابه ما

غریو و ناله جان‌ها ز سوی بی‌سویی
مرا ز خواب جهانید دوش وقت دعا

ز ناله گویم یا از جمال ناله کنان
ز ناله گوش پرست از جمالش آن عینا

قرار نیست زمانی تو را برادر من
ببین که می‌کشدت هر طرف تقاضاها

مثالِ گویی اندر میان صد چوگان
دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا

کجاست نیت شاه و کجاست نیت گوی
کجاست قامت یار و کجاست بانگ صلا

ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم
بگو تو ای شه دانا و گوهر دریا

بپخته است خدا بهر صوفیان حلوا
که حلقه حلقه نشستند و در میان حلوا

هزار کاسه سر رفت سوی خوان فلک
چو درفتاد از آن دیگ در دهان حلوا

به شرق و غرب فتادست غلغلی شیرین
چنین بوَد‌، چو دهد شاه خسروان حلوا

پیاپی از سوی مطبخ رسول می‌آید
که پخته‌اند ملایک بر آسمان حلوا

به آبریز برد چونک خورد حلوا تن
به سوی عرش برد چونک خورد جان حلوا

به گرد دیگ دل ای جان چو کفچه گرد به‌سر
که تا چو کفچه‌، دهان پر کنی از آن حلوا

دلی که از پی حلوا چو دیک سوخت سیاه
کرم بوَد که ببخشد به تای نان حلوا

خموش باش که گر حق نگویدش که بده
چه جای نان‌، ندهد هم به صد سنان حلوا

برفت یار من و یادگار ماند مرا
رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا

دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم
فرات و کوثر آب حیات جان افزا

چرا رخم نکند زرگری چو متصلست
به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها

چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست
ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا

ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم
رسد چو می‌زندش آفتاب طال بقا

اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست
کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا

الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی
گواه گفت بلی هست صد هزار بلا

بلا درست و بلادر تو را کند زیرک
خصوص در یتیمی که هست از آن دریا

منم کبوتر او گر براندم سر نی
کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا

منم ز سایه او آفتاب عالمگیر
که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما

بس است دعوت دعوت بهل دعا می‌گو
مسیح رفت به چارم سما به پر دعا

به جان پاک تو ای معدن سخا و وفا
که صبر نیست مرا بی‌تو ای عزیز بیا

چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر
ز آفتاب جدایی چو برف گشت فنا

ز دور آدم تا دور اعور دجال
چو جان بنده نبوده‌ست جان سپرده تو را

تو خواه باور کن یا بگو که نیست چنین
وفای عشق تو دارم به جان پاک وفا

ملامتم مکنید ار دراز می‌گویم
بود که کشف شود حال بنده پیش شما

که آتشی‌ست که دیگ مرا همی‌جوشد
کز او شکاف کند گر رسد به سقف سما

اگر چه سقف سما ز آفتاب و آتش او
خلل نکرد و نگشت از تفش سیه سیما

روان شده‌ست یکی جوی خون ز هستی من
خبر ندارم من کز کجاست تا به کجا

به جو چه گویم کای جو مرو چه جنگ کنم
برو بگو تو به دریا مجوش ای دریا

به حق آن لب شیرین که می‌دمی در من
که اختیار ندارد به ناله این سرنا

خموش باش و مزن آتش اندر این بیشه
نمی‌شکیبی می‌نال پیش او تنها

بیار آن که قرین را سوی قرین کشدا
فرشته را ز فلک جانب زمین کشدا

به هر شبی چو محمد به جانب معراج
براق عشق ابد را به زیر زین کشدا

به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را
به خلق و خوی و صفت‌های همنشین کشدا

شراب عشق ابد را که ساقیش روح است
نگیرد و نکشد ور کشد چنین کشدا

برو بدزد ز پروانه خوی جانبازی
که آن تو را به سوی نور شمع دین کشدا

رسید وحی خدایی که گوش تیز کنید
که گوش تیز به چشم خدای بین کشدا

خیال دوست تو را مژده وصال دهد
که آن خیال و گمان جانب یقین کشدا

در این چهی تو چو یوسف خیال دوست رسن
رسن تو را به فلک‌های برترین کشدا

به روز وصل اگر عقل ماندت گوید
نگفتمت که چنان کن که آن به این کشدا

بجه بجه ز جهان همچو آهوان از شیر
گرفتمش همه کان است کان به کین کشدا

به راستی برسد جان بر آستان وصال
اگر کژی به حریر و قز کژین کشدا

بکش تو خار جفاها از آن که خارکشی
به سبزه و گل و ریحان و یاسمین کشدا

بنوش لعنت و دشنام دشمنان پی دوست
که آن به لطف و ثناها و آفرین کشدا

دهان ببند و امین باش در سخن داری
که شه کلید خزینه بر امین کشدا

شراب داد خدا مر مرا تو را سرکا
چو قسمتست چه جنگست مر مرا و تو را

شراب آن گل است و خمار حصه خار
شناسد او همه را و سزا دهد به سزا

شکر ز بهر دل تو ترش نخواهد شد
که هست جا و مقام شکر دل حلوا

تو را چو نوحه گری داد نوحه‌ای می‌کن
مرا چو مطرب خود کرد دردمم سرنا

شکر شکر چه بخندد به روی من دلدار
به روی او نگرم وارهم ز رو و ریا

اگر بدست ترش شکری تو از من نیز
طمع کن ای ترش ار نه محال را مفزا

وگر گریست به عالم گلی که تا من نیز
بگریم و بکنم نوحه‌ای چو آن گل‌ها

حقم نداد غمی جز که قافیه طلبی
ز بهر شعر و از آن هم خلاص داد مرا

بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن
که فارغست معانی ز حرف و باد و هوا

ز سوز شوق دل من همی‌زند عللا
که بوک دررسدش از جناب وصل صلا

دلست همچو حسین و فراق همچو یزید
شهید گشته دو صد ره به دشت کرب و بلا

شهید گشته به ظاهر حیات گشته به غیب
اسیر در نظر خصم و خسروی به خلا

میان جنت و فردوس وصل دوست مقیم
رهیده از تک زندان جوع و رخص و غلا

اگر نه بیخ درختش درون غیب ملیست
چرا شکوفه وصلش شکفته است ملا

خموش باش و ز سوی ضمیر ناطق باش
که نفس ناطق کلی بگویدت افلا