به خدایی که در ازل بوده‌ست
حی و دانا و قادر و قیوم

نور او شمع‌های عشق فروخت
تا بشد صد هزار سر معلوم

از یکی حکم او جهان پر شد
عاشق و عشق و حاکم و محکوم

در طلسمات شمس تبریزی
گشت گنج عجایبش مکتوم

که از آن دم که تو سفر کردی
از حلاوت جدا شدیم چو موم

همه شب همچو شمع می سوزیم
ز آتشش جفت وز انگبین محروم

در فراق جمال او ما را
جسم ویران و جان در او چون بوم

آن عنان را بدین طرف برتاب
زفت کن پیل عیش را خرطوم

بی‌حضورت سماع نیست حلال
همچو شیطان طرب شده مرحوم

یک غزل بی‌تو هیچ گفته نشد
تا رسید آن مشرفه مفهوم

بس به ذوق سماع نامه تو
غزلی پنج شش بشد منظوم

شام ما از تو صبح روشن باد
ای به تو فخر شام و ارمن و روم

ما همه از الست همدستیم
عاقبت شکر بازپیوستیم

ما همه همدلیم و همراهیم
جمله از یک شراب سرمستیم

ما ز کونین عشق بگزیدیم
جز که آن عشق هیچ نپرستیم

چند تلخی کشید جان ز فراق
عاقبت از فراق وارستیم

آفتابی درآمد از روزن
کرد ما را بلند اگر پستیم

آفتابا مکش ز ما دامن
نی که بر دامن تو بنشستیم

از شعاع تو است اگر لعلیم
از تو هستیم ما اگر هستیم

پیش تو ذره وار رقصانیم
از هوای تو بند بشکستیم

آمدستیم تا چنان گردیم
که چو خورشید جمله جان گردیم

مونس و یار غمگنان باشیم
گل و گلزار خاکیان گردیم

چند کس را نییم خاص چو زر
بر همه همچو بحر و کان گردیم

جان نماییم جسم عالم را
قره العین دیدگان گردیم

چون زمین نیستیم یغماگاه
ایمن و خوش چو آسمان گردیم

هر کی ترسان بود چو ترسایان
همچو ایمان بر او امان گردیم

هین خمش کن از آن هم افزونیم
که بر الفاظ و بر زبان گردیم

ما که باده ز دست یار خوریم
کی چو اشتر گیاه و خار خوریم

ایمنیم از خمار مرگ ایرا
می باقی بی‌خمار خوریم

جام مردان بیار تا کامروز
بی‌محابا و مردوار خوریم

به دم ناشمرده زنده شویم
اندر آن دم که بی‌شمار خوریم

ساقیا پای دار تا ز کفت
می سرجوش پایدار خوریم

پی این شیر مست می پوییم
تا کباب از دل شکار خوریم

زان دیاریم کز حدث پاک است
روزی پاک از آن دیار خوریم

نه چو کرکس اسیر مرداریم
نه چو لک لک ز حرص مار خوریم

ناله بلبل بهار کنیم
تا بدان بلبلان شکار کنیم

کار او ناز و کار ما لابه است
گر ننالیم پس چه کار کنیم

در گلستان رویم و گل چینیم
بر سر عاشقان نثار کنیم

اندرآییم مست در بازار
همه را مست و بی‌قرار کنیم

سیم با یار خوش عذار خوریم
خدمت چشم پرخمار کنیم

کس نداند خدای داند و بس
عیش‌هایی که با نگار کنیم

تو اگر رازدار ما باشی
راز را با تو آشکار کنیم

می گریزند خلق از تاتار
خدمت خالق تبار کنیم

بار کردند اشتران بگریز
رختمان نیست ما چه بار کنیم

خلق خیزان کنند و ما بر بام
اشتر مردمان شمار کنیم

عاشق روی جان فزای توییم
رحمتی کن که در هوای توییم

تو به رخسار آفتابی و مه
ما همه ذره در هوای توییم

تا تو زین پرده روی بنمایی
منتظر بر در سرای توییم

ای که ما در میان مجلس انس
بیخود از شربت لقای توییم

خیره چون دشمنان مکش ما را
کآخر ای دوست آشنای توییم

تو رضا می دهی به کشتن ما
ما همه بنده رضای توییم

گرچه با خاتم سلیمانیم
ای پری زاده خاک پای توییم

شمس تبریز جان جان‌هایی
ما همه بنده و گدای توییم

خیز تا فتنه‌ای برانگیزیم
یک زمان از زمانه بگریزیم

بر بساط نشاط بنشینیم
همه از پیش خویش برخیزیم

جز حریف ظریف نگزینیم
با کسان خسان نیامیزیم

غم بیهوده در جهان نخوریم
می آسوده در قدح ریزیم

ما گرفتار شادی و طربیم
نه گرفتار زهد و پرهیزیم

گر ستیزه کند فلک با ما
بر مرادش رویم و نستیزیم

چون نداریم هیچ دست آویز
چند با هر کسی درآویزیم

عیش باقی است شمس تبریزی
مست جاوید شاه تبریزیم

تو چه دانی که ما چه مرغانیم
هر نفس زیر لب چه می خوانیم

چون به دست آورد کسی ما را
ما گهی گنج گاه ویرانیم

چرخ از بهر ماست در گردش
زان سبب همچو چرخ گردانیم

کی بمانیم اندر این خانه
چون در این خانه جمله مهمانیم

گر به صورت گدای این کوییم
به صفت بین که ما چه سلطانیم

چونک فردا شهیم در همه مصر
چه غم امروز اگر به زندانیم

تا در این صورتیم از کس ما
هم نرنجیم و هم نرنجانیم

شمس تبریز چونک شد مهمان
صد هزاران هزار چندانیم

چند نظاره جهان کردن
آب را زیر که نهان کردن

رنج گوید که گنج آوردم
رنج را باید امتحان کردن

آنک از شیر خون روان کرده‌ست
شیر داند ز خون روان کردن

آسمان را چو کرد همچون خاک
خاک را داند آسمان کردن

بعد از این شیوه دگر گیرم
چند بیگار دیگران کردن

تیز برداشتی تو ای مطرب
این به آهستگی توان کردن

این گران زخمه‌ای است نتوانیم
رقص بر پرده گران کردن

یک دو ابریشمک فروتر گیر
تا توانیم فهم آن کردن

اندک اندک ز کوه سنگ کشند
نتوان کوه را کشان کردن

تا نبینند جان جان‌ها را
کی توان سهل ترک جان کردن

بنما ای ستاره کاندر ریگ
نتوان راه بی‌نشان کردن

چند بوسه وظیفه تعیین کن
به شکرخنده‌ایم شیرین کن

آن دلت را خدای نرم کناد
این دعای خوش است آمین کن

مگر این را به خواب خواهم دید
من بخسبم کنار بالین کن

ای فسون اجل فراق لبت
رو فسون مسیح آیین کن

عرصه چرخ بی‌تو تنگ آمد
هین براق وصال را زین کن

حسن داری وفاست لایق حسن
حسن را با وفا تو کابین کن

چون بمیرند رحم خواهی کرد
آنچ آخر کنی تو پیشین کن

حاجیان مانده‌اند از ره حج
داروی اشتران گرگین کن

تا به کعبه وصال تو برسند
چاره آب و زاد و خرجین کن

ای دو چشم جهان به تو روشن
این جهان را تو آن جهان بین کن

از تجلی آفتاب رخت
چشم و دل را چو طور سینین کن

بس کنم شد ز حد گستاخی
من کی باشم که گویمت این کن

گر نبود این سخن ز من لایق
آنچ آن لایق است تلقین کن

شمس تبریز بر افق بخرام
گو شمال هلال و پروین کن