حکم البین بموتی و عمد
رضی الصد بحینی و قصد

فتح الدهر عیون حسد
فر آنی بفناکم و حسد

یهرق العشق دماء حقنت
لیس للعشق قریب و ولد

لکن الموت حیاه لکم
لکن الفقر غناء و رغد

سافروا فی سبل العشق معی
لا تخافن ضلالا و رصد

لا یهولنکم بعدکم
دونکم وفد وصال و مدد

فنسیم طرب اولهم
یهب السالک حولا و جلد

گه چرخ زنان همچون فلکم
گه بال زنان همچون ملکم

چرخم پی حق رقصم پی حق
من زان ویم نی مشترکم

چون دید مرا بخرید مرا
آن کان نمک زان بانمکم

شیر است یقین در بیشه جان
بدرید یقین انبان شکم

آن کو به قضا داده‌ست رضا
قاضی کندش روزی ملکم

یأجوج منم مأجوج منم
حد نیست مرا هر چند یکم

بربند دهان در باغ درآ
تا کم نکنی خط‌های چکم

تلخی نکند شیرین‌ذقنم
خالی نکند از می دهنم

عریان کندم هر صبحدمی
گوید که بیا من جامه کنم

در خانه جهد مهلت ندهد
او بس نکند پس من چه کنم

از ساغر او گیج است سرم
از دیدن او جان است تنم

تنگ است بر او هر هفت فلک
چون می‌رود او در پیرهنم

از شیره او من شیردلم
در عربده‌اش شیرین سخنم

می‌گفت که تو در چنگ منی
من ساختمت چونت نزنم

من چنگ توام بر هر رگ من
تو زخمه زنی من تن تننم

حاصل تو ز من دل برنکنی
دل نیست مرا من خود چه کنم

علی اهل نجد الثنا و سلام
و عیشتنا فی غیرهم لحرام

فضیلته للفاضلین بصیره
ملاحته للعاشقین قوام

بصیره اهل الله منه مکحل
و عشره اهل الحق فیه مدام

ایا ساکنیها من فضیله سیدی
لکم عیشه مرضیه و دوام

و لو لا حجاب العز ارخی ملیکنا
لکان علی باب الملیک زحام

ملیک اذا لاحت شعاشع خده
لا صبح حیا صخره و رخام

سقی الله وقتا انطقانا کلامه
ففی الروح من ذاک الکلام کلام

غدا آلفا قلبی یقوم لامره
وقدی من عذل العواذل لام

آن دلبر من آمد بر من
زنده شد از او بام و در من

گفتم قنقی امشب تو مرا
ای فتنه من شور و شر من

گفتا بروم کاری است مهم
در شهر مرا جان و سر من

گفتم به خدا گر تو بروی
امشب نزید این پیکر من

آخر تو شبی رحمی نکنی
بر رنگ و رخ همچون زر من

رحمی نکند چشم خوش تو
بر نوحه و این چشم تر من

بفشاند گل گلزار رخت
بر اشک خوش چون کوثر من

گفتا چه کنم چون ریخت قضا
خون همه را در ساغر من

مریخیم و جز خون نبود
در طالع من در اختر من

عودی نشود مقبول خدا
تا درنرود در مجمر من

گفتم چو تو را قصد است به جان
جز خون نبود نقل و خور من

تو سرو و گلی من سایه تو
من کشته تو تو حیدر من

گفتا نشود قربانی من
جز نادره‌ای ای چاکر من

جرجیس رسد کو هر نفسی
نو کشته شود در کشور من

اسحاق نبی باید که بود
قربان شده بر خاک در من

من عشقم و چون ریزم ز تو خون
زنده کنمت در محشر من

هان تا نطپی در پنجه من
هان تا نرمی از خنجر من

با مرگ مکن تو روی ترش
تا شکر کند از تو بر من

می‌خند چو گل چون برکندت
تا بسر شدت در شکر من

اسحاق توی من والد تو
کی بشکنمت ای گوهر من

عشق است پدر عاشق رمه را
زاینده از او کر و فر من

این گفت و بشد چون باد صبا
شد اشک روان از منظر من

گفتم چه شود گر لطف کنی
آهسته روی ای سرور من

اشتاب مکن آهسته ترک
ای جان و جهان ای صدپر من

کس هیچ ندید اشتاب مرا
این است تک کاهلتر من

این چرخ فلک گر جهد کند
هرگز نرسد در معبر من

گفتا که خمش کاین خنگ فلک
لنگانه رود در محضر من

خامش که اگر خامش نکنی
در بیشه فتد این آذر من

باقیش مگو تا روز دگر
تا دل نپرد از مصدر من

تازه شد از او باغ و بر من
شاخ گل من نیلوفر من

گشته است روان در جوی وفا
آب حیوان از کوثر من

ای روی خوشت دین و دل من
ای بوی خوشت پیغامبر من

هر لحظه مرا در پیش رخت
آیینه کند آهنگر من

من خشک لبم من چشم ترم
این است مها خشک و تر من

آن کس که منم خاک در او
می‌کوبد او بام و در من

آن کس که منم پابسته او
می‌گردد او گرد سر من

باده نخورم ور ز آنک خورم
او بوسه دهد بر ساغر من

پستان وفا کی کرد سیه
آن دایه جان آن مادر من

از من دو جهان صد بر بخورد
چون آید او اندر بر من

دزدار فلک قلعه بدهد
چون گردد او سرلشکر من

بربند دهان غماز مشو
غماز بس است آن گوهر من

یک قوصره پر دارم ز سخن
جان می‌شنود تو گوش مکن

دربند خودی زین سیر شدی
گیری سر خود ای بی‌سر و بن

چون مستمعان جمله بروند
گویم غم نو با یار کهن

کی سیر شود ماهی ز تری
یا تشنه حق از علم لدن

گر سیر شدند این مستمعان
جان می‌شنود از قرط اذن

با من صنما دل یک دله کن
گر سر ننهم آنگه گله کن

مجنون شده‌ام از بهر خدا
زان زلف خوشت یک سلسله کن

سی پاره به کف در چله شدی
سی پاره منم ترک چله کن

مجهول مرو با غول مرو
زنهار سفر با قافله کن

ای مطرب دل زان نغمه خوش
این مغز مرا پرمشغله کن

ای زهره و مه زان شعله رو
دو چشم مرا دو مشعله کن

ای موسی جان شبان شده‌ای
بر طور برو ترک گله کن

نعلین ز دو پا بیرون کن و رو
در دشت طوی پا آبله کن

تکیه گه تو حق شد نه عصا
انداز عصا و آن را یله کن

فرعون هوا چون شد حیوان
در گردن او رو زنگله کن

گر تنگ بدی این سینه من
روشن نشدی آیینه من

ای خار گلی از روضه من
دوزخ تبشی از کینه من

خورشید جهان دارد اثری
از کر و فر دوشینه من

آن کوه احد پشمین شده‌ست
از رشک من و پشمینه من

چون جوز کهن اشکسته شوی
گر نوش کنی لوزینه من

از بهر دل این شیشه دلان
باشد بر که در چینه من

از بهر چنین جمعیت جان
هر روز بود آدینه من

تا تازه شود پژمرده من
تا مرد شود عنینه من

افندس مسین کاغا یومیندن
کابیکینونین کالی زویمسن

یتی بیرسس یتی قومسس
بیمی تی پاتیس بیمی تی خسس

هله دل من هله جان من
هله این من هله آن من

هله خان من هله مان من
هله گنج من هله کان من

هذا سیدی هذا سندی
هذا سکنی هذا مددی

هذا کنفی هذا عمدی
هذا ازلی هذا ابدی

یا من وجهه ضعف القمر
یا من قده ضعف الشجر

یا من زارنی وقت السحر
یا من عشقه نور النظر

گر تو بدوی ور تو بپری
ز این دلیر جان خود جان نبری

ور جان ببری از دست غمش
از مرده خری والله بتری

ایلا کالیمو ایلا شاهیمو
خاراذی دیدش ذتمش انیمو

یوذ پسه بنی پوپونی لالی
میذن چاکوسش کالی تویالی

از لیلی خود مجنون شده‌ام
وز صد مجنون افزون شده‌ام

وز خون جگر پرخون شده‌ام
باری بنگر تا چون شده‌ام

گر ز آنک مرا زین جان بکشی
من غرقه شوم در عین خوشی

دریا شود این دو چشم سرم
گر گوش مرا زان سو بکشی

یا منبسطا فی تربیتی
یا مبتشرا فی تهنیتی

ان کنت تری ان تقتلنی
یا قاتلنا انت دیتی

گر خویش تو بر مستی بزنی
هستی تو بر هستی بزنی

در حلقه ما بهر دل ما
شکلی بکنی دستی بزنی

صد گونه خوشی دیدم ز اشی
گفتم که لبت گفتا نچشی

بر گورم اگر آیی بنگر
پرعشق بود چشمم ز کشی

آن باغ بود نی نقش ثمر
و آن گنج بود نی صورت زر

شب عیش بود نی نقل و سمر
لا تسالنی زان چیز دیگر