خدایا مطربان را انگبین ده
برای ضرب دست آهنین ده

چو دست و پای وقف عشق کردند
تو همشان دست و پای راستین ده

چو پر کردند گوش ما ز پیغام
توشان صد چشم بخت شاه بین ده

کبوتروار نالانند در عشق
توشان از لطف خود برج حصین ده

ز مدح و آفرینت هوش‌ها را
چو خوش کردند همشان آفرین ده

جگرها را ز نغمه آب دادند
ز کوثرشان تو هم ماء معین ده

خمش کردم کریما حاجتت نیست
که گویندت چنان بخش و چنین ده

ایا خورشید بر گردون سواره
به حیله کرده خود را چون ستاره

گهی باشی چو دل اندر میانه
گهی آیی نشینی بر کناره

گهی از دور دور استاده باشی
که من مرد غریبم در نظاره

گهی چون چاره غم‌ها را بسوزی
گهی گویی که این غم را چه چاره

تو پاره می‌کنی و هم بدوزی
که دل آن به که باشد پاره پاره

گهی دل را بگریانم چو طفلان
مرا گویی بجنبان گاهواره

گهی بر گیریم چون دایگان تو
گهی بر من نشینی چون سواره

گهی پیری نمایی گاه دومو
زمانی کودک و گه شیرخواره

زبونم یا زبونم تو گرفتی
زهی عیار و چست و حیله باره

مبارک باد آمد ماه روزه
رهت خوش باد ای همراه روزه

شدم بر بام تا مه را ببینم
که بودم من به جان دلخواه روزه

نظر کردم کلاه از سر بیفتاد
سرم را مست کرد آن شاه روزه

مسلمانان سرم مست است از آن روز
زهی اقبال و بخت و جاه روزه

بجز این ماه ماهی هست پنهان
نهان چون ترک در خرگاه روزه

بدان مه ره برد آن کس که آید
در این مه خوش به خرمنگاه روزه

رخ چون اطلسش گر زرد گردد
بپوشد خلعت از دیباه روزه

دعاها اندر این مه مستجاب است
فلک‌ها را بدرد آه روزه

چو یوسف ملک مصر عشق گیرد
کسی کو صبر کرد در چاه روزه

سحوری کم زن ای نطق و خمش کن
ز روزه خود شوند آگاه روزه

بیا ای شمس دین و فخر تبریز
توی سرلشکر اسپاه روزه

چو بی‌گاه است و باران خانه خانه
صلای جمله یاران خانه خانه

چو جغدان چند این محروم بودن
به گرداگرد ویران خانه خانه

ایا اصحاب روشن دل شتابید
به کوری جمله کوران خانه خانه

ایا ای عاقل هشیار پرغم
دل ما را مشوران خانه خانه

به نقش دیو چند این عشقبازی
لقبشان کرده حوران خانه خانه

بدیدی دانه و خرمن ندیدی
بدین حالند موران خانه خانه

مکن چون و چرا بگذار یارا
چرا را با ستوران خانه خانه

در آن خانه سماع ختنه سور است
ولیکن با طهوران خانه خانه

بنا کرده‌ست شمس الدین تبریز
برای جمع عوران خانه خانه

مکن راز مرا ای جان فسانه
شنیدستی مجالس بالامانه

شنیدستی که الدین النصیحه
نصیحت چیست جستن از میانه

شنیدستی که الفرقه عذاب
فراقش آتش آمد با زبانه

چو لا تاسو علی ما فات گفته‌ست
نمی‌ارزد به رنج دام دانه

چو فرموده‌ست حق کالصلح خیر
رها کن ماجرا را ای یگانه

هلا برجه که ان الله یدعوا
غریبی را رها کن رو به خانه

رها کن حرص را کالفقر فخری
چرا می ننگ داری زین نشانه

چو ره بگشاد ابیت عند ربی
چه باشد گر کم آید خشک نانه

تجلی ربه نی کم ز کوهی
بخوان بر خود مخوان این را فسانه

خدا با توست حاضر نحن اقرب
در آن زلفی و بی‌آگه چو شانه

ولی زان زلف شانه زنده گردد
بخوان قرآن نسوی تا بنانه

چو گفته‌ست انصتو ای طوطی جان
بپر خاموش و رو تا آشیانه

خدایا رحمت خود را به من ده
دریدی پیرهن تو پیرهن ده

مرا صفرای تو سرگشته کرده‌ست
ز لطف خود مرا صفراشکن ده

اگر عالم به غم خوردن به پای است
مده غم را به من با بوالحزن ده

خدایا عمر نوح و عمر لقمان
و صد چندان بدان خوب ختن ده

سهیل روی تو اندر یمن تافت
مرا راهی به سوی آن یمن ده

بخوردم از کف دلبر شرابی
شدم معمور و در صورت خرابی

گزیدم آتش پنهان پنهان
کز او اندر رخم پیداست تابی

هزاران نکته در عالم بگفتم
ز عشق و هیچ نشنیدم جوابی

گهی سوزد دلم گه خام گردد
به مانند دلم نبود کبابی

مرا آن مه یکی شکلی نموده‌ست
که سیصد مه نبیند آن به خوابی

منم غرقه به بحر انگبینی
که زنبور از کفش یابد لعابی

بهشت اندر رهش کمتر حجابی
خرد پیش مهش کمتر سحابی

جهان را جمله آب صاف می‌بین
که ماهی می‌درخشد اندر آبی

اگر با شمس تبریزی نشینی
از آن مه بر تو تابد ماهتابی

چه باشد گر چو عقل و جان نخسبی
برآری کار محتاجان نخسبی

تو نور خاطر این شب روانی
برای خاطر ایشان نخسبی

شبی بر گرد محبوسان گردون
بگردی ای مه تابان نخسبی

جهان کشتی و تو نوح زمانی
نگاهش داری از طوفان نخسبی

شب قدری که دادی وعده آن روز
دراندیشی از آن پیمان نخسبی

مخسب ای جان که خفتن آن ندارد
چه باشد چون تو داری آن نخسبی

توی شه پیل و پیش آهنگ پیلان
چو کردی یاد هندستان نخسبی

تو نپسندی ز داد و رحمت خویش
که بستان را کنی زندان نخسبی

اگر خسبی نخسبد جز که چشمت
توی آن نور جاویدان نخسبی

خمش کردم نگویم تا تو گویی
سخن گویان سخن گویان نخسبی

چو روی شمس تبریزی بدیدی
سزد کز عشق آن سلطان نخسبی

دلا چون واقف اسرار گشتی
ز جمله کارها بی‌کار گشتی

همان سودایی و دیوانه می‌باش
چرا عاقل شدی هشیار گشتی

تفکر از برای برد باشد
تو سرتاسر همه ایثار گشتی

همان ترتیب مجنون را نگه دار
که از ترتیب‌ها بیزار گشتی

چو تو مستور و عاقل خواستی شد
چرا سرمست در بازار گشتی

نشستن گوشه ای سودت ندارد
چو با رندان این ره یار گشتی

به صحرا رو بدان صحرا که بودی
در این ویرانه‌ها بسیار گشتی

خراباتی است در همسایه تو
که از بوهای می خمار گشتی

بگیر این بو و می‌رو تا خرابات
که همچون بو سبک رفتار گشتی

به کوه قاف رو مانند سیمرغ
چه یار جغد و بوتیمار گشتی

برو در بیشه معنی چو شیران
چه یار روبه و کفتار گشتی

مرو بر بوی پیراهان یوسف
که چون یعقوب ماتم دار گشتی

دریغا کز میان ای یار رفتی
به درد و حسرت بسیار رفتی

بسی زنهار گفتی لابه کردی
چه سود از حکم بی‌زنهار رفتی

به هر سو چاره جستی حیله کردی
ندیده چاره و ناچار رفتی

کنار پرگل و روی چو ماهت
چه شد چون در زمین خوار رفتی

ز حلقه دوستان و همنشینان
میان خاک و مور و مار رفتی

چه شد آن نکته‌ها و آن سخن‌ها
چه شد عقلی که در اسرار رفتی

چه شد دستی که دست ما گرفتی
چه شد پایی که در گلزار رفتی

لطیف و خوب و مردم دار بودی
درون خاک مردم خوار رفتی

چه اندیشه که می‌کردی و ناگاه
به راه دور و ناهموار رفتی

فلک بگریست و مه را رو خراشید
در آن ساعت که زار زار رفتی

دلم خون شد چه پرسم من چه دانم
بگو باری عجب بیدار رفتی

چو رفتی صحبت پاکان گزیدی
و یا محروم و باانکار رفتی

جوابک‌های شیرینت کجا شد
خمش کردی و از گفتار رفتی

زهی داغ و زهی حسرت که ناگه
سفر کردی مسافروار رفتی

کجا رفتی که پیدا نیست گردت
زهی پرخون رهی کاین بار رفتی