بگو ای تازه رو، کم کن ملولی
که تو رو تازه از اصل اصولی

خیالی گول گیری گر بیاید
چنین داند که تو مغرور و گولی

به زخم سیلیش از دل برون کن
که تا عبرت بگیرد هر فضولی

خیال بد رسول دیو باشد
تو او را توبه‌ای ده از رسولی

خیالی در تو آویزد، بیفتی
ترا وهمی پژولاند، پژولی

خیالی هست چون خورشید روشن
خیالی چون شب تاریک لولی

اگر مردانه گوش او بمالی
ترا کافر کند وهم حلولی

برای تو مهان در انتظارند
سبکتر رو، چرا در مول مولی؟

خیالات اتتکم کالخیول
فدسوها ثقاتی! فی‌السقول

خیالات مضلات کذاب
لحاها الله ربی بالافول

فطوبی للذی یعلو علاه
و یقطع عرقها قبل‌الحصول

الهی قدیمی علی
صفی‌القلب من غش‌الغلول

علی‌الله بیان ما نظمنا
مفاعیلن مفاعیلن فعولی

اتی‌النیروز مسرورالجنان
یحاکی لطفه لطف‌الجنان

بهار از پردهٔ غم جست بیرون
به کف بر، جام‌های شادمانی

سقوا من نهره روض‌الامالی
خذوا من خمره کاس‌الامانی

هوا شد معتدل، هنگام آنست
که می سوری خوری و کام رانی

فللاشجار اصناف المعالی
وللانوار انواع‌المعانی

درین دفتر بسی رمزست موزون
چه باشد گر تو زین رمزی بدانی؟

لئن ضیعت عمرا قبل هذا
تدارک ما مضی فی‌ذاالزمان

مران از گوش صوت ارغنون
مده از دست جام ارغوانی

لتغدوا روحک فی کل یوم
باصوات المثالث والمسانی

ازین خوش‌تر بهاری، دیر یابی
فرو مگذار این را تا توانی

الا فی‌الغشق تشریفی و عیدی
تعالوا نحو عشق منستزید

دعانا من تعالی عن حدود
نجی‌المحدود بالعین الحدید

دعانا بحر ذی ماء فرات
فانکرنا التیمم بالصعید

دعانا خالق کل دعاء
تخاسر عندنا کل بعید

نسینا کل شی مذ ذکرنا
مقامات تعالت عن ندید

بدایات نهایات لدیها
مجال‌الروح فی جد جدید

نسیت الیوم من عشقی صلاتی
فلا ادری عشائی من غداتی

فوجهک سیدی! شمسی و بدری
و نثری منک یاقوت الزکاة

نداک سکرة الارواح طرا
و فی لقیاک طاعء کل ناتی

لقد نهج الهوی منهاج کبد
فضاعت فی مناهجه ثباتی

و ادنی ما لقینا فی هواه
حیوة فی حیوة فی حیات

تشبثنا باذیال کرام
باید تایبات آیبات

فما اغنی التشبث للسکاری
و ما النتفعوا بیات النجاة

و انی الاستقامة والتوقی
لقلب بعد شرب المنکرات؟!

اتاک الصوم فی حلل السعود
فدم واسلم علی رغم الحسود

وصم وافطر و عید فی نعیم
لک العمر المؤبد بالخلود

فلا زالت تزف لک التهانی
مهناة من‌الملک الودود

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا
لاوراد العطا خیرالورود

و سقیا ثم سقیا ثم سقیا
لجود بعد جود بعد جود

و کأسا قد سقیناه دهاثا
یری رقراقها تحت‌الجلود

ینابیع جرت شرقا و غربا
کانهارالجنان بلا رکود

و نیران الشباب موقدات
بسعد لا یخاف من‌الخمود

براح الروح روحی! قرعینا
و یا نفسی دعاک الجد عودی

و ارض‌الله واسعة فسیح
الی رب رؤف بالوفود

ینادی ربنا، عودوا الینا
اجبیونا و اوفوا بالعقود

ازهدا فی ملاقاتی و عندی
وجود، فی وجود فی وجود

ولم یخسر طلوب فی فنائی
ولم یمکن خلاف فی وعودی

خمش کردم که هر ناگفتهٔ را
بدیدم من که دیدی و شنودی

نسیم‌الصبح جد بابتشار
و بشر حین یأتی بانتشار

واتحفنی لباس‌الجد منه
فانی من لباس الجد عاری

فقد احرقت فی صد و بعد
بنار لا تسلنی ای نار

اما تصغی الی قلب حریق
ینادی، یا حذاری، یا حذاری

و مما خان بی‌دهر قتول
و ما قدحان لی ادراک ثاری

اذا ما فیک افنی فیک احیی
اذا ما انت جاری، انت جاری

ظللت کیونس فی بطن حوت
فمذ صح‌الهوی کسروا فقاری

الا یا صاح انظر فی خدودی
تری او صافه ان کنت قاری

الا یا مالکا رق‌الزمان
الا یا ناسخا، حسن الغوانی

الا من لطفه ماء زلال
و مافی‌الکون ظرف کالاوانی

سجود کل اوج او حضیض
بشمس‌الدین سلطان المعانی

الا تبریز بشراک دواما
و صار ساجدیک‌المشرقان

ظل‌الله تبریزا بظل
تضعضع من تصوره جنانی

تعالی عن مدیحی، قد تعالی
ولکن لیس صبر فی لسانی

قصابی سوی گولی گوشت انداخت
چو دیدش زفت گوشت گاو پنداشت

یکی ران دگر سوی وی افکند
بگفتا «گاو مرده‌ست این زهی گند»

خدا بخشید آنچ اسباب کام‌ست
تو گفتی «چیست این؟» خود داد عام‌ست

کنون شد عام کان با تو بپیوست
نجس شد چونک در کردی درو دست

نسازد گول را بخل و سخاوت
که گردد هر دوش مایهٔ عداوت

گریز از گول اندر سور و ماتم
چو عیسی ای پدر والله اعلم

رها کن ناز، تا تنها نمانی
مکن استیزه، تا عذرا نمانی

مکن گرگی، مرنجان همرهان را
که تا چون گرگ در صحرا نمانی

دو چشم خویشتن در غیب دردوز
که تا آنجا روی، اینجا نمانی

منه لب بر لب هر بوسه جویی
که تا ز آن دلبر زیبا نمانی

ز دام عشوه پر خود نگه‌دار
که تا از اوج و از بالا نمانی

مشو مولای هر ناشسته رویی
که تا از عشق، مولانا نمانی

مکن رخ همچو زر از غصهٔ سیم
که تا زین سیم، ز آن سیما نمانی

چو تو ملک ابد جویی به همت
ازین نان و ازین شربا نمانی

رها کن عربده، خو کن حلیمی
که تا از بزم شاه ما نمانی

همی کش سرمهٔ تعظیم در چشم
پیاپی، تا که نابینا نمانی

چو ذره باش پویان سوی خورشید
که تا چون خاک، زیر پا نمانی

چو استاره به بالا شب‌روی کن
که تا ز آن ماه بی‌همتا نمانی

مزن هر کوزه را در خنب صفوت
که تا از عروةالوثقی نمانی

ز بعد این غزل ترجیع باید
شراب گل مکرر خوشتر آید
چو در عهد و وفا دلدار مایی
چو خوانیمت، چرا دل‌وار نایی؟

چو الحمدت همی خوانیم پیوست
کچون الحمد دفع رنجهایی

درآ در سینها کآرام جانی
درآ در دیدها که توتیایی

فرو کن سر ز روزنهای دلها
که چاره نیست هیچ از روشنایی

چو عقلی بی‌تو دیوانه شود مرد
چو جانی، کس نمی‌داند کجایی

چو خمری، در سر مستان درافتی
برآیند از حیا و پارسایی

نباشد حسن بی‌تصدیع عشاق
که نبود عیدها بی‌روستایی

اگر چیزی نمی‌دانم به عالم
همی دانم که تو بس جان‌فزایی

چه جولانها کنند جانها چو ذرات
که تو خورشید از مشرق برآیی

به جانبازی گشاده‌دار، دو دست
که حاتم را تو استاد سخایی

مکش پای از گلیم خویش افزون
که تا داناتر آیی از کسایی

عدو را مار و ما را یار می‌باش
که موسی صفا را تو عصایی

تمسک کن به اسباب سماوات
که در تنویر قندیل سمایی

به ترجیع سوم مرصاد بستیم
که بر بوی رجوع یار مستیم
ایا خوبی، که در جانها مقیمی
به وقت بی‌کسی جان را ندیمی

ز تو باغ حقایق برشکفتست
نباتش را هم آبی، هم نسیمی

چو خوبان فانی و معزول گردند
تو در خوبی و زیبایی مقیمی

به وقت قحط بفرستی تو خوانی
خذوا رزقا کریما من کریم

سهیلی دیگری در چرخ معنی
یزکی کل روح کالادیم

درآری نیمشب، روشن شرابی
بگردانی، که اشرب یا حمیمی

زهی ساقی، زهی جام، و زهی می
نعیم قی نعیم فی نعیم

هزاران صورت زیبا و دلبر
یولدهم شرابک من عقیم

حباب آن شراب و صفوت او
شفاء فی شفاء للسقیم

تصاعد سکره فی ام رأس
ازال اللوم فی طبع اللئیم

شود صحرای بی‌پایان اخضر
فواد ضیقه کقلب میم

فطوبی للندامی والسکارا
اذا ماهم حسوها حسوهیم

ز یسقون رحیقا نوش می‌کن
وخل ذاالتحدث یا کلیمی

کسی که آفتاب آمد غلامش
همی آید به مشتاقان سلامش

جهان اندر گشاده شد جهانی
که وصف او نیاید در زبانی

حیاتش را نباشد خوف مرگی
بهارش را نگرداند خزانی

در و دیوار او افسانه گویان
کاوخ و سنگ او اشعار خوانی

چو جغذ آنجا رود، طاوس گردد
چو گرگ آنجا رود، گردد شبانی

به رفتن چون بود، تبدیل حالی
نه نقلی از مکانی تا مکانی

بخارستان پا بر جای بنگر
ز نقل حال گردد گلستانی

ببین آن صخره پا بر جای مانده
چه سیران کرد، تا شد لعل کانی

بشوی از آب معنی دست صورت
که طباخان بگسردند خوانی

ملایک بین بزاییده ز دیوان
نزاید اینچنینی، آنچنانی

بسی دیدم درختی رسته از خاک
کی دید از خاک رسته آسمانی؟!

چو یخرج حی من میت عیان شد
جماد مرده شد صاحب عیانی

ز قطرهٔ آب دیدم که بزاید
قبای ، رستمی، یا پهلوانی

ندیدم من که از باد خیالی
برون آید بهشتی یا جنانی

ز ترجیع این غزل را ترجمان کن
به نوعی دیگرش شرح و بیان کن
ایا دری که صد رو می‌نمایی
هزاران در ز هرسو می‌گشایی

ولیک از عزت و اشراف و غیرت
خفا اندر خفا اندر خفایی