چند گهی فاتحه خوانت کنم
از پس آن شاه جهانت کنم

پیر شدی در غم ما باک نیست
پیر بیا تا که جوانت کنم

هیچ غم جان مخور ار جان برفت
بگلر لشکرگه جانت کنم

آنچ محال است تصور دهم
وجه محالیش بیانت کنم

ره دهمت تا به اصول اصول
راه چه باشد که چنانت کنم

گرچه کلیمی همه در اعتراض
کشف کنم خضر زمانت کنم

بار دگر جانب یار آمدیم
خیره نگر سوی نگار آمدیم

بر سر و رو سجده کنان جمله راه
تا سر آن گنج چو مار آمدیم

نافهٔ آهو چو بزد بر دماغ
دامْ گرفتیم و شکار آمدیم

دامِ بشر لایق آن صید نیست
پس تو بگو ما به چه کار آمدیم

پارْ دل پاره رفوی تو دید
بر طمع دولت پار آمدیم

ای همه هستی مکن از ما کنار
زانک ز هستی به کنار آمدیم

همچو ستاره سوی شیطان کفر
نفط زنانیم و شرار آمدیم

همچو ابابیل سوی پیل گبر
سنگ زنانیم و دمار آمدیم

باز چو بینیم رخ عاشقان
با طبق سیم نثار آمدیم

ما به تماشای تو بازآمدیم
جانب دریای تو بازآمدیم

سیل غمت خانهٔ دل را بِبُرد
زود به صحرای تو بازآمدیم

چون سَرِ ما مطبخ سودای توست
بر سَرِ سودای تو بازآمدیم

از سَرِ چه صد رسن انداختی
تا سوی بالای تو بازآمدیم

نالهٔ سرنای تو در جان رسید
در پِیِ سرنای تو بازآمدیم

شب که جهان است پر از لولیان
زهره زند پرده شنگولیان

بیند مریخ که بزم است و عیش
خنجر و شمشیر کند در میان

ماه فشاند پر خود چون خروس
پیش و پسش اختر چون ماکیان

دیده غماز بدوزد فلک
تا که گواهی ندهد بر کیان

خفته گروهی و گروهی به صید
تا کی کند سود و کی دارد زیان

پنج و شش است امشب مهره قمار
سست میفکن لب چون ناشیان

جام بقا گیر و بهل جام خواب
پرده بود خواب و حجاب عیان

ساقی باقی است خوش و عاشقان
خاک سیه بر سر این باقیان

زهر از آن دست کریمش بنوش
تا که شوی مهتر حلواییان

عشق چو مغز است جهان همچو پوست
عشق چو حلوا و جهان چون تیان

حلق من از لذت حلوا بسوخت
تا نکنم حلیه حلوا بیان

ساقی من خیزد بی‌گفت من
آرد آن باده وافر ثمن

حاجت نبود که بگویم بیار
بشنود آواز دلم بی‌دهن

هست تقاضاگر او لطف او
و آن کرم بی‌حد و خلق حسن

ماه برآید تو مگویش برآ
بر تو زند نور مگویش بزن

ای به گه بزم بهین عیش و نوش
وی به گه رزم مهین صف شکن

از پی هر گمره نیکو دلیل
وز پی محبوس چه‌ای خوش رسن

عالم همچون شب و تو همچو ماه
تو مثل شمعی و جان‌ها لگن

جان مثل ذره بود بی‌قرار
با تو شود ساکن نعم السکن

مست رسید آن بت بی‌باک من
دردکش و دلخوش و چالاک من

گفت به من بنگر و دلشاد شو
هیچ به خود منگر غمناک من

ز آب و گل این دیده تو پرگل است
پاک کنش در نظر پاک من

دست بزد خرقه من چاک کرد
گفت مزن بخیه بر این چاک من

روی چو بر خاک نهادم بگفت
پاک مکن روی خود از خاک من

ای منت آورده منت می‌برم
ز آنک منم شیر و تو شیشاک من

نفت زدم در تو و می‌سوز خوش
لیک سیه می‌نکند زاک من

جان منی جان منی جان من
آن منی آن منی آن من

شاه منی لایق سودای من
قند منی لایق دندان من

نور منی باش در این چشم من
چشم من و چشمه حیوان من

گل چو تو را دید به سوسن بگفت
سرو من آمد به گلستان من

از دو پراکنده تو چونی بگو
زلف تو حال پریشان من

ای رسن زلف تو پابند من
چاه زنخدان تو زندان من

دست فشان مست کجا می‌روی
پیش من آ ای گل خندان من

می‌نروم هیچ از این خانه من
در تک این خانه گرفتم وطن

خانه یار من و دارالقرار
کفر بود نیت بیرون شدن

سر نهم آن جا که سرم مست شد
گوش نهم سوی تنن تنتنن

نکته مگو هیچ به راهم مکن
راه من این است تو راهم مزن

خانه لیلی است و مجنون منم
جان من این جاست برو جان مکن

هر کی در این خانه درآید ورا
همچو منش باز بماند دهن

خیز ببند آن در اما چه سود
قارع در گشت دو صد درشکن

ای خنک آن را که سرش گرم شد
ز آتش روی چو تو شیرین ذقن

آن رخ چون ماه به برقع مپوش
ای رخ تو حسرت هر مرد و زن

این در رحمت که گشادی مبند
ای در تو قبله هر ممتحن

شمع توی شاهد تو باده تو
هم تو سهیلی و عقیق یمن

باقی عمر از تو نخواهم برید
حلقه به گوش توام و مرتهن

می‌نرمد شیر من از آتشت
می‌نرمد پیل من از کرگدن

تو گل و من خار که پیوسته‌ایم
بی‌گل و بی‌خار نباشد چمن

من شب و تو ماه به تو روشنم
جان شبی دل ز شبم برمکن

شمع تو پروانه جانم بسوخت
سر پی شکرانه نهم بر لگن

جان من و جان تو هر دو یکی است
گشته یکی جان پنهان در دو تن

جان من و تو چو یکی آفتاب
روشن از او گشته هزار انجمن

وقت حضور تو دو تا گشت جان
رسته شد از تفرقه خویشتن

تن زدم از غیرت و خامش شدم
مطرب عشاق بگو تن مزن

خطه تبریز و رخ شمس دین
ماهی جان راست چو بحر عدن

ای تو پناه همه روز محن
بازسپردم به تو من خویشتن

قلزم مهری که کناریش نیست
قطره آن الفت مرد است و زن

شیر دهد شیر به اطفال خویش
شاه بگوید به گدا کیمسن

بلک شود آتش دایه خلیل
سرمه یعقوب شود پیرهن

نور بد و شد بصر از آفتاب
آب بنوشد ز ثری یاسمن

بلک کشد از بت سنگین غذا
با همه کفرش به عبادت شمن

قهر کند دایگی از لطف تو
زهر دهد دایه چو آری تو فن

گردد ابریشم بر کرم گور
حله شود بر تن مؤمن کفن

بس کن از این شرح و خمش کن که تا
بلبل جان خطبه کند بر فنن

بانگ برآمد ز خرابات من
چرخ دوتا شد ز مناجات من

عاقبت امر ظفر دررسید
یار درآمد به مراعات من

یا رب یا رب که چه سان می‌کند
دلبر بی‌کفو مکافات من

طاعت و ایمان کند آن کیمیا
غفلت و انکار و جنایات من

قصر دهد از پی تقصیر من
زله دهد از پی زلات من

جوش نهد در دل دریا و کوه
از تبش روز ملاقات من

گر نبدی پرده خیالات خلق
سوخته بودی ز خیالات من

در سپه جان زندی زلزله
طبل و علم نعره و هیهات من

در افق چرخ زدی شعله‌ها
نیم شبان آتش میقات من