ای گرگ نگفتمت که روزی
بیچاره شوی به دست یوزی

اندر دل ما توی نگارا
غیر تو کلوخ و سنگ خارا

هر عاشق شاهدی گزیدست
ما جز تو ندیده‌ایم یارا

گر غیر تو ماه باشد ای جان
بر غیر تو نیست رشک ما را

ای خلق حدیث او مگویید
باقی همه شاهدان شما را

بر نقش فنا چه عشق بازد ؟
آن کس که بدید کبریا را

بر غیر خدا حسد نیارد
آن کس که گمان برد خدا را

گر رشک و حسد بری برو بر
کاین رشک بُدست انبیا را

چون رفت بر آسمان چارم
عیسی چه کند کلیسیا را ؟

بوبکر و عمر به جان گزیدند
عثمان و علی مرتضا را

شمس تبریز جو روان کن
گردان کن سنگ آسیا را

ای جان و قوام جمله جان‌ها
پر بخش و روان کن روان‌ها

با تو ز زیان چه باک داریم
ای سودکن همه زیان‌ها

فریاد ز تیرهای غمزه
وز ابروهای چون کمان‌ها

در لعل بتان شکر نهادی
بگشاده به طمع آن دهان‌ها

ای داده به دست ما کلیدی
بگشاده بدان در جهان‌ها

گر زانک نه در میان مایی
برجسته چراست این میان‌ها

ور نیست شراب بی‌نشانیت
پس شاهد چیست این نشان‌ها

ور تو ز گمان ما برونی
پس زنده ز کیست این گمان‌ها

ور تو ز جهان ما نهانی
پیدا ز که می‌شود نهان‌ها

بگذار فسانه‌های دنیا
بیزار شدیم ما از آن‌ها

جانی که فتاد در شکرریز
کی گنجد در دلش چنان‌ها

آن کاو قدم تو را زمین شد
کی یاد کند ز آسمان‌ها

بربند زبان ما به عصمت
ما را مفکن در این زبان‌ها

ای سخت گرفته جادوی را
شیری بنموده آهوی را

از سحر تو احولست دیده
در دیده نهاده‌ای دوی را

بنموده‌ای از ترنج آلو
کی یافت ترنج آلوی را

سحر تو نمود بره را گرگ
بنموده ز گندمی جوی را

منشور بقا نموده سحرت
طومار خیال منطوی را

پر باد هدایتست ریشش
از سحر تو جاهل غوی را

سوفسطاییم کرد سحرت
ای ترک نموده هندوی را

چون پشه نموده وقت پیکار
پیلان تهمتن قوی را

تا جنگ کنند و راست آرند
تقدیر و قضای مستوی را

سوفسطایی مشو خمش کن
بگشای زبان معنوی را

از دور بدیده شمس دین را
فخر تبریز و رشک چین را

آن چشم و چراغ آسمان را
آن زنده کننده زمین را

ای گشته چنان و آن چنانتر
هر جان که بدیده او چنین را

گفتا که که را کشم به زاری
گفتمش که بنده کمین را

این گفتن بود و ناگهانی
از غیب گشاد او کمین را

آتش درزد به هست بنده
وز بیخ بکند کبر و کین را

بی دل سیهی لاله زان می
سرمست بکرد یاسمین را

در دامن اوست عین مقصود
بر ما بفشاند آستین را

شاهی که چو رخ نمود مه را
بر اسب فلک نهاد زین را

بنشین کژ و راست گو که نبود
همتا شه روح راستین را

والله که از او خبر نباشد
جبریل مقدس امین را

حالی چه زند به قال آورد
او چرخ بلند هفتمین را

چون چشم دگر در او گشادیم
یک جو نخریم ما یقین را

آوه که بکرد بازگونه
آن دولت وصل پوستین را

ای مطرب عشق شمس دینم
جان تو که بازگو همین را

چون می‌نرسم به دستبوسش
بر خاک همی‌زنم جبین را

بنمود وفا از این جا
هرگز نرویم ما از این جا

این جا مدد حیات جانست
ذوقست دو چشم را از این جا

این جاست که پا به گل فرورفت
چون برگیریم پا از این جا

این جا به خدا که دل نهادیم
کس را مبر ای خدا از این جا

این جاست که مرگ ره ندارد
مرگست بُدَن جدا از این جا

زین جای برآمدی چو خورشید
روشن کردی مرا از این جا

جان خرم و شاد و تازه گردد
زین جا یابد بقا از این جا

یک بار دگر حجاب بردار
یک بار دگر برآ از این جا

این جاست شراب لایزالی
درریز تو ساقیا از این جا

این چشمه آب زندگانیست
مشکی پر کن سقا از این جا

این جا پر و بال یافت دل‌ها
بگرفت خرد هوا از این جا

برخیز و صبوح را بیارا
پُر لَخلخه کن کنار ما را

پیش آر شراب رنگ آمیز
ای ساقی خوب خوب سیما

از من پرسید کو چه ساقیست
قندست و هزار رطل حلوا

آن ساغر پرعقار برریز
بر وسوسهٔ محال‌پیما

آن می که چو صعوه زو بنوشد
آهنگ کند به صید عنقا

زان پیش که دررسد گرانی
برجه سبک و میان ما آ

می‌گرد و چو ماه نور می‌ده
حمرا می ده بدان حمیرا

ما را همه مست و کف‌زنان کن
وان گاه نظاره‌کن تماشا

در گردش و شیوه‌های مستان
در عربده‌های در علالا

در گردن این فکنده آن دست
کان شاه من و حبیب و مولا

او نیز ببرده روی چون گل
می‌بوسد یار را کف پا

این کیسه گشاده از سخاوت
که خرج کنید بی‌محابا

دستار و قبا فکنده آن نیز
کاین را به گرو نهید فردا

صد مادر و صد پدر ندارد
آن مِهر که مِی بجوشد آنجا

این مِی آمد اصول خویشی
کز سکر چنین شدند اعدا

آن عربده در شراب دنیاست
در بزم خدا نباشد آن‌ها

نی شورش و نی قیست و نی جنگ
ساقیست و شراب مجلس آرا

خاموش که ز سکر نفس کافر
می‌گوید لا اله الا

تا چند تو پس روی به پیش آ
در کفر مرو به سوی کیش آ

در نیش تو نوش بین به نیش آ
آخر تو به اصل اصل خویش آ

هر چند به صورت از زمینی
پس رشته گوهر یقینی

بر مخزن نور حق امینی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

خود را چو به بی‌خودی ببستی
می‌دانک تو از خودی برستی

وز بند هزار دام جستی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

از پشت خلیفه‌ای بزادی
چشمی به جهان دون گشادی

آوه که بدین قدر تو شادی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

هر چند طلسم این جهانی
در باطن خویشتن تو کانی

بگشای دو دیده نهانی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

چون زاده پرتو جلالی
وز طالع سعد نیک فالی

از هر عدمی تو چند نالی‌‌؟
آخر تو به اصل اصل خویش آ

لعلی به میان سنگ خارا
تا چند غلط دهی تو ما را

در چشم تو ظاهر‌ست یارا
آخر تو به اصل اصل خویش آ

چون از بر یار سرکش آیی
سرمست و لطیف و دلکش آیی

با چشم خوش و پر‌آتش آیی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

در پیش تو داشت جام باقی
شمس تبریز شاه و ساقی

سبحان الله زهی رواقی
آخر تو به اصل اصل خویش آ

چون خانه روی ز خانه ما
با آتش و با زبانه ما

با رستم زال تا نگویی
از رخش و ز تازیانه ما

زیرا جز صادقان ندانند
مکر و دغل و بهانه ما

اندر دل هیچ کس نگنجیم
چون در سر اوست شانه ما

هر جا پر تیر او ببینی
آن جاست یقین نشانه ما

از عشق بگو که عشق دامست
زنهار مگو ز دانه ما

با خاطر خویش تا نگویی
ای محرم دل فسانه ما

گر تو به چنینه‌ای بگویی
والله که توی چنانه ما

اندر تبریز بد فلانی
اقبال دل فلانه ما

دیدم رخ خوب گلشنی را
آن چشم و چراغ روشنی را

آن قبله و سجده گاه جان را
آن عشرت و جای ایمنی را

دل گفت که جان سپارم آن جا
بگذارم هستی و منی را

جان هم به سماع اندرآمد
آغاز نهاد کف زنی را

عقل آمد و گفت من چه گویم
این بخت و سعادت سنی را

این بوی گلی که کرد چون سرو
هر پشت دوتای منحنی را

در عشق بدل شود همه چیز
ترکی سازند ارمنی را

ای جان تو به جان جان رسیدی
وی تن بگذاشتی تنی را

یاقوت زکات دوست ما راست
درویش خورد زر غنی را

آن مریم دردمند یابد
تازه رطب تر جنی را

تا دیده غیر برنیفتد
منمای به خلق محسنی را

ز ایمان اگرت مراد امنست
در عزلت جوی ایمنی را

عزلت گه چیست خانه دل
در دل خو گیر ساکنی را

در خانه دل همی‌رسانند
آن ساغر باقی هنی را

خامش کن و فن خامشی گیر
بگذار تو لاف پرفنی را

زیرا که دلست جای ایمان
در دل می‌دارمؤمنی را