ای مونس و غمگسار عاشق
وی چشم و چراغ و یار عاشق

ای داروی فربهی و صحت
از بهر تن نزار عاشق

ای رحمت و پادشاهی تو
بربوده دل و قرار عاشق

ای کرده خیال را رسولی
در واسطه یادگار عاشق

آن را که به خویش بار ندهی
کی بیند کار و بار عاشق

از جذب و کشیدن تو باشد
آن ناله زار زار عاشق

تعلیم و اشارت تو باشد
آن حیله گری و کار عاشق

از راه نمودن تو باشد
آن رفتن راهوار عاشق

ای بند تو دلگشای عاشق
وی پند تو گوشوار عاشق

دیرست که خواب شب نمانده است
در دیده شرمسار عاشق

دیرست که اشتها برفتست
از معده لقمه خوار عاشق

دیرست که زعفران برستست
از چهره لاله زار عاشق

دیرست کز آب‌های دیده
دریا کردی کنار عاشق

زین‌ها چه زیانش چون تو باشی
چاره گر و غمگسار عاشق

صد گنج فروشیش به دانگی
وان دانگ کنی نثار عاشق

ای لاف ابیت عند ربی
آرایش و افتخار عاشق

لو لاک لما خلقت الافلاک
نه چرخ به اختیار عاشق

بس کن که عنایتش بسنده است
برهان و سخن گزار عاشق

برخیز ز خواب و ساز کن چنگ
کان فتنه مه عذار گلرنگ

نی خواب گذاشت خواجه نی صبر
نی نام گذاشت خواجه نی ننگ

بدرید خرد هزار خرقه
بگریخت ادب هزار فرسنگ

اندیشه و دل به خشم با هم
استاره و مه ز رشک در جنگ

استاره به جنگ کز فراقش
این عرصه چرخ تنگ شد تنگ

مه گوید بی ز آفتابش
تا کی باشم ز چرخ آونگ

بازار وجود بی‌عقیقش
گو باش خراب سنگ بر سنگ

ای عشق هزارنام خوش جام
فرهنگ ده هزار فرهنگ

بی‌صورت با هزار صورت
صورت ده ترک و رومی و زنگ

درده ز رحیق خویش یک جام
یا از رز خویش یک کفی بنگ

بگشا سر خنب را دگربار
تا سر بنهد هزار سرهنگ

تا حلقه مطربان گردون
مستانه برآورند آهنگ

مخمور رهد ز قیل و از قال
تا حشر چو حشریان بود دنگ

روی تو چو نوبهار دیدم
گل را ز تو شرمسار دیدم

تا در دل من قرار کردی
دل را ز تو بی‌قرار دیدم

من چشم شدم همه چو نرگس
کان نرگس پرخمار دیدم

در عشق روم که عشق را من
از جمله بلا حصار دیدم

از ملک جهان و عیش عالم
من عشق تو اختیار دیدم

خود ملک توی و جان عالم
یک بود و منش هزار دیدم

من مردم و از تو زنده گشتم
پس عالم را دو بار دیدم

ای مطرب اگر تو یار مایی
این پرده بزن که یار دیدم

در شهر شما چه یار جویم
چون یاری شهریار دیدم

چون در بر خود خوشش فشردم
آیین شکرفشار دیدم

چون بستم من دهان ز گفتن
بس گفتن بی‌شمار دیدم

چون پای نماند اندر این ره
من رفتن راهوار دیدم

سر درنکشم ز ضر که بی‌سر
سرهای کلاه دار دیدم

بس کن که ملول گشت دلبر
بر خاطر او غبار دیدم

زنهار مرا مگو که پیرم
پیری و فنا کجا پذیرم

من ماهی چشمه حیاتم
من غرقه بحر شهد و شیرم

جز از لب لعل جان ننوشم
غیر سر زلف او نگیرم

گر کژ نهدم کمان ابرو
در حکم کمان او چو تیرم

انداخته‌ای چو تیر دورم
برگیر که از تو ناگزیرم

پرم تو دهی چرا نپرم
میرم چو توی چرا بمیرم

گر از غم عشق عار داریم
پس ما به جهان چه کار داریم

یا رب تو مده قرار ما را
گر بی‌رخ تو قرار داریم

ای یوسف یوسفان کجایی
ما روی در آن دیار داریم

هر صبح بر آن دو زلف مشکین
چون باد صبا گذار داریم

چون حلقه زلف خود شماری
ما چشم در آن شمار داریم

چشم تو شکار کرد جان را
ما دیده در آن شکار داریم

ای آب حیات در کنارت
این آتش از آن کنار داریم

زان لاله ستان چه زار گشتیم
یا رب که چه لاله زار داریم

گوییم ز رشک شمس تبریز
نی سیم و نه زر نه یار داریم

از اصل چو حورزاد باشیم
شاید که همیشه شاد باشیم

ما داد طرب دهیم تا ما
در عشق امیرداد باشیم

چون عشق بنا نهاد ما را
دانی که نکونهاد باشیم

در عشق توام گشاد دیده
چون عشق تو باگشاد باشیم

ما را چو مراد بی‌مرادی است
پس ما همه بر مراد باشیم

چون بنده بندگان عشقیم
کیخسرو و کیقباد باشیم

چون یوسف آن عزیز مصریم
هر چند که در مزاد باشیم

بر چهره یوسفی حجابی است
اندر پس پرده راد باشیم

خود باد حجاب را رباید
ما منتظران باد باشیم

ما دل به صلاح دین سپردیم
تا در دل او به یاد باشیم

ما آفت جان عاشقانیم
نی خانه نشین و خانه بانیم

اندر دل تو اگر خیال است
می پنداری که ما ندانیم

اسرار خیال‌ها نه ماییم
هر سودا را نه ما پزانیم

دل‌ها بر ما کبوترانند
هر لحظه به جانبی پرانیم

تن گفت به جان از این نشان کو
جان گفت که سر به سر نشانیم

آخر تو به گفت خویش بنگر
کاندر دهن تو می نشانیم

هر دم بغل تو را گرفته
در راحت و رنج می کشانیم

تا آتش و آب و بادطبعی
ما باده خاکیت چشانیم

وان گاه دهان تو بشوییم
آن جا برسی که ما نهانیم

چون رخت تو در نهان کشیدیم
آنگه بینی که ما چه سانیم

چون نقش تو از زمین ببردیم
دانی که عجایب زمانیم

هر سو نگری زمان نبینی
پس لاف زنی که لامکانیم

همرنگ دلت شود تن تو
در رقص آیی که جمله جانیم

لب بر لب ما نهی تو بی‌لب
اقرار کنی که همزبانیم

ای شمس الدین و شاه تبریز
از بندگیت شهنشهانیم

ما صحبت همدگر گزینیم
بر دامن همدگر نشینیم

یاران همه پیشتر نشینید
تا چهره همدگر ببینیم

ما را ز درون موافقت‌هاست
تا ظن نبری که ما همینیم

این دم که نشسته‌ایم با هم
می بر کف و گل در آستینیم

از عین به غیب راه داریم
زیرا همراه پیک دینیم

از خانه به باغ راه داریم
همسایه سرو و یاسمینیم

هر روز به باغ اندرآییم
گل‌های شکفته صد ببینیم

وز بهر نثار عاشقان را
دامن دامن ز گل بچینیم

از باغ هر آنچ جمع کردیم
در پیش نهیم و برگزینیم

از ما دل خویش درمدزدید
ما دزد نه‌ایم ما امینیم

اینک دم ما نسیم آن گل
ما گلبن گلشن یقینیم

عالم پر شد نسیم آن گل
یعنی که بیا که ما چنینیم

بومان ببرد چو بوی بردیم
مه مان کند ار چه ما کهینیم

هر چند کمین غلام عشقیم
چون عشق نشسته در کمینیم

چون ذره به رقص اندرآییم
خورشید تو را مسخر آییم

در هر سحری ز مشرق عشق
همچون خورشید ما برآییم

در خشک و تر جهان بتابیم
نی خشک شویم و نی تر آییم

بس ناله مس‌ها شنیدیم
کای نور بتاب تا زر آییم

از بهر نیاز و درد ایشان
ما بر سر چرخ و اختر آییم

از سیمبری که هست دلبر
از بهر قلاده عنبر آییم

زان خرقه خویش ضرب کردیم
تا زین به قبای ششتر آییم

ما صرف کشان راه فقریم
سرمست نبیذ احمر آییم

گر زهر جهان نهند بر ما
از باطن خویش شکر آییم

آن روز که پردلان گریزند
در عین وغا چو سنجر آییم

از خون عدو نبیذ سازیم
وانگه بکشیم و خنجر آییم

ما حلقه عاشقان مستیم
هر روز چو حلقه بر در آییم

طغرای امان ما نوشت او
کی از اجلی به غرغر آییم

اندر ملکوت و لامکان ما
بر کره چرخ اخضر آییم

از عالم جسم خفیه گردیم
در عالم عشق اظهر آییم

در جسم شده‌ست روح طاهر
بی‌جسم شویم و اطهر آییم

شمس تبریز جان جان است
در برج ابد برابر آییم

جز جانب دل به دل نیاییم
یک لحظه برون دل نپاییم

ماننده نای سربریده
بی‌برگ شدیم و بانواییم

همچون جگر کباب عاشق
جز آتش عشق را نشاییم

ما ذره آفتاب عشقیم
ای عشق برآی تا برآییم

ما را به میان ذره‌ها جوی
ما خردترین ذره‌هاییم

ور زانک بجویی و نیابی
بدهیم نشان که ما کجاییم

در خانه چو آفتاب درتافت
گرد سر روزن سراییم