برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات
مانندهٔ حاجیان به حج و عرفات

چسبیدی تو بر زمین همچون گل تر
آخر حرکات شد کلید برکات

برکان شکر چند مگس را غوغاست
کی کان شکر را به مگسها پرواست

مرغی که بر آن کوه نشست و برخاست
بنگر که بر آن کوه چه افزود و چه کاست

بر ما رقم خطا پرستی همه هست
بدنامی و عشق و شور و مستی همه هست

ای دوست چو از میانه مقصود توی
جای گله نیست چون تو هستی همه هست

بر من در وصل بسته میدارد دوست
دل را بعنا شکسته میدارد دوست

زین پس من و دلشکستگی بر در او
چون دوست دل شکسته میدارد دوست

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا
بردوخت مرقع از رگ و پوست مرا

تن خرقه و اندر آن دل من صوفی
عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

بر هر جائیکه سرنهم مسجود اوست
در شش جهت و برون شش، معبود اوست

باغ و گل و بلبل و سماع و شاهد
این جمله بهانه و همه مقصود اوست

بر هر جزوم نشان معشوق منست
هر پارهٔ من زبان معشوق منست

چون چنگ و نیم در بر او تکیه زده
این ناله‌ام از بنان معشوق منست

بستم سر خم باده و بوی برفت
آن بوی بهر ره و بهر کوی برفت

خون دلها ز بوش چون جوی برفت
زان سوی که آمد به همان سوی برفت

بگذشت سوار غیب و گردی برخاست
او رفت ز جای و گرد او هم برخاست

تو راست نگر نظر مکن از چپ و راست
گردش اینجا و مرد در دار بقاست

بگرفت دلت زانکه ترا دل نگرفت
وآنرا که گرفت دل غم گل نگرفت

باری دل من جز صفت گل نگرفت
بی‌حاصلیم جز ره حاصل نگرفت