جان جانی بیا میان جان باش
چون عقل و خرد تاج سر مردان باش

تو دولت و بخت همه ای در دو جهان
چون دولت و بخت دو جهان گردانباش

چون رنگ بدزدید گل از رخسارش
آویخت صبا چو رهزنان بردارش

بسیار بگفت بلبل و سود نداشت
تا بو که صباا به جان دهد زنهارش

خائیدن آن لب که چشیدی شکرش
مالیدن دستی که کشیدی بسرش

نگذارد آنکه او به جان و جگرش
آب حیوان همی رسد از اثرش

دانم که برای ما نخفتی همه دوش
بر صفهٔ سرد با یکی بالاپوش

آن نیز فراموش نگردد ما را
ای بوده عزیزتر از دیده و گوش

در انجمنی نشسته دیدم دوشش
نتوانستم گرفت در آغوشش

رخ را به بهانه بر رخش بنهادم
یعنی که حدیث می‌کنم در گوشش

در حلقهٔ مستان تو ای دلبر دوش
میخانه درون کشیدم از خم سر جوش

بر یاد تو کاس و طاس تا وقت سحر
میخوردم و میزدم همی دوش خروش

در مجلس سلطان بشکستم جامش
تا جنگ شود بشنوم آن دشنامش

والله که چنان فتاده‌ام در دامش
کز پختهٔ او نمی‌شناسم خامش

دلدار مرا وعده دهد نشنومش
بر مصحف اگر دست نهد نشنومش

گوید والله که نشنوی نشنومت
خواهد که به اینها بجهد نشنومش

دل یاد تو آرد برود هوش ز هوش
می بی‌لب نوشین تو کی گردد نوش

دیدار ترا چشم همی دارد چشم
آواز ترا گوش همی دارد گوش

رفت آنکه نبود کس به خوبی یارش
بی‌آنکه دلم سیر شد از دیدارش

او رفت و نماند در دلم تیمارش
آری برود گل و بماند خارش