گر تنگ بدی این سینه من
روشن نشدی آیینه من

ای خار گلی از روضه من
دوزخ تبشی از کینه من

خورشید جهان دارد اثری
از کر و فر دوشینه من

آن کوه احد پشمین شده‌ست
از رشک من و پشمینه من

چون جوز کهن اشکسته شوی
گر نوش کنی لوزینه من

از بهر دل این شیشه دلان
باشد بر که در چینه من

از بهر چنین جمعیت جان
هر روز بود آدینه من

تا تازه شود پژمرده من
تا مرد شود عنینه من

افندس مسین کاغا یومیندن
کابیکینونین کالی زویمسن

یتی بیرسس یتی قومسس
بیمی تی پاتیس بیمی تی خسس

هله دل من هله جان من
هله این من هله آن من

هله خان من هله مان من
هله گنج من هله کان من

هذا سیدی هذا سندی
هذا سکنی هذا مددی

هذا کنفی هذا عمدی
هذا ازلی هذا ابدی

یا من وجهه ضعف القمر
یا من قده ضعف الشجر

یا من زارنی وقت السحر
یا من عشقه نور النظر

گر تو بدوی ور تو بپری
ز این دلیر جان خود جان نبری

ور جان ببری از دست غمش
از مرده خری والله بتری

ایلا کالیمو ایلا شاهیمو
خاراذی دیدش ذتمش انیمو

یوذ پسه بنی پوپونی لالی
میذن چاکوسش کالی تویالی

از لیلی خود مجنون شده‌ام
وز صد مجنون افزون شده‌ام

وز خون جگر پرخون شده‌ام
باری بنگر تا چون شده‌ام

گر ز آنک مرا زین جان بکشی
من غرقه شوم در عین خوشی

دریا شود این دو چشم سرم
گر گوش مرا زان سو بکشی

یا منبسطا فی تربیتی
یا مبتشرا فی تهنیتی

ان کنت تری ان تقتلنی
یا قاتلنا انت دیتی

گر خویش تو بر مستی بزنی
هستی تو بر هستی بزنی

در حلقه ما بهر دل ما
شکلی بکنی دستی بزنی

صد گونه خوشی دیدم ز اشی
گفتم که لبت گفتا نچشی

بر گورم اگر آیی بنگر
پرعشق بود چشمم ز کشی

آن باغ بود نی نقش ثمر
و آن گنج بود نی صورت زر

شب عیش بود نی نقل و سمر
لا تسالنی زان چیز دیگر

بی‌دل شده‌ام بهر دل تو
ساکن شده‌ام در منزل تو

صرفه چه کنم در معدن تو
زر را چه کنم با حاصل تو

شد جمله جهان سبز از دم تو
قبله دل و جان هر قابل تو

شد عقل و خرد دیوانه تو
بی‌علم و عمل شد عامل تو

مرغان فلک پربسته تو
هر عاقل جان ناعاقل تو

هاروت هنر ماروت ادب
گشتند نگون در بابل تو

گردن بکشد جان همچو شتر
تا زنده شوم از بسمل تو

حل گشت ز تو هر مشکل جان
ماندم به جهان من مشکل تو

بنویس برات این مزد مرا
تا نقد کنم از عامل تو

از روز به است اکنون شب ما
از تاب مه بس کامل تو

تا شب شتران هموار روند
تا منزل خود با محمل تو

در منزل خود آزاد شوند
از ظالم تو وز عادل تو

خامش کن و خود در یک دمه‌ای
خامش نکند این قایل تو

نور دل ما روی خوش تو
بال و پر ما خوی خوش تو

عید و عرفه خندیدن تو
مشک و گل ما بوی خوش تو

ای طالع ما قرص مه تو
سایه گه ما موی خوش تو

سجده گه ما خاک در تو
جولانگه ما کوی خوش تو

دل می‌نرود سوی دگران
چون رفته بود سوی خوش تو

ور دل برود سوی دگران
او را بکشد اوی خوش تو

ای مستی ما از هستی تو
غوطه گه ما جوی خوش تو

زرین شدم از سیمین بر تو
یک تو شدم از توی خوش تو

سر می‌نهم و چون سر ننهد
چوگان تو را گوی خوش تو

خامش کنم و خامش چو سکست
های و هویم از هوی خوش تو

خواهی ز جنون بویی ببری
ز اندیشه و غم می‌باش بری

تا تنگ دلی از بهر قبا
جانت نکند زرین کمری

کی عشق تو را محرم شمرد
تا همچو خسان زر می‌شمری

فوق همه‌ای چون نور شوی
تا نور نه‌ای در زیر دری

هیزم بود آن چوبی که نسوخت
چون سوخته شد باشد شرری

وانگه شررش وا اصل رود
همچون شرر جان بشری

سرمه بود آن کز چشم جداست
در چشم رود گردد نظری

یک قطره بود در ابر گران
در بحر فتد یابد گهری

خار سیهی بد سوختنی
گردش گل تر باد سحری

یک لقمه نان چون کوفته شد
جان گشت و کند نان جانوری

خون گشت غذا در پیشه وری
آن لقمه کند هم پیشه وری

گر زانک بلا کوبد دل تو
از عین بلانوشی بچری

ور زانک اجل کوبد سر تو
دانی پس از آن که جمله سری

در بیضه تن مرغ عجبی
در بیضه دری ز آن می‌نپری

گر بیضه تن سوراخ شود
هم پر بزنی هم جان ببری

سودای سفر از ذکر بود
از ذکر شود مردم سفری

تو در حضری وین وهم سفر
پنداشت توست از بی‌هنری

یا رب برهان زین وهم کژش
تو وهم نهی در دیو و پری

چون در حضری بربند دهان
در ذکر مرو چون در حضری

سلطان منی سلطان منی
و اندر دل و جان ایمان منی

در من بدمی من زنده شوم
یک جان چه بود صد جان منی

نان بی‌تو مرا زهرست نه نان
هم آب منی هم نان منی

زهر از تو مرا پازهر شود
قند و شکر ارزان منی

باغ و چمن و فردوس منی
سرو و سمن خندان منی

هم شاه منی هم ماه منی
هم لعل منی هم کان منی

خاموش شدم شرحش تو بگو
زیرا به سخن برهان منی

آن به که مرا تمکین نکنی
تا همچو خودم گرگین نکنی

بر روی منه تو دست مرا
تا مست مرا غمگین نکنی

تو رنگرزی، تو نیل‌پزی
هان کینه را، زنگین نکنی

ای خواجه، بهل، فتراک مرا
تا خنگ مرا بی‌زین نکنی

از دور ترک زانو بزنی
زانوی مرا بالین نکنی

تو هرچه کنی داعی توم
هرچند که تو آمین نکنی

دل را بروم، ملک تو کنم
تا تو دل خود پرکین نکنی

رخساره کنم وقف قدمت
تا تو رخ خود پرچین نکنی

خاموش کنم، طبلک نزنم
تا از دل و جان تحسین نکنی

هذا سیدی، هذا سندی
هذا سکنی، هذا مددی

هذا کنفی، هذا عمدی
هذا ازلی، هذا ابدی

یا من وجهه، ضعف القمر
یا من قده صعف‌الشجر

یا من زارنی، وقت‌السحر
یا من عشقه نور نظری

گر تو بدوی، ور تو بپری
زین دلبر جان، خود جان نبری

ور جان ببری از دست غمش
از مرده خری، والله بتری

ایلا کلیمو ایلا شاهمو
خراذی دیذیس ذوزمس آنیمو

پوذپسه بنی، پوپونی لالی
میذن چاکوس کالی تو یالی

از لیلی خود مجنون شده‌ام
وز صد مجنون افزون شده‌ام

وز خون جگر پرخون شده‌ام
باری بنگر تا چون شده‌ام

گر زانک مرا زین جان بکشی
من غرقه شوم، در عین خوشی

دریا شود این دو چشم سرم
گر گوش مرا زان سو بکشی

یا منبسطا فی تربیتی
یا مبتشرا فی تهنیتی

ان کنت تری ان تقتلنی
یا قاتلنا انت دیتی

گر خویش تو بر مستی بزنی
هستی تو بر هستی بزنی

در حلقه درآ بهر دل ما
شکلی بکنی دستی بزنی

صدگونه خوشی دیدم ز کسی
گفتم که: « لبت »، گفتا: « نچشی »

بر گورم اگر آیی بنگر
پرعشق بود چشمم ز کشی

آن باغ بود بی‌صورت بر
وآن گنج بود بی‌صورت زر

شب عیش بود بی‌نقل و سمر
لاتسألنی زان چیز دگر