با روی تو کفر است به معنی نگریدن
یا باغ صفا را به یکی تره خریدن

با پر تو مرغان ضمیر دل ما را
در جنت فردوس حرام است پریدن

اندر فلک عشق هر آن مه که بتابد
آن ابر تو است ای مه و فرض است دریدن

دشتی که چراگاه شکاران تو باشد
شیران بنیارند در آن دست چریدن

هر عشق که از آتش حسن تو نخیزد
آن عشق حرام است و صلای فسریدن

در باطن من جان من از غیر تو ببرید
محسوس شنیدم من آواز بریدن

در خواب شود غافل از این دولت بیدار
از پوست چه شیره بودت در فشریدن

رنجور شقاوت چو بیفتاد به یاسین
لاحول بود چاره و انگشت گزیدن

جز عشق خداوندی شمس الحق تبریز
آن موی بصر باشد باید ستریدن

ما دست تو را خواجه بخواهیم کشیدن
وز نیک و بدت پاک بخواهیم بریدن

هر چند شب غفلت و مستیت دراز است
ما بر همه چون صبح بخواهیم دمیدن

در پرده ناموس و دغل چند گریزی
نزدیک رسیده‌ست تو را پرده دریدن

هر میوه که در باغ جهان بود همه پخت
ای غوره چون سنگ نخواهی تو پزیدن

رحم آر بر این جان که طپان است در این دام
نشنود مگر گوش تو آواز طپیدن

چشمی است تو را در دل و آن چشم به درد است
پس چیست غم تو به جز آن چشم خلیدن

چون می خلد آن چشم بجو دارو و درمان
تا بازرهی از خلش و آب دویدن

داروی دل و دیده نبوده‌ست و نباشد
ای یوسف خوبان به جز از روی تو دیدن

هین مخلص این را تو بفرما به تمامی
که گفت تو و قول تو مزد است شنیدن

هر شب که بود قاعده سفره نهادن
ما را ز خیال تو بود روزه گشادن

ای لطف تو را قاعده بر روزه گشایان
مانند مسیحا ز فلک مایده دادن

چون قوت دل از مطبخ سودای تو باشد
باید به میان رفتن و در لوت فتادن

ما را هم از آن آتش دل آب حیات است
بر آتش دل شاد بسوزیم چو لادن

کار حیوان است نه کار دل و جان است
در خاک بپوسیدن و از خاک بزادن

صد گوش نوم باز شد از راز شنودن
بی بوددهنده نتوان زادن و بودن

استودن تو باد بهار آمد و من باغ
خوش حامله می گردد اجزا ز ستودن

بر همدگر افتادن مستان چه لطیف است
وز همدگر آن جام وفا را بربودن

ای آنک به عشق رخ تو واجب و حق است
آیینه دل را ز خرافات زدودن

آواز صفیر تو شنیدیم و فریضه است
این هدهد جان را گره از پای گشودن

تا چند در این ابر نهان باشد آن ماه
جان‌ها به لب آمد هله وقت است نمودن

ای گلشن روی تو ز دی ایمن و فارغ
وی سنبل ابروی تو ایمن ز درودن

ساقی چو توی کفر بُوَد بودنِ هشیار
وان شب که توی ماه حرام است غنودن

چون آمد پیراهن خوش بوی تو یوسف
بس بارد و سرد است کنون لخلخه سودن

گفتم که ببوسم کف پای تو مرا گفت
آن جسم بود کش بتوانند بسودن

پس تا شه ما گوید کو راست مسلم
پر کردن افهام و بر افهام فزودن

گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران
این سلسله بگذار و کسی را بمشوران

در کوچه کوران تو یکی روز گذشتی
افتاد دو صد خارش در دیده کوران

در خواب نمودی تو شبی قامت خود را
بر سرو بیفزود ز تو قد قصوران

ای آنک تو را جنبش این عشق نبوده‌ست
حیران شده بر جای تو چون تازه حضوران

از لحن عرابی چو شتر بادیه کوبد
زین لحن چه بیگانه‌ای ای کم ز ستوران

عشقا تو سلیمان و سماع است سپاهت
رفتند به سوراخ خود از بیم تو موران

شمس الحق تبریز چو خورشید برآید
زیرا که ز خورشید بود جامه عوران

بفریفتیم دوش و پرندوش به دستان
خوردم دغل گرم تو چون عشوه پرستان

دی عهد نکردی بروم بازبیایم
سوگند نخوردی که بجویم دل مستان

گفتی که به بستان بر من چاشت بیایید
رفتی تو سحرگاه و ببستی در بستان

ای عشوه تو گرمتر از باد تموزی
وی چهره تو خوبتر از روی گلستان

دانی که دغل از چو تو یاری به چه ماند
در عین تموزی بجهد برق زمستان

گر زانک تو را عشوه دهد کس گله کم کن
صد شعبده کردی تو یکی شعبده بستان

بر وعده مکن صبر که گر صبر نبودی
هرگز نرسیدی مدد از نیست بهستان

ور نه بکنم غمز و بگویم که سبب چیست
زان سان که تو اقرار کنی که سبب است آن

آن دلبر عیار جگرخواره ما کو
آن خسرو شیرین شکرپاره ما کو

بی‌صورت او مجلس ما را نمکی نیست
آن پرنمک و پرفن و عیاره ما کو

باریک شده‌ست از غم او ماه فلک نیز
آن زهره با بهره سیاره ما کو

پربسته چو هاروتم و لب تشنه چو ماروت
آن رشک چه بابل سحاره ما کو

موسی که در این خشک بیابان به عصایی
صد چشمه روان کرد از این خاره ما کو

زین پنج حسن ظاهر و زین پنج حسن سر
ده چشمه گشاینده در این قاره ما کو

از فرقت آن دلبر دردی است در این دل
آن داروی درد دل و آن چاره ما کو

استاره روز او است چو بر می‌ندمد صبح
گویم که بدم گوید کاستاره ما کو

اندر ظلمات است خضر در طلب آب
کان عین حیات خوش فواره ما کو

جان همچو مسیحی است به گهواره قالب
آن مریم بندنده گهواره ما کو

آن عشق پر از صورت بی‌صورت عالم
هم دوز ز ما هم زه قواره ما کو

هر کنج یکی پرغم مخمور نشسته‌ست
کان ساقی دریادل خماره ما کو

آن زنده کن این در و دیوار بدن کو
و آن رونق سقف و در و درساره ما کو

لوامه و اماره بجنگند شب و روز
جنگ افکن لوامه و اماره ما کو

ما مشت گلی در کف قدرت متقلب
از غفلت خود گفته که گل کاره ما کو

شمس الحق تبریز کجا رفت و کجا نیست
و اندر پی او آن دل آواره ما کو

الیوم من الوصل نسیم و سعود
الیوم اری الحب علی العهد فعودوا

رفته‌ست رقیب و بر آن یار نبود او
بی‌زحمت دشمن دم عشاق شنود او

یا قلب ابشرک به وصل و رحیق
ما فاتک من دهرک الیوم یعود

شکر است عدو رفته و ما همدم جامیم
ما سرخ و سپید از طرب و کور و کبود او

یا حب حنا نیک تجلیت بوصل
الروح فدا روحک بالروح تجود

ما را که برای دل حساد جفا گفت
امروز چو خلوت شد ما را بستود او

هذا قمر قد غلب الشمس بنور
من طالعه الیوم علی الشمس یسود

امروز نقاب از رخ خود ماه برانداخت
بر طلعت خورشید و مه و زهره فزود او

ما اکثر ما قد خفض العیش به هجر
للعیش من الیوم نهوض و صعود

پیوسته ز خورشید ستاند مه نو نور
این مه که به خورشید دهد نور چه بود او

یا قلب تمتع و طب ان شکورا
الحب شفیق لک و الله ودود

این دم سپه عشق چه خوش دست گشادند
چون یک گره از طره پربند گشود او

الحب الی المجلس والله سقانا
و السکر من القهوه کالدهر ولود

آن غم که ز عشاق بسی گرد برآورد
بیرون ز در است این دم و از بام فرود او

الیوم من العیش لقاء و شفا
الیوم من السکر رکوع و سجود

آن ساغر لاغرشده را داروی دل ده
دیر است که محروم شد از ذوق وجود او

یا قوم الی العشق انیبوا و اجیبوا
لما کتب الله علی العشق خلود

امروز صلا می‌زند این خفته دلان را
آن عشق سماوی که نخفت و نغنود او

العشق من الکون حیات و لباب
و العیش سوی العشق قشور و جلود

هر دوست که از عشق به دنیات کشاند
خود دشمن تو او است یقین دان و حسود او

لا تنطق فی العشق و یکفیک انین
فالمخلص للعاشق صبر و جحود

بس کن تو مگو هیچ که تا اشک بگوید
دل خود چو بسوزد بدهد بوی چو عود او

ای دلبر بی‌صورت صورتگر ساده
وی ساغر پرفتنه به عشاق بداده

از گفتن اسرار دهان را تو ببسته
و آن در که نمی‌گویم در سینه گشاده

تا پرده برانداخت جمال تو نهانی
دل در سر ساقی شد و سر در سر باده

صبحی که همی‌راند خیال تو سواره
جان‌های مقدس عدد ریگ پیاده

و آن‌ها که به تسبیح بر افلاک بنامند
تسبیح گسستند و گرو کرده سجاده

جان طاقت رخسار تو بی‌پرده ندارد
وز هر چه بگوییم جمال تو زیاده

چون اشتر مست است مرا جان ز پی تو
بر گردن اشتر تن من بسته قلاده

شمس الحق تبریز دلم حامله توست
کی بینم فرزند بر اقبال تو زاده

ای آنک تو را ما ز همه کون گزیده
بگذاشته ما را تو و در خود نگریده

تو شرم نداری که تو را آینه ماییم
تو آینه ناقص کژشکل خریده

ای بی‌خبر از خویش که از عکس دل تو
بر عارض جان‌ها گل و گلزار دمیده

صد روح غلام تو و هر دم چو کنیزک
آراسته خود را و به بازار دویده

بر چرخ ز شادی جمال تو عروسی است
ای همچو کمان جان تو در غصه خمیده

صد خرمن نعمت جهت پیشکش تو
وز بهر یکی دانه در این دام پریده

ای آنک شنیدی سخن عشق ببین عشق
کو حالت بشنیده و کو حالت دیده

در عشق همان کس که تو را دوش بیاراست
امشب تو به خلوتگه عشق آی جریده

چون صبر بود از شه شمس الحق تبریز
ای آب حیات ابد از شاه چشیده