به تیغم گَر کشد دستش نگیرم (331)
-
اندازه متن
+
به تیغم گَر کشد دستش نگیرم
وگر تیرم زَنَد منّت پذیرم
کمانِ ابرویت را گو بزن تیر
که پیشِ دست و بازویت بمیرم
غمِ گیتی گر از پایم درآرد
بجز ساغر که باشد دستگیرم؟
برآی ای آفتابِ صبحِ امّید
که در دستِ شبِ هجران اسیرم
به فریادم رَس ای پیرِ خرابات
به یک جرعه جوانم کن که پیرم
به گیسویِ تو خوردم دوش سوگند
که من از پایِ تو سر بر نگیرم
بسوز این خرقهٔ تقوا تو حافظ
که گر آتش شَوَم در وی نگیرم
اگر رفیقِ شفیقی، درست پیمان باش (273)
اگر رفیقِ شفیقی، درست پیمان باش حریفِ خانه و گرمابه و گلستان باش
شِکَنجِ زلفِ…
غمِ زمانه که هیچش کَران نمیبینم (358)
غمِ زمانه که هیچش کَران نمیبینم دَواش جز مِیِ چون ارغوان نمیبینم
به تَرک خدمتِ…
