بر خوابت دست می‌کشم
به ظرافت
بر خوابت دست می‌کشم
نام تو، رؤیای من است
بخواب
شب، درختانش را رو می‌پوشاند و
بر زمینش، با زبردستی یک استاد در غیب شدن
چرت کوتاهی می‌زند
بخواب
تا در قطره‌های نوری شناور شوم
که از ماه آغوش گرفته‌ام می‌چکد
گیسوانِ تو بر فراز مرمر
خیمۀ اوست که بی‌حواس خوابش برده و رؤیایی‌اش نیست
تو را دو کبوتر روشناست
از شانه‌هایت تا بابونۀ خواب
بخواب
بر و در خودت
یک به یک بر تو در می‌گشایند،
آرام آسمان و زمین بر تو!
در تو می‌پیچم، به خواب
نه فرشته‌ای بر دوش می‌برد سریر را
نه شبحی خواب یاسمن را آشفته می‌کند
تو زنیّت منی
بخواب…
تو، رؤیای تویی
تابستان سرزمین شمالی
هزار جنگلت را به یک اشارت خواب کن
بخواب
من هشیارش نمی‌دارم در خواب
تنی را که در حسرت تنی دیگر است…
اگر گنجشکی بر شانه‌ام بنشیند
نه! چنان که می‌پنداشتیم فرقی نخواهد کرد حتا اگر ساعتی دیگر هم صبر کنیم چنین می‌گوید به زن و می‌رود…
عشق به من می آموزد
عشق به من می آموزد که عشق نورزم و پنجره را بر حاشیۀ جاده باز کنم بانو! آیا می توانی…