به تو دست می‌سایم و جهان را درمی‌یابم
-
اندازه متن
+
به تو دست می‌سایم و جهان را درمی‌یابم،
به تو می‌اندیشم
و زمان را لمس می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عُریان.
می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمانم
ستارگان و زمین،
و گندمِ عطرآگینی که دانه می‌بندد
رقصان
در جانِ سبزِ خویش.
□
از تو عبور می‌کنم
چنان که تُندری از شب. ــ
می‌درخشم
و فرومی‌ریزم.
۱۹ مردادِ ۱۳۵۹
به نوکردن ماه بر بام شدم
به گوهر مراد به نوکردن ماه بر بام شدم با عقیق و سبزه و آینه. داسی سرد بر آسمان گذشت…
مرگ آنگاه پاتابه همی‌گشود
مرگ آنگاه پاتابه همی‌گشود که خروسِ سحرگهی بانگی همه از بلور سرمی‌داد ــ گوش به بانگِ خروسان درسپردم هم از…