شب سراسر زنجيرِ زنجره بود
-
اندازه متن
+
شب
سراسر
زنجيرِ زنجره بود
تا سحر،
سحرگه
بهناگاه با قُشَعْريرهی درد
در لطمهی جانِ ما
جنگل
از خواب واگشود
مژگانِ حيرانِ برگش را
پلکِ آشفتهی مرگش را،
و نعرهی اُزگَلِ ارّه زنجيری
سُرخ
بر سبزیِ نگرانِ دره
فروريخت.
□
تا به کسالتِ زردِ تابستان پناه آريم
دلشکسته
بهترکِ کوه گفتيم.
۱۲ شهريورِ ۱۳۷۲
پنجهی سرد باد
پنجهی سرد باد در اندیشهی گزندی نیست من اما هراسانم: گویی بانوی سیهجامه فاجعه را پیشاپیش بر بامِ خانه میگرید.…
توازیِ ردِّ ممتّدِ دو چرخ
توازیِ ردِّ ممتّدِ دو چرخِ یکی گردونه در علفزار... □ جز بازگشت به چه میانجامد راهی که پیمودهام؟ به کجا؟…
