مردی چنگ در آسمان افکند
-
اندازه متن
+
مردی چنگ در آسمان افکند،
هنگامی که خونش فریاد و
دهانش بسته بود.
خنجی خونین
بر چهره‌ی ناباورِ آبی! ــ
عاشقان
چنینند.
□
کنارِ شب
خیمه برافراز،
اما چون ماه برآید
شمشیر
از نیام
برآر
و در کنارت
بگذار.
۱۳۵۲
بر آن فانوس که‌ش دستی نیفروخت
بر آن فانوس که‌ش دستی نیفروخت بر آن دوکی که بر رَف بی‌صدا ماند بر آن آیینه‌ی زنگار…
مرگ مسکین را نمی‌گیرم به هیچ
از غریوِ دیوِ توفانم هراس وز خروشِ تُندرم اندوه نیست، مرگ مسکین را نمی‌گیرم به هیچ. استوارم چون درختی…