چیزی به جا نماند
-
اندازه متن
+
چیزی به جا نماند
حتا
که نفرینی
بدرقهی راهم کند.
با اذانِ بیهنگامِ پدر
به جهان آمدم
در دستانِ ماماچهپلیدک
که قضا را
وضو ساخته بود.
هوا را مصرف کردم
اقیانوس را مصرف کردم
سیاره را مصرف کردم
خدا را مصرف کردم
و لعنت شدن را، بر جای،
چیزی به جای بِنَماندم.
۴ آبانِ ۱۳۷۱
مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت
برای ادیب خوانساری و سِحرِ صدایش
مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت شب، چرایی گفت…
هنوز در فکر آن کلاغم
برای اسماعیل خویی هنوز در فکر آن کلاغم در درههای یوش: با قیچی سیاهش بر زردیِ برشتهی گندمزار با خِشخِشی…
