یکی کودک بودن آه!
-
اندازه متن
+
یکی کودک بودن
آه!
یکی کودک بودن در لحظهی غرشِ آن توپِ آشتی
و گردشِ مبهوتِ سیبِ سُرخ
بر آیینه.
یکی کودک بودن
در این روزِ دبستانِ بسته
و خِشخشِ نخستین برفِ سنگینبار
بر آدمکِ سردِ باغچه.
□
در این روزِ بیامتیاز
تنها
مگر
یکی کودک بودن.
۲۶ فروردینِ ۱۳۷۳
به ایسای شاعر
نخستین که در جهان دیدم
نخستین که در جهان دیدم از شادی غریو بر کشیدم: «منم، آه آن معجزتِ نهایی بر سیارهی کوچکِ آب و…
پرندهی نوپرواز
رها شدن بر گردهی باد است و با بیثباتی سیمابوارِ هوا برآمدن به اعتمادِ استقامتِ بالهای خویش؛ ورنه مسألهیی نیست:…
