صد عیب به کوه اگر بخوانی که تویی
-
اندازه متن
+
صد عیب به کوه اگر بخوانی که تویی.
آوای تو زی تو گوید آنی که تویی
من ذره به خویش می نبالم که منم
تو غره به خویشی و ندانی که تویی
گل گفت چرا باد نخواندم در گوش
گل گفت چرا باد نخواندم در گوش برداشت ندا باد چرا ای گل جوش
ابر آمد…
“نور وزمه” است و کشته را وقت درو
"نور وزمه" است و کشته را وقت درو داسم به کف است و دستپوشم به گرو
