آیینه شکستم، تا سرشار تو من باشم و من
-
اندازه متن
+
در آ، که کران را برچیدم، خاک زمان رفتم، آب نگر پاشیدم.
در سفالینه چشم ، صدبرگ نگه بنشاندم، بنشستم.
آیینه شکستم، تا سرشار تو من باشم و من. جامه نهادم. رشته گسستم.
زیبایان خندیدند، خواب چرا دادمشان، خوابیدند.
غوکی می جست، اندوهش دادم، و نشست.
در کشت گمان، هر سبزه لگد کردم. از هر بیشه ، شوری به سبد کردم.
بوی تو می آمد، به صدا نیرو، به روان پر دادم، آواز در آ سر دادم.
پژواک تو می پیچید، چکه شدم، از بام صدا لغزیدم، و شنیدم.
یک هیچ تو را دیدم، و دویدم.
آب تجلی تو نوشیدم، و دمیدم.
تا شقایق هست، زندگی باید کرد
[ai_playlist id="15574"] دشتهایی چه فراخ! کوههایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی میآمد! من در این آبادی، پی…
مرغ معما در این دیار غریب است
دیر زمانی است روی شاخهی این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست نیست هم آهنگ او صدایی،…
