از تارم فرود آمدم
-
اندازه متن
+
از تارم فرود آمدم، کنار برکه رسیدم.
ستاره‌ای در خواب طلایی ماهیان افتاد.رشته عطری گسست. آب از سایه افسوسی پر شد.
موجی غم را به لرزش نی ها داد.
غم را از لرزش نی ها چیدم، به تارم بر آمدم، به آیینه رسیدم.
غم از دستم در آیینه رها شد: خواب آیینه شکست.
از تارم فرود آمدم، میان برکه و آیینه ، گویا گریستم.
می‌آمد، می‌رفت
سایه دراز لنگر ساعت روی بیابان بی‌پایان در نوسان بود: می‌آمد، می‌رفت. می‌آمد، می‌رفت. و من روی شن‌های روشن بیابان…
بزرگ بود و از اهالی امروز بود
[ai_playlist id="15593"] بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با تمام افق های باز نسبت داشت و لحن…