بر آبی چین افتاد، سیبی به زمین افتاد
-
اندازه متن
+
بر آبی چین افتاد، سیبی به زمین افتاد.
گامی ماند. زنجره خواند.
همهمه ای : خندید. بزمی بود، برچیدند.
خوابی از چشمی بالا رفت. این رهرو تنها رفت ، بی ما رفت.
رشته گسست: من پیچم، من تابم. کوزه شکست: من آبم.
این سنگ ، پیوندش با من کو ؟ آن زنبور ، پروازش تا من کو؟
نقشی پیدا آیینه کجا؟ این لبخند، لب ها کو؟ موج آمد، دریا کو؟
میبویم، بو آمد. از هر سو، های آمد، هو آمد. من رفتم، او آمد، او آمد.
من تو را زیستم، شتاب دور دست!
از شب ریشه سرچشمه گرفتم ، و به گرداب آفتاب ریختم. بی پروا بودم : دریچه ام را به سنگ…
نفرین به زیست
آبی بلند را میاندیشم، و هیاهوی سبز پایین را. ترسان از سایه خویش ، به نی زار آمده ام. تهی…
