تنهایی ما سوی خدا می‌رفت
-
اندازه متن
+
از خانه بدر ، از کوچه برون، تنهایی ما سوی خدا می‌رفت.
در جاده ، درختان سبز، گل ها وا، شیطان نگران: اندیشه رها
می‌رفت.
خار آمد، و بیابان ، و سراب.
کوه آمد و ، خواب.
آواز پری : مرغی به هوا می‌رفت؟
– نی ، همزاد گیاهی بود، از پیش گیا می‌رفت.
شب می‌شد و روز.
جایی، شیطان نگران: تنهایی ما می‌رفت.
ظهر بود ابتدای خدا بود
ظهر بود. ابتدای خدا بود. ریگ زار عفیف گوش می‌کرد، حرف‌های اساطیری آب را می‌شنید. آب مثل نگاهی به ابعاد…
مردی به راه می‌گذرد
تنها، و روی ساحل، مردی به راه می‌گذرد. نزدیک پای او دریا، همه صدا. شب، گیج در تلاطم امواج. باد…