در بیداری لحظه‌ها
-
اندازه متن
+
در بیداری لحظه‌ها
پیکرم کنار نهر خروشان لغزید.
مرغی روشن فرود آمد
و لبخند گیج مرا برچید و پرید.
ابری پیدا شد
و بخار سرشکم را در شتاب شفافش نوشید.
نسیمی برهنه و بی پایان سرکرد
و خطوط چهره ام را آشفت و گذشت.
درختی تابان
پیکرم را در ریشه سیاهش بلعید.
طوفانی سررسید
و جاپایم را ربود.
نگاهی به روی نهر خروشان خم شد:
تصویری شکست.
خیالی از هم گسیخت.
تنهایی ما سوی خدا می‌رفت
از خانه بدر ، از کوچه برون، تنهایی ما سوی خدا می‌رفت. در جاده ، درختان سبز، گل ها وا،…
گل کاشی زنده بود
باران نور که از شبکه‌ی دهلیز بی‌پایان فرو می‌ریخت روی دیوار کاشی گلی را می‌شست. مار سیاه ساقه این گل…