دود می‌خیزد ز خلوتگاه من

۱۴۰۳/۰۷/۲۴

- اندازه متن +

دود می‌خیزد ز خلوتگاه من.
کس خبر کی یابد از ویرانه‌ام ؟
با درون سوخته دارم سخن.
کی به پایان می رسد افسانه‌ام ؟

دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر.
خویش را از ساحل افکندم در آب،
لیک از ژرفای دریا بی خبر.

بر تن دیوارها طرح شکست.
کس دگر رنگی در این سامان ندید.
چشم میدوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید.

تا بدین منزل نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام.
گرچه می سوزم از این آتش به جان ،
لیک بر این سوختن دل بسته ام.

تیرگی پا می کشد از بام ها :
صبح می خندد به راه شهر من.
دود می خیزد هنوز از خلوتم.
با درون سوخته دارم سخن.

میانگین امتیازات ۵ از ۵

تازه‌ها