من به خاک آمدم و بنده شدم
نور را پیمودیم، دشت طلا را در نوشتیم.
افسانه را چیدیم، و پلاسیده فکندیم.
کنار شنزار، آفتابی سایه وار، ما را نواخت. درنگی کردیم.
بر لب رود پهناور رمز رویاها را سر بریدیم.
ابری رسید، و ما دیده فرو بستیم.
ظلمت شکافت ، زهره را دیدیم، و به ستیغ بر آمدیم.
آذرخشی فرود آمد ، و ما را در ستایش فرو دید.
لرزان ، گریستیم. خندان ، گریستیم.
رگباری فرو کوفت : از در همدلی بودیم.
سیاهی رفت ، سر به آبی آسمان ستودیم ، در خور آسمانها شدیم.
سایه را به دره رها کردیم. لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم .
سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم .
تنهایی ما در دشت طلا دامن کشید.
آفتاب از چهره ما ترسید .
دریافتیم ، و خنده زدیم.
نهفتیم و سوختیم.
هر چه بهم تر ، تنها تر.،
از ستیغ جدا شدیم:
من به خاک آمدم و بنده شدم.
تو بالا رفتی، و خدا شدی.
طنین تنهایی تو هستم
به روی شط وحشت برگی لرزانم، ریشه ات را بیاویز. من از صداها گذشتم. روشنی را رها کردم. رویای کلید…
مرغ مهتاب می‌خواند
مرغ مهتاب می‌خواند. ابری در اتاقم می‌گرید. گل های چشم پشیمانی می‌شکفد. در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می‌لولد. مغرب…