هر جا گلهای نیایش رست، من چیدم
من سازم : بندی آواز . برگیرم ، بنوازم. برتارم زخمه
لا میزن ، راه فنا میزن
من دودم: میپیچم، میلغزم ، نابودم.
میسوزم ، میسوزم : فانوس تمنایم . گل کن تو مرا ، و درآ.
آیینه شدم ، از روشن و از سایه بری بودم . دیو و پری آمد ،
دیو و پری بودم . در بی خبری بودم.
قرآن بالای سرم ، بالش من انجیل ، بستر من تورات ، وزبر پوشم اوستا، می بینم خواب:
بودایی در نیلوفر آب.
هر جا گلهای نیایش رست، من چیدم . دسته گلی دارم ، محراب تو دور از دست: او بالا،
من در پست.
خوشبو سخنم ، نی ؟ باد بیا می بردم ، بی توشه شدم در کوه کجا ، گل چیدم ، گل خوردم.
در رگ ها همهمه ای دارم ، از چشمه خود آبم زن ، آبم زن.
و به من یک قطه گوارا کن ، شورم را زیبا کن .
باد انگیز ، درهای سخن بشکن ، جا پای صدای می روب. هم دود چرا می بر، هم موج من و ما و شما می بر.
ز شبم تا لاله بیرنگی پل بنشان ، زین رویا در چشمم گل
بنشان ، گل بنشان.
شاسوسا تو هستی؟
کنار مشتی خاک در دور دست خودم، تنها، نشستهام. نوسان ها خاک شد و خاک ها از میان انگشتانم لغزید…
چرا مردم نمیدانند که لادن اتفاقی نیست
[ai_playlist id="15718"] صدای آب میآید ، مگر در نهر تنهایی چه میشویند؟ لباس لحظهها پاک است. میان آفتاب هشتم…
