تاب بنفشه می‌دهد طرّهٔ مشک‌سای تو (411)
-
اندازه متن
+
تاب بنفشه می‌دهد طرّهٔ مشک‌سای تو
پردهٔ غنچه می‌درد خندهٔ دلگشای تو
ای گل خوش‌نسیمِ من بلبلِ خویش را مسوز
کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان
قال و مقال عالَمی می‌کشم از برای تو
دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار
گوشهٔ تاج سلطنت می‌شکند گدای تو
خرقهٔ زهد و جام مِی گرچه نه درخور همند
این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر
کاین سر پُر هوس شود خاک در سرای تو
شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست
جای دعاست شاه من بی‌تو مباد جای تو
خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن
حافظ ِخوش‌کلام شد مرغِ سخن‌سرایِ تو
غمش تا در دلم مَأوا گرفته است (4)
غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است
لب…
دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد (109)
دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد
صد نامه فرستادم و…