دردِ عشقی کشیدهام که مَپُرس (270)
-
اندازه متن
+
دردِ عشقی کشیدهام که مَپُرس
زهرِ هجری چشیدهام که مَپُرس
گشتهام در جهان و آخرِ کار
دلبری برگزیدهام که مپرس
آن چنان در هوایِ خاکِ دَرَش
میرود آبِ دیدهام که مپرس
من به گوشِ خود از دهانش دوش
سخنانی شنیدهام که مپرس
سویِ من لب چه میگَزی که «مگوی»
لبِ لعلی گَزیدهام که مپرس
بی تو در کلبهٔ گداییِ خویش
رنجهایی کشیدهام که مپرس
همچو حافظ غریب در رَهِ عشق
به مَقامی رسیدهام که مپرس
خوش خبر باشی ای نسیمِ شِمال (302)
خوش خبر باشی ای نسیمِ شِمال که به ما میرسد زمانِ وصال
قصّةُ الْعِشق، لَا…
وصال او ز عمر جاودان به (419)
وصال او ز عمر جاودان به خداوندا مرا آن ده که آن به
به شمشیرم…
