دوش دیدم که ملایک دَرِ میخانه زدند (184)
-
اندازه متن
+
دوش دیدم که ملایک دَرِ میخانه زدند
گِلِ آدم بِسِرشتَند و به پیمانه زدند
ساکنانِ حرمِ سِتْر و عِفافِ ملکوت
با منِ راهنشین بادهٔ مستانه زدند
آسمان بارِ امانت نتوانست کشید
قرعهٔ کار به نامِ منِ دیوانه زدند
جنگِ هفتاد و دو ملّت همه را عُذر بِنِه
چون ندیدند حقیقت رَهِ افسانه زدند
شُکرِ ایزد که میانِ من و او صلح افتاد
صوفیان رقصکنان ساغرِ شکرانه زدند
آتش آن نیست که از شعلهٔ او خندد شمع
آتش آن است که در خرمنِ پروانه زدند
کس چو حافظ نَگُشاد از رخِ اندیشه نقاب
تا سرِ زلفِ سخن را به قلم شانه زدند
قوت شاعرهٔ من سحر از فرط ملال (5)
قوت شاعرهٔ من سحر از فرط ملال متنفر شده از بنده گریزان میرفت
نقش خوارزم…
سالها پیرُویِ مذهبِ رندان کردم (319)
سالها پیرُویِ مذهبِ رندان کردم تا به فتویّ خِرَد حرص به زندان کردم
من به…
