روزی که فلک از تو بریدهست مرا (49)
-
اندازه متن
+
روزی که فلک از تو بریدهست مرا
کس با لب پر خنده ندیدهست مرا
چندان غم هجران تو بر دل دارم
من دانم و آن که آفریدهست مرا
روزی که فلک از تو بریدهست مرا
کس با لب پر خنده ندیدهست مرا
چندان غم هجران تو بر دل دارم
من دانم و آن که آفریدهست مرا
عمریست تا من در طلب، هر روز گامی میزنم دستِ شفاعت هر زمان در نیک نامی میزنم
بلبل، ز شاخِ سرو، به گلبانگِ پهلوی میخوانْد دوش، درسِ مقاماتِ معنوی
یعنی بیا، که…