قوت شاعرهٔ من سحر از فرط ملال (5)
-
اندازه متن
+
قوت شاعرهٔ من سحر از فرط ملال
متنفر شده از بنده گریزان می‌رفت
نقش خوارزم و خیال لب جیحون می‌بست
با هزاران گله از ملک سلیمان می‌رفت
می‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت
من همی‌دیدم و از کالبدم جان می‌رفت
چون همی‌گفتمش ای مونس دیرینهٔ من
سخت می‌گفت و دل‌آزرده و گریان می‌رفت
گفتم: اکنون، سخنِ خوش، که بگوید با من؟
کـ‌آن شکرلَهجه‌ی خوش‌خوانِ خوش‌الحان می‌رَفت
لابه بسیار نمودم که مرو سود نداشت
زانکه کار از نظر رحمت سلطان می‌رفت
پادشاها ز سر لطف و کرم بازش خوان
چه کند سوخته از غایت حرمان می‌رفت
أَتَتْ رَوائِحُ رَنْدِ الْحِمیٰ و زادَ غَرامی (469)
أَتَتْ رَوائِحُ رَنْدِ الْحِمیٰ و زادَ غَرامی فدای خاک در دوست باد جان گرامی
پیام…
ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش (291)
ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش بیرون کشید باید از این وَرطه رَختِ خویش
…