ای که مشتاق منزلی مشتاب (4-6)
-
اندازه متن
+
روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای گریوه‌ای سست مانده.
پیرمردی ضعیف از پس کاروان همی‌آمد و گفت: چه نشینی که نه جای خفتن است؟
گفتم: چون روم که نه پای رفتن است؟!
گفت: این نشنیدی که صاحبدلان گفته‌اند: رفتن و نشستن به که دویدن و گسستن
ای که مشتاق منزلی مشتاب
پند من کار بند و صبر آموز
اسب تازی دو تگ رود به شتاب
و اشتر آهسته می‌رود شب و روز
بی‌فایده هر که عمر در باخت (5-8)
عالم ناپرهیزگار کور مشعله‌دار است
بی‌فایده هر که عمر در باخت چیزی نخرید و زر بینداخت
تا ندانی که سخن عین صواب است مگوی (13-7)
هندوی نفط اندازی همی‌آموخت. حکیمی گفت تو را که خانه نیین است، بازی نه این است
تا…