در بیابانِ خشک و ریگِ روان (15-3)
-
اندازه متن
+
اَعرابی را دیدم در حلقهٔ جوهریانِ بصره که حکایت همی‌کرد که: وقتی در بیابانی راه گم کرده بودم و از زاد معنیٰ چیزی با من نمانده بود و دل بر هلاک نهاده، که همی ناگاه کیسه‌ای یافتم پُر مروارید. هرگز آن ذوق و شادی فراموش نکنم که پنداشتم گندمِ بریان است، باز آن تلخی و نومیدی که معلوم کردم که مروارید است
در بیابانِ خشک و ریگِ روان
تشنه را در دهان چه دُر چه صدف
مردِ بی‌توشه کاوفتاد از پای
بر کمربندِ او چه زر چه خَزَف
علم چندان که بیشتر خوانی (3-8)
دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی‌فایده کردند: یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت…
هر که را جاه و دولت است و بدان (70-8)
شدت نیکان روی در فرج دارد و دولت بدان سر در نشیب
هر که را جاه و…