دَلْقت به چه کار آید و مِسْحیّ و مُرَقَّع (16-2)
-
اندازه متن
+
یکی از جملهٔ صالحان به خواب دید پادشاهی را در بهشت و پارسایی در دوزخ.
پرسید که موجبِ درجاتِ این چیست و سبب دَرَکاتِ آن؟ که مردم به خلاف این معتقد بودند.
ندا آمد که این پادشه به ارادتِ درویشان به بهشت اندر است و این پارسا به تقرّبِ پادشاهان در دوزخ
دَلْقت به چه کار آید و مِسْحیّ و مُرَقَّع
خود را ز عمل‌هایِ نکوهیده بری دار
حاجت به کلاهِ بَرَکی داشتنت نیست
درویش‌صفت باش و کلاهِ تَتَری دار
به تیشه کس نخراشد ز رویِ خارا گِل (13-4)
یکی در مسجدِ سنجار به تطوّع بانگ گفتی به ادایی که مستمعان را از او نفرت بودی و صاحب مسجد…
اگر ز باغِ رعیّت مَلِک خورد سیبی (19-1)
آورده‌اند که نوشین‌روانِ عادل را در شکارگاهی صَید کباب کردند و نمک نبود. غلامی به روستا رفت تا نمک آرد.…